ഭൂമിയിലും ആകാശത്തും പൂർണ്ണത പ്രസരിപ്പിച്ചിരുന്ന ഒരു ബനഡിക്റ്റയെ എനിക്കറിയാമായിരുന്നു; മഹത്വം,സൗന്ദര്യം,പ്രശസ്തി-അമരത്വത്തിൽ വിശ്വസിക്കാൻ നമ്മെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന സർവ്വതിന്റെയും ബീജങ്ങൾ അവളുടെ ആ കണ്ണുകളിലുണ്ടായിരുന്നു.
പക്ഷേ ആ അത്ഭുതബാലികയുടെ സൗന്ദര്യത്തിനു കിടനിൽക്കുന്നതായില്ല അവളുടെ ആയുസ്സ്‌; ഞാൻ അവളെ കണ്ടുമുട്ടി അൽപനാൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ മരണപ്പെട്ടു.ശവപ്പറമ്പുകളിൽപ്പോലും വസന്തം തന്റെ ധൂപപാത്രവുമായി എത്തുന്ന ഒരു നാളിൽ ഞാൻ എന്റെയീ കൈകൾ കൊണ്ട്‌ അവളെ മറവു ചെയ്തു; ഇന്ത്യൻ പെട്ടകങ്ങൾ പോലെ പരിമളമുള്ളതും ജീർണ്ണത തീണ്ടാത്തതുമായ ഒരു പെട്ടിയിലടക്കി ഞാനാണവളെ മറവു ചെയ്തത്‌.
എന്നിട്ടു ഞാൻ എന്റെ നിധിയെ മറവു ചെയ്ത ആ സ്ഥാനത്തേക്കു കണ്ണു നട്ടുനിൽക്കുമ്പോൾ മരിച്ചവളുമായി അത്ഭുതകരമായ സാദൃശ്യം വഹിക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചുപെണ്ണ്‌ പെട്ടെന്നെന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽപ്പെട്ടു; ആ പുതുമണ്ണു ചവിട്ടിക്കുഴച്ചുകൊണ്ട്‌ ഉന്മാദം പിടിച്ചവളെപ്പോലെ അലറിച്ചിരിക്കുകയാണവൾ:"എന്നെ നോക്കാൻ! ഞാനാണു യഥാർത്ഥബനഡിക്റ്റ! പേരുകേട്ടൊരു തേവിടിശ്ശി! സ്വന്തം വിഢ്ഢിത്തത്തിനും അന്ധതയ്ക്കുമുള്ള ശിക്ഷയായി നിങ്ങൾ ഇനി എന്നെ പ്രേമിക്കും!"
ഞാൻ കോപിഷ്ടനായി ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു:"ഇല്ല!ഇല്ല!ഇല്ല!" എന്നിട്ട്‌ ആ തിരസ്കാരത്തിനു കൂടുതൽ ശക്തി പകരാനായി ഞാൻ നിലത്ത്‌ ആഞ്ഞുചവിട്ടിയതും ശവക്കുഴിയിലെ ഇളകിയ മണ്ണിൽ എന്റെ കാൽ മുട്ടോളം ആണ്ടിറങ്ങി. ഇന്നിതാ, കെണിയിൽപ്പെട്ടൊരു ചെന്നായയെപ്പോലെ പൂർണ്ണതയുടെ ശവക്കുഴിയിൽ ബന്ധിതനായിക്കിടക്കുകയാണു ഞാൻ; അതിൽ നിന്നെനിക്കിനി മോചനമുണ്ടാകണമെന്നുമില്ല.
No comments:
Post a Comment