രാത്രിയിൽ, എന്റെ മുറിയിൽ
മൃതലോകത്തെന്നപോലെ കാറ്റിന്റെ പെരുമാറ്റം;
എങ്ങുമൊരു ശബ്ദമില്ല,
വെളിച്ചത്തിന്റെ തരി പോലുമില്ല.
ഉറങ്ങുന്നവർക്കരികിലൂടെ
നിഴൽരൂപങ്ങളലഞ്ഞുനടക്കുന്നു;
ഞാൻ വെറുമൊരചേതനവസ്തുവാകുന്നു,
എനിക്കരികിലുള്ള വസ്തുക്കൾക്കു ജീവൻ വയ്ക്കുന്നു.
എന്റെ മുറിയുടെ ചുമരിപ്പോൾ
കണ്ണു കാണുന്നൊരു മുഖമായിരിക്കുന്നു;
ധൂസരമായ ആകാശത്തിനെതിരിൽ
നിറം വിളർത്ത രണ്ടു ജനാലകൾ:
മയങ്ങുന്ന എന്നെത്തന്നെ
നോക്കിനില്ക്കുന്ന കണ്ണുകൾ.
എന്റെ ഭാര്യ ചത്തു, ഞാന്‍ സ്വതന്ത്രനുമായി!
ഇനിയെനിക്കു മതി വരുവോളം മോന്താം.
കൈയിലൊരു പൈസയില്ലാതെ പുരയിലെത്തുമ്പോൾ
അവളുടെ കരച്ചിലെന്റെ നെഞ്ചു പിളർന്നിരുന്നു.
ഇന്നൊരു രാജാവിനെപ്പോലെ സന്തുഷ്ടനാണു ഞാൻ;
നിർമ്മലമായ വായു, തെളിഞ്ഞ ആകാശം...
ഇതുപോലൊരു വേനൽ മുമ്പൊരിക്കലുമുണ്ടായിരുന്നു,
അന്നു ഞാനവളെ പ്രേമിച്ചു തുടങ്ങിയ കാലവുമായിരുന്നു!
ഇന്നെന്റെ തൊണ്ട പൊള്ളിയ്ക്കുന്ന ദാഹം തീർക്കാൻ
വീപ്പക്കണക്കിനു ചാരായം ഞാൻ കുടിച്ചുതീർക്കണം,
അവൾ കിടക്കുന്ന ശവക്കുഴി നിറയ്ക്കുന്നത്ര-
അതത്ര കുറഞ്ഞ അളവുമല്ലല്ലൊ!
ഒരു പൊട്ടക്കിണറ്റിലേക്കു ഞാനവളെ തള്ളിയിട്ടു,
ആൾമറയുടെ ചില കല്ലുകളിളകിക്കിടന്നിരുന്നു,
അതും ഞാനവളുടെ മേലേക്കുരുട്ടിയിട്ടു-
അവൾ മറവിക്കടിയിലാകുമോയെന്നു ഞാൻ നോക്കട്ടെ!
ഇനിയൊരിക്കലും ഞങ്ങൾക്കു മോചനമില്ലാത്ത
പഴയ പ്രണയപ്രതിജ്ഞകളോർമ്മിപ്പിച്ചും,
വികാരം കത്തിനിന്ന പണ്ടുകാലം പോലെ
ഇനിയും നമുക്കു കമിതാക്കളാവാമെന്നു വിശ്വസിപ്പിച്ചും
രാത്രിയിൽ, ഒരിടവഴിയുടെ രഹസ്യസങ്കേതത്തിൽ
ഒരു കൂടിക്കാഴ്ചയ്ക്കു ഞാനവളെ ക്ഷണിച്ചു.
അവൾ വന്നു!- ആ ഭ്രാന്തിപ്പെണ്ണ്‌!
ഒരു കണക്കിനു നാമെല്ലാവരും ഭ്രാന്തന്മാരല്ലേ?
അപ്പോഴുമവൾ കാണാൻ സുന്ദരിയായിരുന്നു,
പ്രായവും രോഗവും കാരണം ഒന്നു വാടിയിരുന്നെന്നു മാത്രം;
എനിക്കവളെ അത്ര സ്നേഹമായിരുന്നുവെന്നതിനാൽ
ഞാൻ പറഞ്ഞു: ഇന്നു രാത്രി നീ മരിക്കണം!
ഒരാൾക്കുമെന്നെ മനസ്സിലാകുന്നില്ല.
ലഹരിയുടെ രോഗാതുരസ്വപ്നങ്ങൾ നുരയുന്ന രാത്രിയിൽ
ഇക്കണ്ട കുടിയന്മാരിലാർക്കെങ്കിലും തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ,
ചാരായത്തിൽ നിന്നൊരു ശവക്കച്ച നെയ്യാൻ?
ബോധത്തിന്റെ തരി പോലുമില്ലാത്ത പരിഷകൾ,
ഇരുമ്പുയന്ത്രങ്ങൾ കണക്കെ ആത്മാവില്ലാത്തവർ,
എങ്ങനെയാണവർ ഞാനറിഞ്ഞ സ്നേഹമറിയുക,
പ്രണയമെന്ന വാക്കിന്റെ തനതർത്ഥമറിയുക?
പ്രണയം- അതിന്റെ ദുരാഭിചാരങ്ങൾ, ഭീതികൾ,
നരകത്തിൽ നിന്നണിയിട്ടു വരുന്ന വേദനകൾ,
വിഷവും കണ്ണീരും നിറച്ച ചില്ലുഭരണികൾ,
എല്ലുകളുടെയും ചങ്ങലകളുടെയും കിലുക്കം!
ഒടുവിൽ ഞാനൊറ്റ, ഞാൻ സ്വതന്ത്രൻ!
ഇന്നു രാത്രിയിൽ മതി കെടും വരെ ഞാൻ കുടിക്കും,
പിന്നെ പേടിയില്ലാതെ, കുറ്റബോധമില്ലാതെ
വെറും മണ്ണിൽ മാനം നോക്കി ഞാൻ കിടക്കും,
ഒരു കിഴവൻ നായയെപ്പോലെ ഞാൻ കിടന്നുറങ്ങും,
ചരലും ചവറും കയറ്റിയ ഭാരവണ്ടികൾ
ഞരങ്ങിക്കൊണ്ടോടുന്ന നടുറോഡിൽത്തന്നെ!
അവയ്ക്കടിയിൽ പെട്ടെന്റെ തല തകരട്ടെ,
അല്ലെങ്കിലൊരു മൺകട്ട പോലരഞ്ഞുപോകട്ടെ,
ചക്രച്ചുറ്റെന്നെ രണ്ടു കഷണങ്ങളായി മുറിക്കട്ടെ,
എന്നാലുമൊരു പുൽക്കൊടിയോളം പോലും ഞാൻ മതിക്കില്ല,
ദൈവത്തെ, കൂദാശയെ, ചെകുത്താനെയും!
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)
Le Vin de l'assassin
Ma femme est morte, je suis libre!
Je puis donc boire tout mon soûl.
Lorsque je rentrais sans un sou,
Ses cris me déchiraient la fibre.
Autant qu'un roi je suis heureux;
L'air est pur, le ciel admirable...
Nous avions un été semblable
Lorsque j'en devins amoureux!
L'horrible soif qui me déchire
Aurait besoin pour s'assouvir
D'autant de vin qu'en peut tenir
Son tombeau; — ce n'est pas peu dire:
Je l'ai jetée au fond d'un puits,
Et j'ai même poussé sur elle
Tous les pavés de la margelle.
— Je l'oublierai si je le puis!
Au nom des serments de tendresse,
Dont rien ne peut nous délier,
Et pour nous réconcilier
Comme au beau temps de notre ivresse,
J'implorai d'elle un rendez-vous,
Le soir, sur une route obscure.
Elle y vint — folle créature!
Nous sommes tous plus ou moins fous!
Elle était encore jolie,
Quoique bien fatiguée! et moi,
Je l'aimais trop! voilà pourquoi
Je lui dis: Sors de cette vie!
Nul ne peut me comprendre. Un seul
Parmi ces ivrognes stupides
Songea-t-il dans ses nuits morbides
À faire du vin un linceul?
Cette crapule invulnérable
Comme les machines de fer
Jamais, ni l'été ni l'hiver,
N'a connu l'amour véritable,
Avec ses noirs enchantements,
Son cortège infernal d'alarmes,
Ses fioles de poison, ses larmes,
Ses bruits de chaîne et d'ossements!
— Me voilà libre et solitaire!
Je serai ce soir ivre mort;
Alors, sans peur et sans remords,
Je me coucherai sur la terre,
Et je dormirai comme un chien!
Le chariot aux lourdes roues
Chargé de pierres et de boues,
Le wagon enragé peut bien
Ecraser ma tête coupable
Ou me couper par le milieu,
Je m'en moque comme de Dieu,
Du Diable ou de la Sainte Table!
— Charles Baudelaire
The Murderer's Wine
My wife is dead and I am free!
Now I can drink my fill;
When I'd come home without a sou,
Her screaming would drive me crazy.
I am as happy as a king;
The air is pure, the sky superb...
We had a summer like this
When I fell in love with her!
To satisfy the awful thirst
That tortures me, I'd have to drink
All the wine it would take to fill
Her grave — that is not a little:
I threw her down a well,
And what is more, I dropped on her
All the stones of the well's rim.
I will forget her if I can!
In the name of love's vows,
From which nothing can release us,
And to become the friends we were
When we first knew passion's rapture,
I begged of her a rendezvous
At night, on a deserted road.
She came there! — mad creature!
We're all more or less mad!
She was still attractive,
Although very tired! and I,
I loved her too much! that is why
I said to her: Depart this life!
None can understand me. Did one
Among all those stupid drunkards
Ever dream in his morbid nights
Of making a shroud of wine?
That dissolute crowd, unfeeling
As an iron machine,
Never, nor summer, nor winter,
Has known what true love is,
With its black enchantments,
Its hellish cortege of alarms,
Its phials of poison, and its tears,
Its noise of chains and dead men's bones!
— Here I am free and all alone!
I'll get blind drunk tonight;
Then without fear, without remorse,
I'll lie down on the ground
And I'll sleep like a dog!
The dump-cart with its heavy wheels
Loaded with mud and rocks,
The careening wagon may well
Crush in my guilty head
Or cut my body in two;
I laugh at God, at the Devil,
And at the Holy Table as well!
