നീ വരും മുമ്പു സർവതുമതാതു തന്നെയായിരുന്നു-
ആകാശം കാഴ്ച നഷ്ടമാവുന്നിടമായിരുന്നു,
പാത പാതയും പാനപാത്രം പാനപാത്രവുമായിരുന്നു.
നീ വന്നതും ഹൃദയത്തിന്റെ നിറങ്ങളായി സർവതും-
നീയെന്നെ നോക്കുമ്പോൾ ലോകത്തിനു പൊൻനിറം,
യാതനയുടെ വിരസമായ നിമിഷങ്ങളിലതു ധൂസരം.
നീയായിരുന്നു, പഴുക്കിലകളെ മഞ്ഞ തേച്ചവൾ,
പൂത്തടങ്ങളിൽ പനിനീർമൊട്ടുകളാളിക്കത്തിച്ചവൾ,
ചോരയുടെ, വിഷത്തിന്റെ, രാത്രിയുടെ ചിത്രകാരി.
ആകാശമെനിക്കു കണ്ണീരിൽ കുതിർന്ന കുപ്പായമായി,
ഞാൻ നടക്കുന്ന വഴി തൊട്ടാൽ നീറുന്ന ഞരമ്പായി,
പാനപാത്രം പ്രതിബിംബങ്ങൾ മാറുന്ന ദർപ്പണവും.
വന്നതല്ലേ, ഇനി നീ അല്പനേരമെനിക്കരികിലിരിക്കൂ:
സർവതും മുമ്പെന്നപോലതാതു തന്നെയാവട്ടെ-
ആകാശം പിന്നെയും കാഴ്ച നഷ്ടമാവുന്നിടമാവട്ടെ,
പാത പാതയും, പാനപാത്രം വീണ്ടും പാനപാത്രവുമാവട്ടെ.
.
No comments:
Post a Comment