വളരെപ്പണ്ട്
ഞങ്ങൾ എണ്ണയ്ക്കും ഇരുമ്പിനും അമ്മോണിയക്കും മേൽ
ചാടിവീഴുന്നതിനും മുമ്പ്
ഓരോ കൊല്ലവുമുണ്ടായിരുന്നു
മരങ്ങളിൽ ഇലകൾ പ്രചണ്ഡമായിത്തളിർത്തിരുന്ന ഒരു കാലം.
ഞങ്ങളിന്നുമോർമ്മിക്കുന്നു
നീളം വച്ച പകലുകൾ
തെളിമ കൂടിയ ആകാശം
കാറ്റിന്റെ പെരുമാറ്റത്തിൽ ഒരു മാറ്റം
വന്നെത്തിയെന്നു തീർച്ചയായ വസന്തം.
ആ വിശ്രുതമായ ഋതുവിനെപ്പറ്റി
ഞങ്ങളിന്നും പുസ്തകങ്ങളിൽ വായിക്കാറുണ്ട്.
ഏറെക്കാലമായിരിക്കുന്നു പക്ഷേ,
ഞങ്ങളുടെ നഗരങ്ങൾക്കു മേൽ
ആ പേരു കേട്ട പറവപ്പറ്റങ്ങളെക്കണ്ടിട്ട്.
വസന്തം ആരുടെയെങ്കിലും കണ്ണിൽപ്പെടുന്നുണ്ടെങ്കിൽത്തന്നെ
അതു ട്രെയിൻ യാത്രക്കാർ മാത്രം.
സമതലദേശങ്ങളിൽ ഇന്നുമതിനെക്കാണാം
അതേ പഴയ തെളിച്ചത്തോടെ.
അങ്ങു മുകളിൽ, ശരി തന്നെ,
കൊടുങ്കാറ്റുകളുണ്ടെന്നു തോന്നാം:
അവ തൊടുന്നതു പക്ഷേ
ഞങ്ങളുടെ ആന്റിനകളിൽ.
No comments:
Post a Comment