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
എന്റെ ഹൃദയം ആഹ്ളാദത്തിന്റെ ചിറകേറിയൊരു പക്ഷിയായിരുന്നു,
കമ്പക്കയറുകൾക്കും വഞ്ചിപ്പായകൾക്കുമിടയിലതു വിഹരിക്കുകയായിരുന്നു!
സൂര്യവെളിച്ചം കുടിച്ചു മദിച്ചൊരു വെണ്മാലാഖയെപ്പോലെ
തെളിഞ്ഞ നീലാകാശത്തിനു ചുവട്ടിലൂടെ ഞങ്ങളുടെ യാനമൊഴുകുകയായിരുന്നു.
അതേതാണാ മ്ളാനമായ, ഇരുണ്ട ദ്വീപ്? കരയടുക്കുമ്പോൾ ഞാൻ ചോദിച്ചു.
അതല്ലേ കിത്തെറാ! പാട്ടുകളിലാളുകൾ പണ്ടു കൊണ്ടാടിയൊരു ദേശം!
പ്രണയസാഹസങ്ങളിൽ അനുഭവജ്ഞരായവരുടെ സങ്കല്പസ്വർഗ്ഗം!
പക്ഷേ നോക്കൂ, എത്ര വിരസവും ഊഷരവും ദരിദ്രവുമാണതു കാണാൻ!
നിഗൂഢാനന്ദങ്ങളുടെയും ഹൃദയത്തിന്റെ പാനോത്സവങ്ങളുടെയും നാടേ!
പ്രാക്തനയായ വീനസ് ദേവിയുടെ അഭിജാതമായ നിഴൽരൂപം
ആലസ്യവും പ്രണയവും കൊണ്ടു ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങൾ നിർഭരമാക്കി
പരിമളം പോലൊഴുകിനടന്നതു നിന്റെ തീരങ്ങൾക്കു മേലെയല്ലേ?
പച്ചക്കൊളുന്തുകളുടെയും വാടാത്ത പൂക്കളുടെയും സുന്ദരദേശമേ,
ഏതു മനുഷ്യനുമൊരിക്കലെത്താൻ മോഹിച്ച തീർത്ഥസ്ഥാനമേ,
കാമുകഹൃദയങ്ങളിൽ നിന്നന്നു ചുടുനെടുവീർപ്പുകളുയർന്നിരുന്നു-
ചെമ്പനിനീർക്കാടുകൾക്കു മേൽ വിമോഹകപരിമളം പോലെ,
പ്രണയലോലുപരായ മാടപ്രാവുകളുടെ തീരാത്ത കുറുകലുകൾ പോലെ!
-ഇപ്പോൾപ്പക്ഷേ, മുൾക്കാടു കേറിയൊരു മുനമ്പു മാത്രമാണു കിത്തെറാ,
കടൽക്കാക്കകളുടെ സീൽക്കാരങ്ങൾ കീറിമുറിയ്ക്കുന്ന മരുപ്രദേശം.
അവിടെ ഞാൻ കണ്ടതെത്രയും വിചിത്രമായൊരു ദൃശ്യമായിരുന്നു!
അല്ല, ഏതോ കാവിന്റെ നിഴല്പാടിലൊളിഞ്ഞ പുരാതനദേവാലയമല്ല,
നിഗൂഢമായ തൃഷ്ണകളുടെ തീനാളങ്ങൾ കൊണ്ടുടലെരിഞ്ഞും,
ഇളംകാറ്റിന്റെ വിരലുകൾക്കായി മാറിടം പാതി തുറന്നിട്ടുകൊണ്ടും
സുഗന്ധപുഷ്പങ്ങളിറുത്തു നടക്കുന്ന യുവതിയായ പൂജാരിണിയല്ല.
തിരകൾ വകഞ്ഞും കൊണ്ടു ഞങ്ങളുടെ നൌക തീരമടുത്തപ്പോൾ,
കാറ്റു പിടിച്ച കപ്പല്പായകൾ കണ്ടു കടല്പറവകൾ പറന്നുമാറിയപ്പോൾ
ഞങ്ങൾ കണ്ടതു മൂന്നു കവരങ്ങളുള്ളൊരു കഴുമരമായിരുന്നു:
ഒരു സൈപ്രസ് മരമെന്നപോലെ ആകാശത്തതിരുണ്ടുയർന്നുനിന്നു.
അഴുകിത്തുടങ്ങിയൊരു ശവം അതിൽ തൂങ്ങിക്കിടന്നിരുന്നു,
ഭീഷണരായ കറുത്ത കഴുകന്മാരതു കൊത്തിപ്പറിക്കുകയായിരുന്നു;
ഓരോ ജന്തുവും ചോരയിറ്റുന്ന വൃത്തികെട്ട വളഞ്ഞ കൊക്കുകൾ
ആ ജീർണ്ണതയുടെ കോടരങ്ങളിൽ തമരു പോലാഴ്ത്തുകയായിരുന്നു.
കണ്ണുകൾ രണ്ടു കുഴികളായിരുന്നു, വയറു പിളർന്നുകിടന്നിരുന്നു,
നീലിച്ച കുടൽമാല പുറത്തു ചാടി തുടകളിൽ പിണഞ്ഞുകിടന്നിരുന്നു,
സ്വാദിഷ്ടഭോജ്യങ്ങളിലൊന്നുപോലും രുചിക്കാതെപോകരുതെന്നപോലെ
ആ ജഡത്തിന്റെ വൃഷണങ്ങൾ പോലുമവ കൊത്തിയെടുത്തിരുന്നു.
ഒരു പറ്റം ജന്തുക്കൾ ആർത്തിയോടെ കാൽക്കൽ നിന്നിരുന്നു,
മോന്തകളുയർത്തിപ്പിടിച്ചും കൊണ്ടവ ചുറ്റിത്തിരിയുകയായിരുന്നു;
അവയിലേറ്റവും പൊറുതി കെട്ടതു കൂറ്റനൊരു ജന്തുവിനായിരുന്നു:
അവയ്ക്കു തലവൻ, പരികർമ്മികൾ ചുറ്റും കൂടിയൊരാരാച്ചാർ!
കിത്തെറാദേശവാസീ, ഇത്ര തെളിഞ്ഞൊരാകാശത്തിന്റെ സന്തതീ,
ഘോരപീഡനങ്ങൾ മൌനം സഹിച്ചു നീ പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്യുകയാവാം-
ഇത്ര നാൾ നീയാചരിച്ച കുപ്രസിദ്ധമായ നിഷിദ്ധവിശ്വാസങ്ങൾക്ക്,
ഉചിതമായൊരു ശവമടക്കം നിനക്കു നിഷേധിച്ച കൊടുംപാപങ്ങൾക്ക്.
കഴുവേറിയ മൂഢനായ മനുഷ്യാ, നിന്റെ ദുഃഖങ്ങളെന്റേതും തന്നെ!
നിന്റെ കുഴഞ്ഞുതൂങ്ങുന്ന കൈകാലുകൾ കണ്ടെന്റെ കണ്ണുകളിരുളുമ്പോൾ
തൊണ്ടയിൽ നിന്നു പല്ലുകളിലേക്കൊരു മനംപുരട്ടലിരച്ചുകേറുന്നു,
ഒരു പ്രാക്തനശോകത്തിന്റെ പിത്തവെള്ളത്തിലെന്റെ വായ കയ്ക്കുന്നു.
നിനക്കു മുന്നിൽ നില്ക്കുമ്പോൾ, ഓർമ്മയിൽ നിന്നു മായാത്ത പാവം സത്വമേ,
യൌവനത്തിലെന്റെ മാംസം വിരുന്നാക്കിയാനന്ദിച്ച ജന്തുക്കൾ,
കരുണയറ്റ കൊലയാളിക്കാക്കകൾ, പല്ലുകളറുക്കവാളുകളായ കരിമ്പുലികൾ,
അവയുടെ പല്ലും നഖവുമെന്റെയുടലിലാഴുന്നതു പിന്നെയും ഞാനറിഞ്ഞു.
ആകാശം ചേതോഹരമായിരുന്നു, കടൽ ചില്ലുപാളി പോലെയായിരുന്നു;
എന്റെ ലോകം പക്ഷേ, ഇരുട്ടടച്ചു, എന്നെന്നേക്കുമതു രക്തമയമായി.
കഷ്ടമേ! നിഴലിഴയിട്ട കനത്ത ശവക്കച്ച കൊണ്ടെന്നപോലെ
ആ പ്രതീകത്തിന്റെ വൈരൂപ്യത്താലെന്റെ ഹൃദയം ഞാൻ മൂടിയിട്ടു.
വീനസ്, നിന്റെ പരിത്യക്തദേശത്തു നിവർന്നുനിന്നതൊന്നു മാത്രമായിരുന്നു,
ഒരു കഴുമരം, എന്റെ രൂപം തൂങ്ങിയാടുന്നൊരു പ്രതീകവൃക്ഷം...
സ്വദേഹത്തെയും ഹൃദയത്തെയുമറപ്പില്ലാതെ നോക്കിക്കാണാൻ
മനക്കരുത്തും ഉടൽബലവുമെനിക്കു തരേണമേ, ദൈവമേ!
കിത്തെറാ - പെലോപ്പൊണീസിനു തെക്കുള്ള ഒരു ഗ്രീക്കുദ്വീപ്; പ്രണയത്തിന്റെ ദേശമെന്ന നിലയിൽ ഇതിഹാസപ്രസിദ്ധമായിരുന്നു.
(The Embarkation for Cythera – Painting by Watteau)
Un Voyage à Cythère
Mon coeur, comme un oiseau, voltigeait tout joyeux
Et planait librement à l'entour des cordages;
Le navire roulait sous un ciel sans nuages;
Comme un ange enivré d'un soleil radieux.
Quelle est cette île triste et noire? — C'est Cythère,
Nous dit-on, un pays fameux dans les chansons
Eldorado banal de tous les vieux garçons.
Regardez, après tout, c'est une pauvre terre.
— Île des doux secrets et des fêtes du coeur!
De l'antique Vénus le superbe fantôme
Au-dessus de tes mers plane comme un arôme
Et charge les esprits d'amour et de langueur.
Belle île aux myrtes verts, pleine de fleurs écloses,
Vénérée à jamais par toute nation,
Où les soupirs des coeurs en adoration
Roulent comme l'encens sur un jardin de roses
Ou le roucoulement éternel d'un ramier!
