എത്ര തന്മയത്വത്തോടെയാണ്‌ ഇവർ അഭിനയിക്കുന്നതെന്നു നോക്കൂ!
നമ്മുടെ ജീവിതങ്ങൾ നമുക്കായി ജീവിക്കാൻ
നമ്മെക്കാളെത്ര നന്നായിട്ടിവർക്കറിയാം!
ഇത്ര തികവുറ്റ ഒരു ചുംബനം ഞാൻ കണ്ടിട്ടേയില്ല,
വികാരങ്ങൾക്കു തെളിച്ചം വന്നുതുടങ്ങുന്ന മൂന്നാമങ്കത്തിൽ
ഈ അഭിനേതാക്കൾ ചെയ്യുമ്പോലെ.
എണ്ണയും പൊടിയും പുരണ്ട്,
യഥാർത്ഥത്തിലുള്ളതെന്നു തോന്നിക്കുന്ന തൊപ്പികളും വച്ച്,
വിശ്വാസം വന്നുപോകുന്ന വിധത്തിൽ പ്രവൃത്തികളും ചെയ്ത്
അവർ പ്രവേശിക്കുകയും നിഷ്ക്രമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു,
കാല്ചുവട്ടിൽ ചുരുൾ നിവരുന്ന പരവതാനികൾ പോലത്തെ സംഭാഷണങ്ങളുമായി.
അരങ്ങിൽ അവരുടെ മരണം എത്ര സ്വാഭാവികം.
അതു വച്ചു നോക്കുമ്പോൾ എത്ര കൃത്രിമമാണെന്നു തോന്നിപ്പോവുന്നു,
ആ ശവക്കുഴികളിൽ കിടക്കുന്നവർ,
യഥാർത്ഥത്തിൽ മരിച്ചവർ,
ഒരു ദുരന്തനാടകത്തിലെ കഥാപാത്രങ്ങളാവാൻ നിത്യമായി വിധിക്കപ്പെട്ടവർ,
അവരുടെ മരണങ്ങൾ.
ഒരേയൊരു ജീവിതത്തിൽ തറഞ്ഞുകിടക്കുന്ന നമുക്കോ,
നമുക്കത്ര പോലും ജീവനില്ല!
ആ ഒരു ജീവിതം പോലും ജീവിക്കാനുള്ള സാമർത്ഥ്യം നമുക്കില്ല.
നമ്മുടെ സംഭാഷണങ്ങൾ അനവസരത്തിലായിപ്പോകുന്നു,
അല്ലെങ്കിൽ വർഷങ്ങളോളം നാം വായ തുറക്കാതിരിക്കുന്നു.
അഭിനയത്തിൽ മിതത്വമില്ല, സൌന്ദര്യബോധമില്ല.
കൈകൾ എങ്ങനെ പിടിക്കണമെന്നുപോലും നമുക്കറിയുന്നുമില്ല.
No comments:
Post a Comment