എന്റെ ചുളി വീണ ജീവിതത്തിനു മേൽ
നിന്റെ മുഖം വന്നുദിച്ചപ്പോൾ
എത്ര പരിതാപകരമാണെന്റെ കൈമുതലുകളെന്നോ
എനിക്കാദ്യം മനസ്സിലായുള്ളു.
പിന്നെ പുഴകൾക്കും കാടുകൾക്കും കടലിനും മേൽ
അതിന്റെ വിസ്മയവെളിച്ചം പരന്നപ്പോൾ
നിറങ്ങളുടെ ലോകത്തു തുടക്കം കുറിയ്ക്കാത്ത എനിക്ക്
അതൊരു തുടക്കവുമായി.
അത്ര പേടിയാണെനിക്ക്, അത്ര പേടിയാണെനിക്ക്,
ഈ അപ്രതീക്ഷിതസൂര്യോദയമവസാനിക്കുമോയെന്ന്,
വെളിപാടുകൾക്കും കണ്ണീരിനും പ്രഹർഷങ്ങൾക്കുമന്ത്യമാവുമോയെന്ന്.
ആ പേടിയോടു ഞാനെതിരിടുകയുമില്ല.
എനിക്കറിയാം,
ആ പേടി തന്നെയാണെന്റെ പ്രണയമെന്ന്.
ഒന്നിനെയും പരിപാലിക്കാനറിയാത്ത ഞാൻ,
കരുതലില്ലാത്ത പ്രണയത്തിന്റെ കാവല്ക്കാരൻ,
ആ പേടിയെ പരിപാലിച്ചു ഞാനിരിക്കുന്നു.
ഈ ഭീതി എന്നെ കൊട്ടിയടയ്ക്കുന്നു.
ഈ നിമിഷങ്ങൾക്കത്ര ദൈർഘ്യമില്ലെന്നെനിക്കറിയാം,
നിന്റെ മുഖമസ്തമിക്കുമ്പോൾ
എന്റെ കണ്ണുകൾക്കു മുന്നിൽ നിന്നു നിറങ്ങൾ മായുമെന്നും.
No comments:
Post a Comment