— Cythère n'était plus qu'un terrain des plus maigres,
Un désert rocailleux troublé par des cris aigres.
J'entrevoyais pourtant un objet singulier!
Ce n'était pas un temple aux ombres bocagères,
Où la jeune prêtresse, amoureuse des fleurs,
Allait, le corps brûlé de secrètes chaleurs,
Entrebâillant sa robe aux brises passagères;
Mais voilà qu'en rasant la côte d'assez près
Pour troubler les oiseaux avec nos voiles blanches,
Nous vîmes que c'était un gibet à trois branches,
Du ciel se détachant en noir, comme un cyprès.
De féroces oiseaux perchés sur leur pâture
Détruisaient avec rage un pendu déjà mûr,
Chacun plantant, comme un outil, son bec impur
Dans tous les coins saignants de cette pourriture;
Les yeux étaient deux trous, et du ventre effondré
Les intestins pesants lui coulaient sur les cuisses,
Et ses bourreaux, gorgés de hideuses délices,
L'avaient à coups de bec absolument châtré.
Sous les pieds, un troupeau de jaloux quadrupèdes,
Le museau relevé, tournoyait et rôdait;
Une plus grande bête au milieu s'agitait
Comme un exécuteur entouré de ses aides.
Habitant de Cythère, enfant d'un ciel si beau,
Silencieusement tu souffrais ces insultes
En expiation de tes infâmes cultes
Et des péchés qui t'ont interdit le tombeau.
Ridicule pendu, tes douleurs sont les miennes!
Je sentis, à l'aspect de tes membres flottants,
Comme un vomissement, remonter vers mes dents
Le long fleuve de fiel des douleurs anciennes;
Devant toi, pauvre diable au souvenir si cher,
J'ai senti tous les becs et toutes les mâchoires
Des corbeaux lancinants et des panthères noires
Qui jadis aimaient tant à triturer ma chair.
— Le ciel était charmant, la mer était unie;
Pour moi tout était noir et sanglant désormais,
Hélas! et j'avais, comme en un suaire épais,
Le coeur enseveli dans cette allégorie.
Dans ton île, ô Vénus! je n'ai trouvé debout
Qu'un gibet symbolique où pendait mon image...
— Ah! Seigneur! donnez-moi la force et le courage
De contempler mon coeur et mon corps sans dégoût!
— Charles Baudelaire
A Voyage to Cythera
My heart like a bird was fluttering joyously
And soaring freely around the rigging;
Beneath a cloudless sky the ship was rolling
Like an angel drunken with the radiant sun.
What is this black, gloomy island? — It's Cythera,
They tell us, a country celebrated in song,
The banal Eldorado of old bachelors.
Look at it; after all, it is a wretched land.
— Island of sweet secrets, of the heart's festivals!
The beautiful shade of ancient Venus
Hovers above your seas like a perfume
And fills all minds with love and languidness.
Fair isle of green myrtle filled with full-blown flowers
Ever venerated by all nations,
Where the sighs of hearts in adoration
Roll like incense over a garden of roses
Or like the eternal cooing of wood-pigeons!
— Cythera was now no more than the barrenest land,
A rocky desert disturbed by shrill cries.
But I caught a glimpse of a singular object!
It was not a temple in the shade of a grove
Where the youthful priestess, amorous of flowers,
Was walking, her body hot with hidden passion,
Half-opening her robe to the passing breezes;
But behold! as we passed, hugging the shore
So that we disturbed the saa-birds with our white sails,
We saw it was a gallows with three arms
Outlined in black like a cypress against the sky.
Ferocious birds perched on their feast were savagely
Destroying the ripe corpse of a hanged man;
Each plunged his filthy beak as though it were a tool
Into every corner of that bloody putrescence;
The eyes were two holes and from the gutted belly
The heavy intestines hung down along his thighs
And his torturers, gorged with hideous delights,
Had completely castrated him with their sharp beaks.
Below his feet a pack of jealous quadrupeds
Prowled with upraised muzzles and circled round and round;
One beast, larger than the others, moved in their midst
Like a hangman surrounded by his aides.
Cytherean, child of a sky so beautiful,
You endured those insults in silence
To expiate your infamous adorations
And the sins which denied to you a grave.
Ridiculous hanged man, your sufferings are mine!
I felt at the sight of your dangling limbs
The long, bitter river of my ancient sorrows
Rise up once more like vomit to my teeth;
Before you, poor devil of such dear memory
I felt all the stabbing beaks of the crows
And the jaws of the black panthers who loved so much
In other days to tear my flesh to shreds.
— The sky was charming and the sea was smooth;
For me thenceforth all was black and bloody,
Alas! and I had in that allegory
Wrapped up my heart as in a heavy shroud.
On your isle, O Venus! I found upright only
A symbolic gallows from which hung my image...
O! Lord! give me the strength and the courage
To contemplate my body and soul without loathing!
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
അങ്ങു മുകളിൽ കിളി പാടുന്നു,
ഇങ്ങു താഴെ പുഴയും.
അങ്ങു മുകളിലും ഇങ്ങു താഴെയും
തുറക്കുന്നതെന്റെ ആത്മാവു തന്നെ.
കിളി നക്ഷത്രത്തെ താരാട്ടുന്നു,
പുഴ ഇലയെ താരാട്ടുന്നു.
അങ്ങു മുകളിലും ഇങ്ങു താഴെയും
വിറ കൊള്ളുന്നതെന്റെ ആത്മാവു തന്നെ.
മുടിയിഴകൾ മഞ്ഞപ്പുകയിലയായ
ഒരു കുഞ്ഞുസൂര്യൻ
ആഷ്ട്രേയിൽ എരിഞ്ഞുതീരുന്നു
വില കുറഞ്ഞ ലിപ്സ്റ്റിക്കിന്റെ ചോര
ജീവനറ്റ സിഗററ്റുതുണ്ടുകൾക്കു മുലയൂട്ടുന്നു
ശിരച്ഛേദം ചെയ്യപ്പെട്ട കൊള്ളികൾ
ഗന്ധകകിരീടങ്ങൾക്കു കൊതിക്കുന്നു
നീലിച്ച ചാരക്കുതിരകൾ
തുള്ളിക്കുതിച്ചോടുന്നതിനിടയിൽ
തറഞ്ഞുനിന്നു ചിനയ്ക്കുന്നു
ഒരു കൂറ്റൻ കൈ
കൈപ്പടത്തിൽ എരിയുന്നൊരു കണ്ണുമായി
ചക്രവാളത്തിൽ തങ്ങിനില്ക്കുന്നു
"In the Ashtray"
A tiny sun
With yellow tobacco hair
Is burning out in the ashtray
The blood of cheap lipstick suckles
The dead stumps of stubs
Beheaded sticks yearn
For sulphur crowns
Blue roans of ash whinny
Arrested in their prancing
A huge hand
With a burning eye in its palm
Lurks on the horizon
(Translated by Anne Pennington)
രണ്ടു പാതകൾ
നീ നിന്റെ പഴയ പാത വിട്ടുപോരണം,
അഴുക്കും കരടുമാണതു നിറയെ:
ആർത്തി നിറഞ്ഞ നോട്ടങ്ങളുമായി
മൂന്നു പുരുഷന്മാർ ആ വഴി പോകുന്നുണ്ട്,
എല്ലാ ചുണ്ടുകളിൽ നിന്നും
‘സന്തോഷം’ എന്നൊരു വാക്കു പൊഴിയുന്നുണ്ട്,
പിന്നെയും കുറേ ചെന്നാൽ
ഒരു പെണ്ണിന്റെ ജഡം കിടക്കുന്നതും കാണാം,
കഴുകന്മാർ അതു കൊത്തിക്കീറുന്നുണ്ട്.
നീ നിന്റെ പുതിയ പാത കണ്ടുകഴിഞ്ഞു,
വൃത്തിയുള്ളതും തെളിഞ്ഞതുമാണത്:
അവിടെ അമ്മയില്ലാത്ത കുട്ടികൾ
പോപ്പിപ്പൂക്കൾക്കിടയിൽ കളിച്ചുനടക്കുന്നു,
അവിടെ കറുപ്പു ധരിച്ച സ്ത്രീകൾ
സങ്കടം പറഞ്ഞുകൊണ്ടു ചുറ്റിനടക്കുന്നു,
പിന്നെയും കുറേ ചെന്നാൽ
നിറം വിളർത്തൊരു വിശുദ്ധനെയും കാണാം,
താൻ കൊന്ന വ്യാളിയുടെ കഴുത്തിനു മേൽ
കാൽ ചവിട്ടിനില്ക്കുന്നതായി.
മൂന്നു സഹോദരിമാർ
മൂത്തവൾക്കിഷ്ടം മധുരിക്കുന്ന സ്ട്രോബറികളായിരുന്നു,
രണ്ടാമത്തവൾക്കിഷ്ടം ചുവന്ന പനിനീർപ്പൂക്കളായിരുന്നു,
ഇളയവൾക്കിഷ്ടം മരിച്ചവർക്കു മേൽ വയ്ക്കുന്ന പൂച്ചെണ്ടുകളായിരുന്നു.
മൂത്തവൾ വിവാഹിതയായി:
അവൾ സന്തോഷവതിയാണെന്നു കേൾക്കുന്നു.
രണ്ടാമത്തവൾ ആത്മാർത്ഥമായി പ്രണയിച്ചു:
അവൾ ദുഃഖിതയാണെന്നു കേൾക്കുന്നു.
ഇളയവൾ പുണ്യവതിയായി:
നിത്യജീവന്റെ കിരീടം അവൾക്കുള്ളതാണെന്നു കേൾക്കുന്നു.
Paul Gauguin’s The Seed of Areoi (1892)
പുരികങ്ങളുടെ കമാനങ്ങളിൽ നിന്നന്ധകാരമൊഴുകുന്ന
വിളർത്ത സൌന്ദര്യമേ, നിന്നെ ഞാനാരാധിക്കുന്നു!
എ ത്രയും കറുപ്പാണു നിന്റെ കണ്ണുകൾക്കെങ്കിലും
അവയുണർത്തുന്ന ചിന്തകൾ അത്ര ശോകമയമല്ലല്ലോ.
