അവൻ തന്നതൊക്കെയെടുത്തുപയോഗിക്കൂ, ചങ്ങാതീ-
അമ്പുകളുണ്ടെന്നിരിക്കെ വില്ലു കുലയ്ക്കാതിരിക്കുകയോ?
കൂർത്തതും ഉന്നം തെറ്റാത്തതുമാണവന്റെ വചനം,
അതിലില്ല ‘എങ്കിൽ,’ ‘ഒരുപക്ഷേ,’ ‘എന്നാലും’ എന്ന സന്ദേഹങ്ങൾ.
ഇരുളു കീറിപ്പായുന്ന വെയിൽച്ചീളാണവൻ,
ഉദ്യാനസന്ധ്യയിലെ നിശബ്ദതയുമാണവൻ.
യാതനകൾ പലതുമുടൽ സഹിച്ചുതന്നെയാവണം,
പ്രണയത്തോടു നമ്മൾ നന്ദിയുള്ളവരുമായിരിക്കണം.
ചിരിയെന്നൊരു കിളി നിങ്ങളുടെ നെഞ്ചിൻ കൂട്ടിൽ കിടക്കുന്നു,
ഉടലു വീഴും മുമ്പേ ചെന്നതിനെ തുറന്നുവിടെന്നേ!
നിന്റെ പ്രണയമെന്നെപ്പൊതിയാനെനിക്കു കൊതി,
ഇറുകിയ കൈയുറ കൈയിനെയെന്നപോലെ.
നിങ്ങളുടെ ആത്മാവിനെ, ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ പ്രണയം ബാധിച്ചുവോ?
ലോകത്തിനു നിറം കൂടിയെങ്കിലതാണതിനു തെളിവും.
No comments:
Post a Comment