ബോദ്‌ലേർ - ശരൽക്കാലഗീതം

---

വൈകാതെ നാമന്ധകാരത്തിന്റെ മരവിപ്പിലാണ്ടുപോകും,
അത്രമേൽ ഹ്രസ്വമായ വേനലിന്റെ വിശദവെളിച്ചമേ, വിട!
ആ ദാരുണശബ്ദമിപ്പോൾത്തന്നെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങുന്നു:
മുറ്റത്തെ തറക്കല്ലുകളിൽ വിറകുകൊള്ളികൾ വന്നുവീഴുന്ന മാറ്റൊലി!

ഹേമന്തമതിനുള്ളതെല്ലാമെടുത്തെന്റെ ഹൃദയത്തിൽ വന്നു കുടിയേറും:
കോപം, പക, ഭീതി, ഉടൽവിറ, മോചനമില്ലാത്ത അടിമവേല.
ധ്രുവപ്രദേശമെന്ന വിദൂരനരകത്തിലെ സൂര്യനെന്ന പോലെ
എന്റെ ഹൃദയം തണുത്തുറഞ്ഞൊരു ചോരക്കട്ടയുമാകും.

ഓരോ വിറകും വന്നുവീഴുമ്പോൾ ഞാൻ കിടുങ്ങിവിറച്ചുപോകുന്നു:
ഇത്ര കെട്ടൊരൊച്ചയല്ലല്ലോ, കൊലമരം പണിയുമ്പോൾ കേൾക്കുക!
കൂറ്റനൊരിരുമ്പുകൂടത്തിന്റെ അക്ഷീണപ്രഹരങ്ങൾക്കടിയിൽ
തകർന്നടിയുന്നൊരു ഗോപുരമായിരിക്കുന്നു, ഇന്നെന്റെ ഹൃദയം.

ആ നിരന്തരമായ ഒച്ച കേട്ടു തല പെരുക്കുമ്പോളെനിക്കു തോന്നുന്നു:
ആരുടെയോ ശവപ്പെട്ടിയിലാണിയടിക്കുകയാണവർ. പക്ഷേ ആരുടെ?
ഇന്നലെ വേനലായിരുന്നു, ഇന്നിതാ ശരൽക്കാലം മുട്ടിവിളിയ്ക്കുന്നു!
അജ്ഞാതഗാനമേ, നീ പാടുന്നതാരുടെ വേർപാടിനെച്ചൊല്ലി?

II

നിന്റെ നീൾക്കണ്ണുകളിലെ നീലവെളിച്ചമെനിക്കിഷ്ടമാണു പ്രിയേ;
ഇന്നു പക്ഷേ, സർവതുമെനിക്കു ചവർത്തുപോയിരിക്കുന്നു.
ഇന്നെനിക്കു വേണ്ടതു നിന്റെ പ്രണയമല്ല, ഊഷ്മളമായ കിടക്കയല്ല,
കടല്പരപ്പിലോളം തല്ലുന്ന സൂര്യവെളിച്ചത്തിന്റെ തെല്ലു ചൂടത്രേ!

എന്നിരുന്നാലുമെന്നെ നീ സ്നേഹിക്കണേ, ആർദ്രഹൃദയമേ!
നിന്ദ്യനും നന്ദി കെട്ടവനുമാണീ മകനെങ്കിലുമവനമ്മയാകണേ!
ഹ്രസ്വമായൊരു ശരൽക്കാലത്തിന്റെ, അസ്തമിക്കുന്ന സൂര്യന്റെ
ക്ഷണികമാധുര്യമാകണേ, എന്റെ കാമുകീ, എന്റെ സോദരീ!

ഇനി വൈകില്ല! വായ പിളർന്നു ശവക്കുഴി കാത്തിരിക്കുന്നു!
ഹാ, നിന്റെ കാൽമുട്ടുകളിൽ ഞാനൊന്നു നെറ്റി ചേർത്തോട്ടെ,
വേനലിന്റെ പൊള്ളുന്ന വെണ്മയെച്ചൊല്ലിക്കരയുമ്പോൾത്തന്നെ
ശരൽക്കാലാന്ത്യത്തിന്റെ സുവർണ്ണരശ്മികൾ ഞാൻ നുകരട്ടെ!

---

 

Chant d'automne

I

Bientôt nous plongerons dans les froides ténèbres;
Adieu, vive clarté de nos étés trop courts!
J'entends déjà tomber avec des chocs funèbres
Le bois retentissant sur le pavé des cours.

Tout l'hiver va rentrer dans mon être: colère,
Haine, frissons, horreur, labeur dur et forcé,
Et, comme le soleil dans son enfer polaire,
Mon coeur ne sera plus qu'un bloc rouge et glacé.

J'écoute en frémissant chaque bûche qui tombe
L'échafaud qu'on bâtit n'a pas d'écho plus sourd.
Mon esprit est pareil à la tour qui succombe
Sous les coups du bélier infatigable et lourd.

II me semble, bercé par ce choc monotone,
Qu'on cloue en grande hâte un cercueil quelque part.
Pour qui? — C'était hier l'été; voici l'automne!
Ce bruit mystérieux sonne comme un départ.

II

J'aime de vos longs yeux la lumière verdâtre,
Douce beauté, mais tout aujourd'hui m'est amer,
Et rien, ni votre amour, ni le boudoir, ni l'âtre,
Ne me vaut le soleil rayonnant sur la mer.

Et pourtant aimez-moi, tendre coeur! soyez mère,
Même pour un ingrat, même pour un méchant;
Amante ou soeur, soyez la douceur éphémère
D'un glorieux automne ou d'un soleil couchant.

Courte tâche! La tombe attend; elle est avide!
Ah! laissez-moi, mon front posé sur vos genoux,
Goûter, en regrettant l'été blanc et torride,
De l'arrière-saison le rayon jaune et doux!

— Charles Baudelaire

Song of Autumn

I

Soon we shall plunge into the cold darkness;
Farewell, vivid brightness of our short-lived summers!
Already I hear the dismal sound of firewood
Falling with a clatter on the courtyard pavements.

All winter will possess my being: wrath,
Hate, horror, shivering, hard, forced labor,
And, like the sun in his polar Hades,
My heart will be no more than a frozen red block.

All atremble I listen to each falling log;
The building of a scaffold has no duller sound.
My spirit resembles the tower which crumbles
Under the tireless blows of the battering ram.

It seems to me, lulled by these monotonous shocks,
That somewhere they're nailing a coffin, in great haste.
For whom? — Yesterday was summer; here is autumn
That mysterious noise sounds like a departure.

II

I love the greenish light of your long eyes,
Sweet beauty, but today all to me is bitter;
Nothing, neither your love, your boudoir, nor your hearth
Is worth as much as the sunlight on the sea.

Yet, love me, tender heart! be a mother,
Even to an ingrate, even to a scapegrace;
Mistress or sister, be the fleeting sweetness
Of a gorgeous autumn or of a setting sun.

Short task! The tomb awaits; it is avid!
Ah! let me, with my head bowed on your knees,
Taste the sweet, yellow rays of the end of autumn,
While I mourn for the white, torrid summer!

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)