നിന്റെ കണ്ണുകൾ, നിന്റെ കരിമുടിയ്ക്കിണകൾ,
ഒരു കുടിലദുർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നൊളി ചിന്നുന്ന കണ്ണുകൾ,
ആലസ്യം മയങുന്ന കണ്ണുകളെന്നോടടക്കം പറയുന്നു:
“പ്രതിമകളുടെ സൌന്ദര്യത്തിലഭിരമിക്കുന്നവനേ,
ഞങ്ങൾ നിന്നിലുണർത്തിയ മോഹങ്ങളനുഭവമാകണോ,
നീ താലോലിക്കുന്ന ഭാവനകൾ യഥാർത്ഥമാകണോ?
എങ്കിൽ ഞങ്ങളെ വിശ്വസിക്കൂ, പിന്നിലേക്കിറങ്ങിച്ചെല്ലൂ,
ഉദരത്തിൽ നിന്നു ജഘനത്തിലേക്കൊന്നു സഞ്ചരിക്കൂ;
വിജൃംഭിച്ച, സുന്ദരമായ മുലകളുടെ തുമ്പുകളിൽ
വെങ്കലപ്പതക്കങ്ങൾ നിനക്കു കാണാം;
ഉദരത്തിന്റെ വെൽവെറ്റുമാർദ്ദവത്തിനടിയിലായി,
ഒരു ജപ്പാൻകാരിയെപ്പോലെ ചെമ്പിച്ച നിറത്തിൽ
സമൃദ്ധമായൊരു മൃദുരോമസഞ്ചയം നീ കാണും-
അവളുടെ തഴച്ചിരുണ്ട മുടിക്കെട്ടിനു നേർപെങ്ങൾ!
രാത്രീ, നിന്റെ അന്ധകാരത്തിനതു പ്രതിയോഗി,
ഒരു നക്ഷത്രവും തിളങ്ങാത്ത പരിധിയറ്റ രാത്രീ!”
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)
Les Promesses d'un visage
J'aime, ô pâle beauté, tes sourcils surbaissés,
D'où semblent couler des ténèbres;
Tes yeux, quoique très-noirs, m'inspirent des pensers
Qui ne sont pas du tout funèbres.
Tes yeux, qui sont d'accord avec tes noirs cheveux,
Avec ta crinière élastique,
Tes yeux, languissamment, me disent: «Si tu veux,
Amant de la muse plastique,
Suivre l'espoir qu'en toi nous avons excité,
Et tous les goûts que tu professes,
Tu pourras constater notre véracité
Depuis le nombril jusqu'aux fesses;
Tu trouveras au bout de deux beaux seins bien lourds,
Deux larges médailles de bronze,
Et sous un ventre uni, doux comme du velours,
Bistré comme la peau d'un bonze,
Une riche toison qui, vraiment, est la soeur
De cette énorme chevelure,
Souple et frisée, et qui t'égale en épaisseur,
Nuit sans étoiles, Nuit obscure!»
— Charles Baudelaire
The Promises of a Face
I love your elliptical eyebrows, my pale beauty,
From which darkness seems to flow;
Although so black, your eyes suggest to me
Thoughts in no way funereal.
Your eyes, in harmony with your black hair,
With your buoyant mane,
Your swooning eyes now tell me: "If you wish,
O lover of the plastic muse,
To follow the hope we have excited in you,
And all the fancies you profess,
You will be able to prove our truthfulness
From the navel to the buttocks;
You will find at the tips of two heavy breasts
Two slack bronze medallions,
And under a smooth belly, soft as velvet,
Swarthy as the skin of a Buddhist,
A rich fleece, which truly is the sister
Of this huge head of hair,
Compliant and curly, its thickness equals
Black night, night without stars!"
— Geoffrey Wagner, Selected Poems of Charles Baudelaire (NY: Grove Press, 1974)
വിദ്യാഭ്യാസം കൂടിപ്പോയവർക്ക് ഓസ്കാർ വൈൽഡിന്റെ ഉപദേശങ്ങൾ
(ഇന്നദ്ദേഹത്തിന്റെ ജന്മദിനവും കൂടിയാണ്‌.)
1. മഹാനാവുക എന്നാൽ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെടുക എന്നുതന്നെയാണ്‌.
2. യൌവനം തിരിച്ചുകിട്ടാൻ എന്തും ഞാൻ ചെയ്യാം, വ്യായാമം ചെയ്യുക, അതികാലത്തെഴുന്നേല്ക്കുക, മാന്യനാവുക ഇതെല്ലാമൊഴികെ.
3. എല്ലാറ്റിനും മിതത്വം വേണം, മിതത്വത്തിനു പോലും.
4. ശത്രുക്കൾക്ക് ഒരിക്കലും മാപ്പു കൊടുക്കാതിരിക്കരുത്; ഇതുപോലവരെ ഈർഷ്യ പിടിപ്പിക്കുന്നതൊന്നില്ല.
5. എനിക്കു സ്വർഗ്ഗത്തേക്കു പോകാൻ ഒരാഗ്രഹവുമില്ല. എന്റെ കൂട്ടുകാരാരും അവിടെയില്ലല്ലൊ.
6. ആളുകൾ എന്റെ അഭിപ്രായത്തോടു യോജിക്കുമ്പോൾ എനിക്കെന്തോ പിശകിയെന്ന തോന്നലാണെനിക്ക്.
7. സംസാരവിഷയമാകുന്നതിനെക്കാൾ മോശമായത് ഒന്നേയുള്ളു; സംസാരവിഷയമാകാതിരിക്കുക എന്നതാണത്.
8. അറ്റ്ലാന്റിക് സമുദ്രം കണ്ടപ്പോൾ എനിക്കാകെ ഇച്ഛാഭംഗം തോന്നി. വളരെ മെരുങ്ങിയ ഒരു സാധനം. . ഗർജ്ജനത്തിന്റെ ഗാംഭീര്യവും കൊടുങ്കാറ്റുകളുടെ സൌന്ദര്യവുമാണ്‌ ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചത്. ഞാൻ നിരാശനായിപ്പോയി.
9. വിദ്യാഭ്യാസം ആദരണീയമായ ഒരു സംഗതിയാണെന്നു സമ്മതിച്ചു; ഒപ്പം, അറിയേണ്ടതായിട്ടൊന്നുണ്ടെങ്കിൽ അതു പഠിപ്പിച്ചാൽ പഠിക്കുന്നതല്ലെന്ന് ഇടയ്ക്കിടെ ഓർമ്മയുണ്ടാവുകയും വേണം.
10. ജീവിതത്തിൽ ഏറ്റവും പ്രധാനമായത് പണമാണെന്ന് ചെറുപ്പത്തിൽ ഞാൻ കരുതിയിരുന്നു; പ്രായമായപ്പോൾ എനിക്കതു മനസ്സിലാവുകയും ചെയ്തു.
11. നിങ്ങൾ ധരിക്കുന്നതാണ്‌ ഫാഷൻ; അന്യർ ധരിക്കുന്നത് ഫാഷനല്ലാത്തതും.
12. കാണാൻ സുന്ദരനായിരിക്കുകയും മോടിയായി വേഷം ധരിക്കുകയും ഒരാവശ്യമാണ്‌; ജീവിതത്തിൽ ഒരു ലക്ഷ്യമുണ്ടായിരിക്കുക എന്നത് അങ്ങനെയല്ല.
13. നല്ലവനായിരിക്കുന്നതിനെക്കാൾ സുന്ദരനായിരിക്കുകയാണു ഭേദം. വിരൂപനാവുന്നതിനെക്കാൾ ഭേദം നല്ലവനാവുകയുമാണ്‌.
14. നിങ്ങൾ ഒരാളെ സ്നേഹിക്കുന്നത് അയാളുടെ സൌന്ദര്യമോ വേഷമോ ഫാൻസികാറോ കണ്ടിട്ടല്ല; നിങ്ങൾക്കു മാത്രം കാതിൽ പെടുന്നൊരു ഗാനം അയാൾ പാടുന്നു എന്നതുകൊണ്ടാണ്‌.
15. ഫാഷൻ എന്നു പറയുന്നത് വൈരൂപ്യത്തിന്റെ ഒരു രൂപമാണ്‌; അതുകൊണ്ടാണ്‌ ആറു മാസം കൂടുമ്പോൾ നാമതു മാറ്റുന്നത്.
16. പുരുഷന്റെ മുഖം അയാളുടെ ആത്മകഥയായിരിക്കും. സ്ത്രീയുടേത് അവളെഴുതിയ കല്പിതകഥയും.
17. പൊതുജനം നിരന്തരം ആവശ്യപ്പെടുന്നത് കല ജനപ്രിയമായിരിക്കണമെന്നാണ്‌, തങ്ങളുടെ അഭിരുചിയില്ലായ്മയെ അതു പ്രീതിപ്പെടുത്തണമെന്നാണ്‌, തങ്ങളുടെ യുക്തിരഹിതമായ പൊങ്ങച്ചത്തെ അതു സുഖിപ്പിക്കണമെന്നാണ്‌, കേട്ടതു തന്നെ പിന്നെയും തങ്ങളെ കേൾപ്പിക്കണമെന്നാണ്‌, കണ്ടു മടുത്തതു വീണ്ടും തങ്ങളെ കാണിക്കണമെന്നാണ്‌, വയറു നിറയെ തിന്ന് അനങ്ങാൻ പറ്റാതെ കിടക്കുമ്പോൾ തങ്ങളെ വിനോദിപ്പിക്കണമെന്നാണ്‌, സ്വന്തം മൂഢത്തരം കണ്ടു മടുക്കുമ്പോൾ തങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ തിരിക്കണമെന്നാണ്‌...
18. കലയിലൂടെയാണ്‌, കലയിലൂടെ മാത്രമാണ്‌ നമുക്കു പൂർണ്ണത നേടാനാവുക; കലയിലൂടെയാണ്‌, കലയിലൂടെ മാത്രമാണ്‌ നിത്യജീവിതത്തിലെ ദുഷിച്ച ചതിക്കുഴികളിൽ നിന്നു നാം സ്വയം രക്ഷപ്പെടുത്തുന്നതും.
19. പണ്ടുകാലത്ത് പുസ്തകങ്ങൾ എഴുതുന്നത് എഴുത്തുകാരും വായിക്കുന്നത് പൊതുജനവുമായിരുന്നു; ഇക്കാലത്ത് പൊതുജനം പുസ്തകമെഴുതുന്നു, വായിക്കാൻ ആളുമില്ല.
