പാടുന്ന വാക്കുകൾ, അവ കുതിച്ചുയരുന്നു, അവ താഴ്ന്നിറങ്ങുന്നു...
ഞാനവയെ വണങ്ങുന്നു...ഞാനവയെ സ്നേഹിക്കുന്നു, ഞാനവയെ പറ്റിപ്പിടിക്കുന്നു,
ഞാനവയിൽ ഓടിയിറങ്ങുന്നു, ഞാനവയിൽ പല്ലുകളാഴ്ത്തുന്നു, ഞാനവ ഉരുക്കിയെടുക്കുന്നു...
വാക്കുകളെ ഞാനത്രമേൽ സ്നേഹിക്കുന്നു...ഓർത്തിരിക്കാതെ വരുന്ന വാക്കുകൾ...
ആർത്തിയോടെ ഞാൻ കാത്തിരിക്കുന്ന, ഞാൻ വേട്ടയാടുന്ന,
ഒടുവിൽ പെട്ടെന്നു പൊട്ടിവീഴുന്ന വാക്കുകൾ...
സ്വരാക്ഷരങ്ങളെ ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്നു...
വർണ്ണക്കല്ലുകൾ പോലവ വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്നു,
വെള്ളിമീനുകൾ പോലവ തുള്ളിച്ചാടുന്നു...
പതയാണവ, നൂലിഴയും ലോഹത്തുള്ളിയുമാണവ...
ചില വാക്കുകൾക്കു പിന്നാലെ ഞാൻ പായുന്നു...
അത്ര സുന്ദരമാണവയെന്നതിനാൽ
ഓരോ കവിതയിലും അവ തിരുകിക്കേറ്റാൻ ഞാൻ കൊതിക്കുന്നു...
മൂളിപ്പറന്നു പോകുന്നതിനിടെ ഞാനവയെ കെണിയിൽ പിടിക്കുന്നു...
ഞാനവയുടെ തൊലി പൊളിയ്ക്കുന്നു, വൃത്തിയാക്കുന്നു,
ആ വിശിഷ്ടവിഭവത്തിനു മുന്നിൽ ഞാനിരിക്കുന്നു...
എനിക്കവ ദന്തനിർമ്മിതം, സ്ഫടികത്തിന്റെ ആരടുപ്പം, സജീവം...
ഓഷധി, സ്നിഗ്ധം, വൈഡൂര്യം പോലെ, ശൈവാലം പോലെ, ഒലീവു പോലെ...
ഞാനതിളക്കി യോജിപ്പിച്ചൊറ്റയിറക്കിനു കുടിക്കുന്നു,
പിന്നെ ഞാനവയെ പോകാനനുവദിക്കുന്നു...
എന്റെ കവിതയിൽ ഞാനവ നിക്ഷേപിക്കുന്നു,
ഗുഹാന്തർഭാഗത്തെ ലവണപ്പുറ്റുകൾ പോലെ,
മരമീർന്ന ചീവലുകൾ പോലെ, കല്ക്കരി പോലെ,
കപ്പൽച്ചേതത്തിൽ ശേഷിച്ച പാഴുകൾ പോലെ,
തിരകൾ കൊണ്ടുതന്ന പാരിതോഷികങ്ങൾ പോലെ...
ഉള്ളതെല്ലാം വാക്കിലുണ്ട്...
No comments:
Post a Comment