നെരൂദ-മരൂരിതെരുവിലെ വാടകവീട്‌

 

മരൂരി എന്നൊരു തെരുവ്‌.
ഒന്നുപോലല്ല വീടുകൾ,
ഒന്നിനോടൊന്നിനിഷ്ടവുമില്ല.
എന്നാൽക്കൂടിയവ
ചുമരോടു ചുമരൊട്ടിച്ചേർന്നവ;
അവയുടെ ജനാലകളെന്നാൽ
തെരുവിലേക്കു നോക്കില്ല,
ഉരിയാട്ടവുമില്ലവയ്ക്ക്‌.
നിശ്ശബ്ദതയാണവ.

മഞ്ഞുകാലത്തിന്റെ മരത്തിൽ നിന്നൊരഴുകിയൊരിലപോലെ
ഒരു കടലാസുതുണ്ടു പറന്നുപോകുന്നു.

സായാഹ്നം ഒരസ്തയമയത്തിനു തിരികൊളുത്തുന്നു.
സ്വസ്ഥത പോയ ആകാശമോ,
അഗ്നിച്ചിറകുകൾ വിരുത്തി പലായനം ചെയ്യുന്നു.

മട്ടുപ്പാവുകളിൽ ഇരുണ്ട മൂടൽമഞ്ഞു കടന്നുകയറുന്നു.

ഞാനെന്റെ പുസ്തകം നിവർത്തുന്നു.
ഒരു ഖനിയ്ക്കുള്ളിലെന്നപോലെ,
നനഞ്ഞാളൊഴിഞ്ഞ ഗാലറിയിലെന്നപോലെ
ഞാനിരുന്നെഴുതുന്നു.
ആരുമില്ല വീട്ടിൽ, തെരുവിൽ,
മനം കടുത്ത നഗരത്തിലെന്നെനിയ്ക്കറിയാം.
വാതിൽ തുറന്നുകിടക്കുന്ന തടവറയിലെ,
തുറന്നുവയ്ച്ച ലോകത്തിലെ
തടവുകാരൻ ഞാൻ.
അന്തിവെട്ടത്തിലാണ്ടുമുങ്ങിയ
ചിന്താവിഷ്ടനായ വിദ്യാർത്ഥി;
പിന്നെ ഒരു നൂലപ്പത്തിന്റെയിഴയിൽ പിടിച്ചുകയറി
ഞാനെന്റെ കിടക്കയിലേക്കിറങ്ങുന്നു,
അടുത്ത നാളിലേക്കും.