20. പ്രണയത്തേക്കാൾ ദാരുണമാണ്‌ സൌഹൃദം. അതിനായുസ്സു കൂടും.
21. സഹജമായിത്തന്നെ സുന്ദരമായ ഒരു വിഷയം കലാകാരനു പ്രചോദനമാകുന്നില്ല. അപൂർണ്ണതയുടെ ഒരു കുറവ് അതിനുണ്ട്.
22. ശിഷ്യന്മാരെക്കൊണ്ടുകൂടി ഉപയോഗമുണ്ടാവും. അയാൾ നിങ്ങളുടെ സിംഹാസനത്തിനു പിന്നിൽ നില്ക്കുന്നു; നിങ്ങളുടെ വിജയമുഹൂർത്തത്തിൽ അയാൾ നിങ്ങളുടെ കാതിൽ മന്ത്രിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, നിങ്ങൾ അമരത്വം പ്രാപിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്ന്.
23. ഒരു പോലീസുകാരനു പോലും കാണാവുന്നത്ര നമ്മൾക്കടുത്താണ്‌ കുറ്റവാളികൾ. ഒരു കവിയ്ക്കു മാത്രം മനസ്സിലാകാവുന്നത്ര അകലെയുമാണവർ.
പ്രാക്തനകാലത്തെ മമ്മികളെപ്പോലെ
പുസ്തകങ്ങളുടെ ജഡങ്ങൾ സുഖശയനം നടത്തുന്ന
കപ്പൽത്തുറയിലെ പൊടി പിടിച്ച കടകളിൽ
ശരീരശാസ്ത്രചിത്രീകരണങ്ങൾ വില്പനയ്ക്കു വച്ചിരിക്കുന്നു.
മനസ്സിനാനന്ദം നല്കുന്നതല്ല വിഷയമെങ്കിലും
അജ്ഞാതനായൊരു ചിത്രകാരന്റെ കൈയും ഭാവനയും
തണുത്തതും ദാരുണവുമായ ആ ചിത്രങ്ങൾക്ക്
ഒരു വിചിത്രസൌന്ദര്യം നല്കുന്നതിൽ വിജയിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഭയാനകവും നിഗൂഢവുമായ ആ ചിത്രങ്ങളിൽ
പാടത്തിറങ്ങിയ പണിക്കാരെപ്പോലെ
ഭൂമി കുഴിക്കുന്ന അസ്ഥികൂടങ്ങളെ നാം കാണുന്നു,
തൊലിയുരിഞ്ഞുവീണ ശവങ്ങളെയും.
II
ഞരമ്പുകൾ പിണഞ്ഞും പേശികൾ വലിഞ്ഞും
തണ്ടെല്ലുകൾക്കുള്ള കരുത്തെല്ലാമെടുത്തും
വിധിയ്ക്കു വഴങ്ങിയ കുടിയാന്മാരെപ്പോലെ
കല്ലു പോലുറച്ച നിലം കിളച്ചു മറിക്കുന്നവരേ,
ഏതു വിളയാണു നിങ്ങൾ കൊയ്യുന്നതെന്നു പറയൂ,
ശവപ്പറമ്പിൽ നിന്നു വിളിച്ചിറക്കിയവരേ,
ഏതു ജന്മിയുടെ ഒഴിഞ്ഞ കലവറ നിറയ്ക്കാൻ
ഏതു കങ്കാണിയാണു നിങ്ങളെ വച്ചതെന്നു പറയൂ.
ദുർഭഗമായൊരു വിധിയുടെ വിശദചിത്രങ്ങളേ,
നിങ്ങൾ തെളിയിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിതാണോ:
ആഴമേറിയ ശവക്കുഴികൾക്കുള്ളിൽപ്പോലും
ആ വാഗ്ദത്തനിദ്ര ഞങ്ങൾ മോഹിക്കേണ്ടെന്ന്?
ഇല്ലായ്മയും കള്ളക്കളി കളിക്കുമെന്ന്,
മരണവും ഞങ്ങളോടു നുണ പറയുമെന്ന്?
ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ ഞങ്ങൾ മരിച്ചുകഴിഞ്ഞാൽ
നിത്യതയെന്നതുള്ള കാലത്തോളം
ഊഷരമായൊരു ദേശത്തിന്റെ ഏകാന്തതയിൽ,
ചോരയൊലിക്കുന്ന നഗ്നമായ കാലടികൾക്കടിയിൽ
കരിമ്പാറ പോലുറച്ച മണ്ണിലാഞ്ഞുവെട്ടിയും
കൊത്തിയും കിളച്ചും ഞങ്ങൾ കഴിയണമെന്ന്?
Le Squelette laboureur
I
Dans les planches d'anatomie
Qui traînent sur ces quais poudreux
Où maint livre cadavéreux
Dort comme une antique momie,
Dessins auxquels la gravité
Et le savoir d'un vieil artiste,
Bien que le sujet en soit triste,
Ont communiqué la Beauté,
On voit, ce qui rend plus complètes
Ces mystérieuses horreurs,
Bêchant comme des laboureurs,
Des Ecorchés et des Squelettes.
II
De ce terrain que vous fouillez,
Manants résignés et funèbres
De tout l'effort de vos vertèbres,
Ou de vos muscles dépouillés,
Dites, quelle moisson étrange,
Forçats arrachés au charnier,
Tirez-vous, et de quel fermier
Avez-vous à remplir la grange?
Voulez-vous (d'un destin trop dur
Epouvantable et clair emblème!)
Montrer que dans la fosse même
Le sommeil promis n'est pas sûr;
Qu'envers nous le Néant est traître;
Que tout, même la Mort, nous ment,
Et que sempiternellement
Hélas! il nous faudra peut-être
Dans quelque pays inconnu
Ecorcher la terre revêche
Et pousser une lourde bêche
Sous notre pied sanglant et nu?
— Charles Baudelaire
Skeleton with a Spade
I
In the anatomical plates
That lie about on dusty quais
Where many cadaverous books
Sleep like an ancient mummy,
Engravings to which the staidness
And knowledge of some old artist
Have communicated beauty,
Although the subject is gloomy,
One sees, and it makes more complete
These mysteries full of horror,
Skinless bodies and skeletons,
Spading as if they were farmhands.
II
From the soil that you excavate,
Resigned, macabre villagers,
From all the effort of your backs,
Or of your muscles stripped of skin,
Tell me, what singular harvest,
Convicts torn from cemeteries,
Do you reap, and of what farmer
Do you have to fill the barn?
Do you wish (clear, frightful symbol
Of too cruel a destiny!)
To show that even in the grave
None is sure of the promised sleep;
That Annihilation betrays us;
That all, even Death, lies to us,
And that forever and ever,
Alas! we shall be forced perhaps
In some unknown country
To scrape the hard and stony ground
And to push a heavy spade in
With our bare and bleeding feet?
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
സെൻ ഗുരുക്കന്മാരായ ബോധിധർമ്മൻ, ത്‌സെംഗ്-ത്‌സാൻ, പാങ്ങ്-യുൺ, ചാവോ-ചൌ, ഡോഗെൻ, ലിൻചി, ബങ്കൈ യോടാകു, ഹക്കൂയിൻ എന്നിവരുടെ പ്രബോധനങ്ങളും ഹാൻ ഷാൻ, ഇക്ക്യു, റയോകാൻ, തുടങ്ങിയവരുടെ കവിതകളും സെൻ ദർശനത്തിന്റെ വ്യതിരിക്തതയ്ക്കുദാഹരണമായ 160 കഥകളുമടങ്ങിയ സമാഹാരം.
സെൻ സാരം
കഥകൾ കവിതകൾ വചനങ്ങൾ
വി. രവികുമാർ
ലോഗോസ് ബുക്സ്, പെരിന്തൽമണ്ണ
2014 ഒക്ടോബർ
ഓൺലൈനായി വാങ്ങാൻ ഇവിടെ ക്ളിക്കു ചെയ്യുക
ഒരില പോലും ശേഷിക്കാതെ കത്തിച്ചാരമായൊരു നാട്ടിലൂടെ
പ്രകൃതിയോടെന്റെ പരിഭവങ്ങളുച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞും
ഹൃദയത്തിന്റെ ചാണക്കല്ലിലണച്ചു ചിന്തയുടെ മൂർച്ച കൂട്ടിയും
എവിടെയ്ക്കെന്നറിയാതൊരു നട്ടുച്ചയ്ക്കു ഞാനലയുമ്പോൾ
കറുത്തും ചീർത്തുമൊരു ചണ്ഡമേഘമെനിക്കുമേലിറങ്ങിവന്നു;
അതു പെയ്തതു പക്ഷേ, കുള്ളന്മാരായ പിശാചുക്കളെയായിരുന്നു!
അവജ്ഞയുടെ തണുത്ത നോട്ടമവരെനിക്കു മേലെറിഞ്ഞു,
ഭ്രാന്തു പിടിച്ചൊരു സാധുവിനെപ്പോലവരെന്നെ തുറിച്ചുനോക്കി;
വാ പൊത്തിച്ചിരിച്ചും തമ്മിൽ തോണ്ടിയും കള്ളനോട്ടങ്ങൾ കൈമാറിയും
എനിക്കു കേൾക്കാൻ പാകത്തിലവരടക്കം പറയുന്നതു ഞാൻ കേട്ടു:
“ഈ പരിഹാസകഥാപാത്രത്തെ ശരിക്കുമൊന്നു നോക്കിയേ!
എവിടെത്തങ്ങണമെന്നറിയാത്ത നോട്ടവും കാറ്റിൽ പാറുന്ന മുടിയും-
നാട്യം കണ്ടാൽ ആളൊരു ഹാംലെറ്റിന്റെ നിഴലു തന്നെ!
ഈ ദയനീയമായ കാഴ്ച കണ്ടിട്ടു തനിക്കു പാവം തോന്നുന്നില്ലേ!
ഈ നാടോടി, ഈ കോമാളി, അരങ്ങു കിട്ടാത്ത നാടകനടൻ-
തന്റെ ഭാഗമഭിനയിക്കാനറിയാമെന്നതിനാൽ അയാൾ കരുതുന്നു,
സ്വന്തം ദുർവിധി വിലാപഗാനമാക്കിപ്പാടുകയാണു താനെന്ന്,
കിളികളും പ്രാണികളും അരുവികളും പൂക്കളും അതുകേട്ടു രസിക്കുന്നുവെന്ന്!
