നെരൂദ-ഉപ്പിന്‌

 

ഉപ്പുഭരണിയിലെ
ഈ ഉപ്പിനെ
ഒരിക്കൽ ഞാൻ
ഉപ്പുപാടത്തു വച്ചു കണ്ടു.
പറഞ്ഞാൽ
വിശ്വസിക്കില്ല നിങ്ങൾ,
അവിടെ
അതു പാടുന്നതു
ഞാൻ കേട്ടു,
ഉപ്പു പാടുന്നതു
ഞാൻ കേട്ടു,
ഉപ്പളങ്ങളുടെ തൊലി
പാടുന്നു,
വായിൽ മണ്ണടിഞ്ഞു
വീർപ്പുമുട്ടി
അതു പാടുന്നു.
മരുപ്പറമ്പിൽ
ഉപ്പിന്റെ പാട്ടു കേൾക്കെ
ആ ഏകാന്തതയിൽ
ഞാനൊന്നു വിറകൊണ്ടുപോയി.
അന്റോഫഗാസ്റ്റയ്ക്കരികെ
ഉപ്പുപാടം മാറ്റൊലിക്കൊള്ളുന്നു:
ഒരു തൊണ്ടയിടർച്ചയാണത്,
ഒരു വിഷാദഗാനമാണത്.

കോടരങ്ങളിൽക്കിടന്ന്
ഉപ്പു തേങ്ങുന്നു,
മണ്ണിൽപ്പുതഞ്ഞ
വെളിച്ചത്തിന്റെ മല,
സുതാര്യമായ
ഭദ്രാസനപ്പള്ളി,
കടലിന്റെ പരൽ,
തിരകളുടെ മറവി.

പിന്നെ,
ഈ ലോകത്തെ
ഓരോ മേശയിലും,
ഉപ്പേ,
ഞങ്ങളുടെ ഭക്ഷണത്തിൽ
നിന്റെ മെയ് വഴക്കം
തൂവുന്നു
ഒരു ജീവനദീപ്തി.
പുരാതനയാനങ്ങളിലെ
കലവറക്കാരാ,
പുറംകടലുകളിൽ
യാത്ര പോയവൻ നീ,
കടൽപ്പതയുടെ
അറിയാത്ത ഇടവഴികളിൽ
ആദ്യനാവികൻ.
കടൽത്തരിയേ,
നിന്നിലൂടെ
നാവറിയുന്നു
സാഗരനിശയുടെ ചുംബനം:
ഓരോ ഭാജനത്തിലും
ഞങ്ങളുടെ രുചിയറിയുന്നു
നിന്റെ സമുദ്രസാരം;
ഉപ്പുഭരണിയിലെ
ഒരു കുഞ്ഞലയിലൂടെ
ഞങ്ങൾ
ഗാർഹികശുഭ്രത പരിചയിക്കുന്നു,
അനന്തതയുടെ സ്വാദുമറിയുന്നു.