നിന്റെ വെളുത്ത നിറം ആമ്പൽപ്പൂക്കൾക്കു മടക്കിയേക്കൂ,
നിന്റെ തുടുപ്പുകൾ ചുവന്ന പനിനീർപ്പൂവിനും;
നിന്റെ ഹാരിയായ കണ്ണുകളിൽ നിന്നു പുറപ്പെട്ടു
ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങളെ അപഹരിക്കുന്ന സുതാര്യവെളിച്ചം-
അതു സൂര്യനു തന്നെ മടക്കിനല്കൂ.
തടുക്കരുതാത്തൊരീണത്താൽ നിന്റെ ചുണ്ടുകൾ നിറച്ചവർ,
ആ ഗന്ധർവന്മാർക്കു നിന്റെ ഗാനങ്ങൾ മടക്കിയാലും.
നിന്റെ ചാരുതകൾ സൌന്ദര്യദേവതകൾക്കു മടക്കൂ,
നിന്നോളം വരില്ല തങ്ങളെന്നവർക്കറിയാമല്ലോ.
സുഭഗയായ വീനസിനു നിന്റെ ശ്രീത്വം മടക്കുക,
മിനർവയ്ക്കു നിന്റെയറിവും കഴിവും കലാപാടവവും,
നിർമ്മലയായ ഡയാനയ്ക്കു നിന്റെ ശാലീനതയും.
നിനക്കിപ്പോഴുള്ളതെല്ലാം സ്വയം നീ കൈയൊഴിക്കുക,
എങ്കിലൊരു സിദ്ധി മാത്രം പിന്നെ നിനക്കു ശേഷിക്കും:
ക്രൂരത...അതായത്, നിന്റെ യഥാർത്ഥസത്ത!
No comments:
Post a Comment