ഈ മുഷിപ്പൻ പ്രഹസനമെഴുതിത്തയ്യാറാക്കിയ നമ്മളെക്കൂടി
തന്റെ പരാതിപ്രസംഗം വായിച്ചുകേൾപ്പിക്കാൻ നോക്കുകയാണയാൾ!”
തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ തലയുമെടുത്തുപിടിച്ചു ഞാൻ നടന്നേനെ,
(എന്റെ ധാർഷ്ട്യം ഏതു മലയെക്കാളുമുയരമുള്ളതായിരുന്നു,
ഒരു പൈശാചശബ്ദത്തിനും കയറിയെത്താനാവാത്തതായിരുന്നു)
ആ അധമപ്പറ്റത്തിനൊപ്പം അവളെക്കൂടി കണ്ടില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ!
-ആ പാതകം കണ്ടിട്ടു സൂര്യനൊന്നു പകയ്ക്കുക കൂടിച്ചെയ്തില്ല!-
എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ റാണിയെ, പളുങ്കിന്റെ കണ്ണുകളുള്ളവളെ!
എന്റെ ദുരവസ്ഥ കണ്ടവളും പരിഹസിച്ചുചിരിക്കുകയായിരുന്നു,
ഇടയ്ക്കൊന്നു തൊട്ടും തലോടിയും അവരെ രസിപ്പിക്കുകയുമായിരുന്നു!
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)
ബിയാട്രിസ് - പ്രണയത്തിൽ ദാന്തേയുടെ ആദർശമാതൃക; കവിതയ്ക്കു പ്രചോദനം; ഈ കവിതയിലെ ബിയാട്രിസ് പക്ഷേ, കവിയുടെ ആരാധനയ്ക്കർഹയല്ല.
La Béatrice
Dans des terrains cendreux, calcinés, sans verdure,
Comme je me plaignais un jour à la nature,
Et que de ma pensée, en vaguant au hasard,
J'aiguisais lentement sur mon coeur le poignard,
Je vis en plein midi descendre sur ma tête
Un nuage funèbre et gros d'une tempête,
Qui portait un troupeau de démons vicieux,
Semblables à des nains cruels et curieux.
À me considérer froidement ils se mirent,
Et, comme des passants sur un fou qu'ils admirent,
Je les entendis rire et chuchoter entre eux,
En échangeant maint signe et maint clignement d'yeux:
— «Contemplons à loisir cette caricature
Et cette ombre d'Hamlet imitant sa posture,
Le regard indécis et les cheveux au vent.
N'est-ce pas grand'pitié de voir ce bon vivant,
Ce gueux, cet histrion en vacances, ce drôle,
Parce qu'il sait jouer artistement son rôle,
Vouloir intéresser au chant de ses douleurs
Les aigles, les grillons, les ruisseaux et les fleurs,
Et même à nous, auteurs de ces vieilles rubriques,
Réciter en hurlant ses tirades publiques?»
J'aurais pu (mon orgueil aussi haut que les monts
Domine la nuée et le cri des démons)
Détourner simplement ma tête souveraine,
Si je n'eusse pas vu parmi leur troupe obscène,
Crime qui n'a pas fait chanceler le soleil!
La reine de mon coeur au regard nonpareil
Qui riait avec eux de ma sombre détresse
Et leur versait parfois quelque sale caresse.
— Charles Baudelaire
Beatrice
One day as I was making complaint to nature
In a burnt, ash-gray land without vegetation,
And as I wandered aimlessly, slowly whetting
Upon my heart the dagger of my thought,
I saw in broad daylight descending on my head
A leaden cloud, pregnant with a tempest,
That carried a herd of vicious demons
Who resembled curious, cruel dwarfs.
They began to look at me coldly,
And I heard them laugh and whisper to each other,
Exchanging many a sign and many a wink
Like passers-by who discuss a fool they admire:
— "Let us look leisurely at this caricature,
This shade of Hamlet who imitates his posture
With indecisive look, hair streaming in the wind.
Is it not a pity to see this bon vivant,
This tramp, this queer fish, this actor without a job,
Because he knows how to play skillfully his role,
Wish to interest in the song of his woes
The eagles, the crickets, the brooks, and the flowers,
And even to us, authors of that hackneyed drivel,
Bellow the recital of his public tirades?"
I could have (my pride as high as mountains
Dominates the clouds and the cries of the demons)
Simply turned away my sovereign head
If I had not seen in that obscene troop
A crime which did not make the sun reel in its course!
The queen of my heart with the peerless gaze
Laughing with them at my somber distress
And giving them at times a lewd caress.
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
ക്രിസ്തുവേ,
നിന്നെ ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്നു,
ഒരു നക്ഷത്രത്തിൽ നിന്നു വന്നുവീണു
നീയെന്നതിനാലല്ല,
നീയെനിക്കു കാട്ടിത്തന്നു
മനുഷ്യനു ചോരയുണ്ട്,
കണ്ണീരുണ്ട്,
വേദനയുണ്ട്
എന്നതിനാൽ...
വെളിച്ചത്തിന്റെ അടഞ്ഞ വാതിലുകൾ തുറക്കാനുള്ള
താക്കോലുകൾ,
ആയുധങ്ങൾ!
അതെ, മനുഷ്യൻ ദൈവമാണെന്ന്
നീയെന്നെ പഠിപ്പിച്ചു,
നിന്നെപ്പോലെ തന്നെ ബലിയായ
ഒരു പാവം ദൈവം.
ഗോൽഗോത്തയിൽ നിനക്കിടതുവശം നില്ക്കുന്നവൻ,
ആ ദുഷ്ടനായ കള്ളൻ...
അവനും ഒരു ദൈവം തന്നെ!
കോപവും പകയുമില്ലാതെ നിന്നെ ഞാൻ പ്രഹരിക്കും,
കശാപ്പുകാരൻ മൂരിയെക്കൊല്ലുമ്പോലെ,
പണ്ടു മോശ പാറയിലാഞ്ഞടിച്ചപോലെ!
നിന്റെ കണ്ണുകളുടെ തടയണ ഞാൻ വെട്ടിമുറിക്കും,
നിന്റെ നോവിന്റെ കണ്ണീർപ്പുഴ ഞാനൊഴുക്കിവിടും,
അതു കുടിച്ചെന്റെ ദാഹത്തിന്റെ സഹാറ കുതിരും.
എന്റെ തൃഷ്ണ, പ്രത്യാശ കൊണ്ടാവോളം ചീർത്തവൾ,
തിരക്കോളിൽ തുള്ളിക്കളിക്കുന്ന യാനം പോലെ
നിന്റെ കണ്ണീർക്കടലിലൊഴുകിനടക്കും.
നിന്റെ യാതന കുടിച്ചുന്മത്തമായ എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ
പടനിലത്തറഞ്ഞുകൊട്ടുന്ന പെരുമ്പറ പോലെ
നിന്റെ മുഗ്ധതയുടെ തേങ്ങലുകൾ മാറ്റൊലിയ്ക്കും!
നിന്റെ ദിവ്യസംഗീതത്തിന്റെ ശ്രുതിഭദ്രതയിൽ
ഞാൻ വെറുമൊരപശ്രുതിയല്ലേ, ദൈവമേ,
കഴുകിൻ കൊക്കുകളുടെ കൂർത്തുമൂർത്ത ആർത്തിയോടെ
എന്നെ കൊത്തിക്കീറുന്ന വിരുദ്ധോക്തിയാൽ?
അതെന്റെ ശബ്ദത്തിൽ പരിഹാസമായി മുഴങ്ങുന്നു,
അതെന്റെ ചോരയിൽ കരാളവിഷമായൊഴുകുന്നു;
ആ പെൺചെന്നായക്കു സ്വസൌന്ദര്യം നോക്കാൻ
വേദനയുടെ മുഖക്കണ്ണാടിയുമിവൻ തന്നെ!
മുറിവു ഞാൻ, മുറിവേല്പിച്ച കഠാരയും ഞാൻ!
കവിളു ഞാൻ, കവിളത്തു വീണ പ്രഹരവും ഞാൻ!
ചക്രം ഞാൻ, ചതഞ്ഞരഞ്ഞ കൈകാലുകളും ഞാൻ!
തൂക്കിലേറിയവനും തൂക്കിലേറ്റിയവനും ഞാൻ!
സ്വന്തം ചോരയൂറ്റിക്കുടിക്കുന്ന രക്തരക്ഷസ്സാണു ഞാൻ-
ദൈവശാപമേറ്റു പരിത്യക്തരായവരിലൊരാൾ:
ആ ചുണ്ടുകൾക്കിനി പുഞ്ചിരി വിലക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു,
എന്നാലെന്നും പൊട്ടിച്ചിരിക്കാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടവരുമാണവർ!
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)
ഹ്യൂട്ടോൺടിമോറൊമിനോസ് - സ്വയം പീഡിപ്പിക്കുന്നവൻ എന്നർത്ഥം വരുന്ന ഗ്രീക്കുപദം. റോമൻ നാടകകൃത്തായ ടെറെൻസിന്റെ ഒരു രചനയും ഇതേ പേരിലുണ്ട്.
L'Héautontimorouménos
À J.G.F.
Je te frapperai sans colère
Et sans haine, comme un boucher,
Comme Moïse le rocher
Et je ferai de ta paupière,
Pour abreuver mon Saharah
Jaillir les eaux de la souffrance.
Mon désir gonflé d'espérance
Sur tes pleurs salés nagera
Comme un vaisseau qui prend le large,
Et dans mon coeur qu'ils soûleront
Tes chers sanglots retentiront
Comme un tambour qui bat la charge!
Ne suis-je pas un faux accord
Dans la divine symphonie,
Grâce à la vorace Ironie
Qui me secoue et qui me mord
Elle est dans ma voix, la criarde!
C'est tout mon sang ce poison noir!
Je suis le sinistre miroir
Où la mégère se regarde.
Je suis la plaie et le couteau!
Je suis le soufflet et la joue!
Je suis les membres et la roue,
Et la victime et le bourreau!
Je suis de mon coeur le vampire,
— Un de ces grands abandonnés
Au rire éternel condamnés
Et qui ne peuvent plus sourire!
— Charles Baudelaire
The Man Who Tortures Himself
To J. G. F.
I shall strike you without anger
And without hate, like a butcher,
As Moses struck the rock!
And from your eyelids I shall make
The waters of suffering gush forth
To inundate my Sahara.
My desire swollen with hope
Will float upon your salty tears
Like a vessel which puts to sea,
And in my heart that they'll make drunk
Your beloved sobs will resound
Like a drum beating the charge!
Am I not a discord
In the heavenly symphony,
Thanks to voracious Irony
Who shakes me and who bites me?
She's in my voice, the termagant!
All my blood is her black poison!
I am the sinister mirror
In which the vixen looks.
I am the wound and the dagger!
I am the blow and the cheek!
I am the members and the wheel,
Victim and executioner!
I'm the vampire of my own heart
— One of those utter derelicts
Condemned to eternal laughter,
But who can no longer smile!
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
സുന്ദരിയാണു നീ,
വെയിലും പുഴയും മയങ്ങുമ്പോൾ
മഴവില്ലിനടിയിൽ ഇളംപുല്പരപ്പു പോലെ;
പുലരിവെയിൽക്കതിരുകൾക്കെതിരിൽ
വസന്തത്തിന്റെ കുറുനിരകൾ പോലെ;
വേനലിലെ പോക്കുവെയിലിൽ
വേലിയ്ക്കതിരിൽ ഗോതമ്പുകറ്റകൾ പോലെ;
എന്റെ പുഞ്ചിരിയുടെ കുങ്കുമം പുരണ്ട
നിന്റെ കണ്ണുകളുടെ പച്ച പോലെ;
നിന്റെ പ്രണയം ജീവസ്സു നല്കിയ
എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ കയങ്ങൾ പോലെ.
അത്രയധികം പുസ്തകങ്ങൾ; പുസ്തകങ്ങൾ കൊണ്ടു കനത്ത ചുമരുകൾ പടുത്ത ഒരു ക്ഷേത്രം; എങ്ങനെയെന്നറിയാതെ, എവിടെയെന്നറിയാതെ അതിനുള്ളിൽ ഞാൻ എത്തിപ്പെട്ടു; എനിക്കതിൽ ശ്വാസം മുട്ടുകയായിരുന്നു; മച്ചിനു പൊടി കൊണ്ടു നരച്ച നിറമായിരുന്നു. ഒരൊച്ചയുമില്ല; അതിമഹത്തായ ആശയങ്ങൾ ചലനം നിലച്ചു കിടക്കുകയായിരുന്നു; അവ ഉറക്കമായിരുന്നു, അല്ലെങ്കിൽ മരിച്ചുകിടക്കുകയായിരുന്നു. അത്ര ഉഷ്ണമായിരുന്നു, ആ ദാരുണമായ കൊട്ടാരത്തിനുള്ളിൽ അത്ര ഇരുട്ടായിരുന്നു.
നഖങ്ങൾ കൊണ്ടു ചുരണ്ടിച്ചുരണ്ടി വലതുവശത്തെ ചുമരിൽ ഞാനൊരു തുളയുണ്ടാക്കി; അതൊരു ജനാലയായി; അതിലൂടെ എന്റെ കണ്ണിൽ ഇരുട്ടടച്ചുകൊണ്ട് സൂര്യൻ തള്ളിക്കയറിവന്നു; എങ്കില്ക്കൂടി പുറത്തേക്കു നോക്കുന്നതിൽ നിന്ന് എന്നെത്തടയാൻ അതിനായില്ല.
അങ്ങവിടെ തെരുവായിരുന്നു; പക്ഷേ കൊട്ടാരം അപ്രത്യക്ഷമായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഞാനിപ്പോൾ നേർക്കു നേർ നിൽക്കുന്നത് മറ്റൊരു തരം പൊടിയ്ക്കു മുന്നിലാണ്‌, നടപ്പാതയെ ചുറ്റി മറ്റൊരു തരം ചുമരുകൾക്കു മുന്നിലാണ്‌.
ഒന്നവരെ നോക്കൂ, ഹൃദയമേ! എത്ര ഭയാനകമാണാ ദൃശ്യം!
നൂല്പാവകളെപ്പോലെ, ബുദ്ധി മന്ദിച്ചവരെപ്പോലെ,
ഉറക്കത്തിലിറങ്ങിനടക്കുന്നവരെപ്പോലെ;
ആ ഇരുണ്ട ഗോളങ്ങൾ തിരിയുന്നതെവിടെയ്ക്കാവാം?
ഒരു സ്ഫുലിംഗവും ശേഷിക്കാത്ത ആ കണ്ണുകൾ
എന്തോ തിരയുന്ന പോലാകാശത്തു തറഞ്ഞുനില്ക്കുന്നു;
സ്വപ്നം കൊണ്ടെന്നപോലെ കനം വച്ച ആ ശിരസ്സുകൾ
താഴേയ്ക്കു നോട്ടമയക്കുന്നതൊരിക്കലും നാം കാണുന്നില്ല.
നിത്യമൌനത്തിനു കൂടപ്പിറപ്പായ നിസ്സീമതമസ്സിനെ
അങ്ങനെയവർ നടന്നുനടന്നു തീർക്കുന്നു.
സുഖാന്വേഷണത്താൽ ക്രൂരതയുടെ വക്കോളമെത്തിയ നഗരമേ,
കളിച്ചും ചിരിച്ചും അലറിയും കൊണ്ടു നീ മദിയ്ക്കുമ്പോൾ
കാലു വേയ്ച്ചും അവരെക്കാൾ പകച്ചും ഞാൻ ചോദിക്കുന്നു:
ഈ അന്ധന്മാർ ആകാശത്തു തേടുന്നതെന്താവാം?
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)
Les Aveugles
Contemple-les, mon âme; ils sont vraiment affreux!
Pareils aux mannequins; vaguement ridicules;
Terribles, singuliers comme les somnambules;
Dardant on ne sait où leurs globes ténébreux.
Leurs yeux, d'où la divine étincelle est partie,
Comme s'ils regardaient au loin, restent levés
Au ciel; on ne les voit jamais vers les pavés
Pencher rêveusement leur tête appesantie.
Ils traversent ainsi le noir illimité,
Ce frère du silence éternel. Ô cité!
Pendant qu'autour de nous tu chantes, ris et beugles,
Eprise du plaisir jusqu'à l'atrocité,
Vois! je me traîne aussi! mais, plus qu'eux hébété,
Je dis: Que cherchent-ils au Ciel, tous ces aveugles?
— Charles Baudelaire
The Blind
Look at them, Soul! They are horrible. Lo! there,
Like shrunk dwarfs, vaguely ludicrous; yet they keep
An aspect strange as those who walk in sleep.
Rolling their darkened orbs one knows not where.
Their eyes, from which the godlike spark has flown,
Stare upward at the sky as though to see
Some far thing; never hang they dreamily
Those eyes toward the barren pavement-stone.
Thus cross they the illimitable dark,
That brother of eternal silence. Mark!
O frenzied city, as thou roarest by.
Drunk with thy song and laughter, I too stray
With crawling feet! but ask, more dull than they,
"What seek they, all these blind men, in the sky?"
— Jack Collings Squire, Poems and Baudelaire Flowers (London: The New Age Press, Ltd, 1909)
വാക്കുകൾ
വാക്കുകൾ വിളഞ്ഞ മാതളങ്ങളാണ്‌.
അവ നിലത്തു വീണ്‌
തനിയേ പൊട്ടിത്തുറക്കുന്നു.
അകം പുറമായി മാറുന്നു.
ഫലം അതിന്റെ രഹസ്യം വെളിവാക്കുന്നു,
അതിന്റെ വിത്തു പുറത്താക്കുന്നു,
ഒരു പുതിയ രഹസ്യം.
വാക്കും വസ്തുവും
വാക്കും വസ്തുവും
അടുത്തടു-
ത്തൊട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടക്കുന്നു
ഒരേ ഉടൽച്ചൂട്
വാക്കിനും വസ്തുവിനും
…പിന്നെ ഞാൻ പോകും.
കിളികൾ അപ്പോഴും പാടുന്നുണ്ടാവും.
എന്റെ പൂന്തോട്ടം അപ്പോഴുമുണ്ടാവും,
അത്രമേൽ പച്ചയായ മരങ്ങളുമായി,
വെള്ളയടിച്ച കിണറുമായി.
ഓരോ സായാഹ്നത്തിലും
ആകാശം നീലവും പ്രസന്നവുമായിരിക്കും,
ഇന്നത്തെപ്പോലന്നും
പള്ളിമേടകളിൽ മണികൾ മുഴങ്ങുന്നുമുണ്ടാവും.
എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നവരും ഒരുനാൾ മരിക്കും,
ഓരോ കൊല്ലവും ഗ്രാമം പുതുമയോടിരിക്കും;
എനിക്കു സ്വന്തമായിരുന്ന പൂന്തോട്ടത്തിൽ
നഷ്ടബോധത്തോടെന്റെയാത്മാവലഞ്ഞുനടക്കും,
പൂത്ത മരങ്ങൾക്കടിയിൽ,
വെള്ള തേച്ച ചുമരുകൾക്കുള്ളിൽ...
ഞാൻ വിട്ടുപോകും, ഞാനൊറ്റയാവും,
വീടില്ലാതെ, ഒരു പച്ചമരമില്ലാതെ,
വെള്ളയടിച്ച കിണറില്ലാതെ,
നീലവും പ്രസന്നവുമായൊരാകാശമില്ലാതെ...
കിളികൾ അപ്പോഴും പാടുന്നുണ്ടാവും.
El Viaje Definitivo
by Juan Ramon Jimenez, published 1911
...Y yo me ire. Y se quedaran los pajaros cantando,
y se quedara mi huerto, con su verde arbol,
y con su pozo blanco.
Todas las tardes, el cielo sera azul y placido,
y tocaran, como esta tarde estan tocando
las campanas del campanario.
Se moriran aquellos que me amaron,
y el pueblo se hara nuevo cada año,
y en el rincon aquel de mi huerto florido y encalado,
mi espíritu errara nostaljico...
Y yo me ire, y estare solo, sin hogar,
sin arbol verde, sin pozo blanco,
sin cielo azul y placido...
y se quedaran los pajaros cantando.
The Definitive Journey
Translation by Lila Robertson, 2002
..and I will be gone. And the birds will still be singing,
and here will stay my field, with it’s tree so green
and it’s white well.
Every evening, the sky will blue and peaceful,
and the bells will play, like they play this evening,
together in the church tower.
Those, the ones who loved me, will die,
and the village will become new with each year,
and in that corner of my flowered and whitewashed field
my spirit will wander longingly...
And I will be gone, and I’ll be alone, with no home,
without any tree so green, without any a white well…
without a blue and peaceful sky…
And the birds will still be singing.
അന്യരാണു സൂര്യനെന്നെനിക്കറിയാം,
ഞാൻ വെറും നിഴലാണെന്നും.
അന്യർ സമ്മാനിതരാവുന്നു,
ഞാൻ അവർക്കുള്ള ശിക്ഷയാകുന്നു.
ചിരിക്കുന്നതന്യരാണ്‌,
പിന്നീടു കരയുന്നതു ഞാനും.
അന്യർ പൂർണ്ണത,
ഞാൻ ഒരിക്കലും പണി തീരാത്തതും.
അന്യർ സ്നേഹിക്കപ്പെടുകയാണ്‌,
ഞാൻ സ്നേഹത്തിലാവുകയാണ്‌.
അവർ കൊടുമുടികൾ,
ഞാൻ മലഞ്ചരിവിൽ പിടിച്ചുകയറുന്നവൻ.
അന്യർ ശബ്ദമുണ്ടാക്കുന്നു,
ഞാൻ എന്റെ സത്യവുമായി.
അന്യർ വിജയിക്കുന്നവർ,
ഞാൻ തോറ്റുകൊണ്ടു നേടുന്നവൻ.
അന്യരാണെത്തിച്ചേരുന്നവർ,
ഞാൻ വിട്ടുപോകുന്നവനും.
പോയ രാത്രിയിൽ ആ പ്രവാചകഗോത്രം യാത്രയാവുകയായി,
ജ്വലിക്കുന്ന നേത്രങ്ങളുമായി, മാറാപ്പിൽ കൈക്കുഞ്ഞുങ്ങളുമായി;
അല്ലെങ്കിലവരുടെ ആർത്തി തീരാത്ത ചുണ്ടുകൾക്കായി
തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന മുലകളുടെ ഉറവ വറ്റാത്ത നിധിയുമായി.
തങ്ങളുടെ സ്വന്തക്കാരുറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന വണ്ടികൾക്കരികിൽ
തിളങ്ങുന്ന തോക്കുകൾ തോളത്തുവച്ചാണുങ്ങൾ നടക്കുന്നു;
കണ്ണുകൾ കൊണ്ടവരാകാശത്തു പരതുന്നതെന്തിനെ?
ചെറുപ്പത്തിൽ തങ്ങളെ മാടിവിളിച്ച ചില മരീചികകളെ?
പൂഴിമണ്ണിലെ സങ്കേതങ്ങളിലൊളിച്ചിരിക്കുന്ന ചീവീടുകൾ
അവർ കടന്നുപോകുമ്പോൾ പാട്ടിനൊച്ചയും മൂർച്ചയും കൂട്ടുന്നു;
അവരെ സ്നേഹിക്കുന്ന സിബലി പച്ചപ്പിരട്ടിയാക്കുന്നു,
പാറകളെ ഉറവകളാക്കുന്നു, പൂഴിയിൽ പൂക്കൾ വിടർത്തുന്നു,
ഭാവ്യന്ധകാരത്തിന്റെ പരിചിതദേശത്തേക്കുള്ള വഴിയിൽ
നിത്യയാത്ര ചെയ്യുന്നവരുടെ കാൽച്ചുവടുകൾക്കു മുന്നിൽ.
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)
*സിബിലി – ഉര്‍വരതയുടെ ദേവത
Bohémiens en voyage
La tribu prophétique aux prunelles ardentes
Hier s'est mise en route, emportant ses petits
Sur son dos, ou livrant à leurs fiers appétits
Le trésor toujours prêt des mamelles pendantes.
Les hommes vont à pied sous leurs armes luisantes
Le long des chariots où les leurs sont blottis,
Promenant sur le ciel des yeux appesantis
Par le morne regret des chimères absentes.
Du fond de son réduit sablonneux, le grillon,
Les regardant passer, redouble sa chanson;
Cybèle, qui les aime, augmente ses verdures,
Fait couler le rocher et fleurir le désert
Devant ces voyageurs, pour lesquels est ouvert
L'empire familier des ténèbres futures.
— Charles Baudelaire
Gypsies Traveling
The prophetical tribe, that ardent eyed people,
Set out last night, carrying their children
On their backs, or yielding to those fierce appetites
The ever ready treasure of pendulous breasts.
The men travel on foot with their gleaming weapons
Alongside the wagons where their kin are huddled,
Surveying the heavens with eyes rendered heavy
By a mournful regret for vanished illusions.
The cricket from the depths of his sandy retreat
Watches them as they pass, and louder grows his song;
Cybele, who loves them, increases her verdure,
Makes the desert blossom, water spurt from the rock
Before these travelers for whom is opened wide
The familiar domain of the future's darkness.
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
നിന്റെ സന്തോഷരഹിതവും കഥയില്ലാത്തതുമായ യൌവനം.
ഗ്രാമത്തിൽ നിന്നു നഗരത്തിലേക്കുള്ള നിന്റെ വരവ്.
ട്രാമുകളുടെ മങ്ങിയ ജനാലച്ചില്ലുകൾ;
ക്ഷമ കെട്ട ജനക്കൂട്ടം.
ചെലവു കൂടുതലുള്ളൊരിടത്തേക്കു കടക്കുമ്പോഴുള്ള നിന്റെ ഭീതി.
സകലതും പക്ഷേ, ചെലവു കൂടിയതായിരുന്നു. വളരെ ഉയർന്നതായിരുന്നു.
അവിടെയുള്ളവർ നിന്റെ പ്രാകൃതരീതികൾ ശ്രദ്ധിച്ചിരിക്കണം,
കാലത്തിനു ചേരാത്ത വേഷവും വൈഷമ്യവും ശ്രദ്ധിച്ചിരിക്കണം.
ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല, നിനക്കൊരു താങ്ങായി പറയാൻ,
നീയൊരു സുന്ദരനാണ്‌,
നീ ശക്തനും ആരോഗ്യവാനുമാണ്‌,
നിന്റെ ദൌർഭാഗ്യങ്ങൾ വെറും സാങ്കല്പികമാണ്‌.
ഒട്ടകരോമം കൊണ്ടുള്ള ഓവർകോട്ടിട്ട ഗായകനോടു നിനക്കസൂയ തോന്നുമായിരുന്നില്ല,
അയാളുടെ പേടിയും ഏതു തരം മരണമാണ്‌ അയാളെ കാത്തിരിക്കുന്നതെന്നും
നിനക്കൂഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ.
അവൾ, മുടി ചെമ്പിച്ചവൾ, ആരെച്ചൊല്ലി നീ തിന്നുവോ, അവൾ,
അത്ര സുന്ദരിയായി നിനക്കു തോന്നിയവൾ,
അവൾ തീ പിടിച്ചൊരു കളിപ്പാവയായിരുന്നു.
ഒരു കോമാളിയുടെ ചുണ്ടുകൾ കൊണ്ടവൾ നിലവിളിച്ചത്
നിനക്കു മനസ്സിലായതുമില്ല.
തൊപ്പികളുടെ ആകൃതികൾ, വേഷവൈചിത്ര്യങ്ങൾ, കണ്ണാടികളിലെ മുഖങ്ങൾ,
അതൊക്കെ അവ്യക്തമായി നിനക്കോർമ്മയുണ്ടാവും,
ഏതോ പ്രാക്തനകാലത്തിലേതെന്നപോലെ,
അഥവാ, ഒരു സ്വപ്നത്തിൽ നിന്നു ശേഷിച്ച പോലെ.
വിറച്ചും കൊണ്ടു നീ സമീപിച്ച മന്ദിരം,
നിന്റെ കണ്ണു മഞ്ഞളിപ്പിച്ച ഫ്ളാറ്റുമുറി-
നോക്കൂ, ആയിടത്തിപ്പോൾ ബുൾഡോസറുകൾ കല്ലും കുമ്മായവും കോരിമാറ്റുന്നു.
തന്റെ ഊഴമെത്തുമ്പോൾ നീയും സ്വന്തമാക്കും, സമ്പാദിക്കും, കൂട്ടിവയ്ക്കും,
നിനക്കു തല ഉയർത്തി നടക്കാമെന്നുമാകും,
അപ്പോഴേക്കും പക്ഷേ, അതുകൊണ്ടു കാര്യമില്ലെന്നും വരും.
നിന്റെ അഭിലാഷങ്ങളെല്ലാം സഫലമാകും,
നീയപ്പോൾ കാലത്തെ വായ പൊളിച്ചു നോക്കിനില്ക്കും:
പുകയും മഞ്ഞും കൊണ്ടു നെയ്തെടുത്ത കാലം,
ഒരു നാളു കൊണ്ടൊടുങ്ങുന്ന ആയുസ്സുകളുടെ ചിത്രകംബളം,
മാറ്റമില്ലാത്ത കടലിനെപ്പോലതുയരുന്നു, താഴുന്നു.
വായിച്ചുകൂട്ടിയ പുസ്തകങ്ങൾ നിനക്കുപയോഗമില്ലാത്തതാവും.
നീയൊരുത്തരം തേടിനടന്നു, ഒരുത്തരമില്ലാതെ പക്ഷേ, നീ ജീവിച്ചു.
തെക്കൻ നഗരങ്ങളിലെ തെരുവുകളിലൂടെ നീ നടക്കും,
(നിന്റെ തുടക്കങ്ങളിലേക്കവ മടങ്ങിവന്നിരിക്കുന്നു)
രാത്രിയിൽ പുതുമഞ്ഞു വീണ പൂന്തോട്ടത്തിന്റെ വെണ്മ കണ്ടു നീ വീണ്ടുമാഹ്ളാദിക്കും.
ബാരക്കുകൾക്കു മേൽ ബ്യൂഗിളുകൾ മുഴങ്ങുകയായിരുന്നു,
തെരുവുവിളക്കുകൾ കാറ്റു പിടിച്ചാളുകയായിരുന്നു.
ഈ നേരമത്രേ, പാപത്തിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളിരച്ചുകയറുന്നതും
കരുവാളിച്ച കൌമാരങ്ങൾ പുതപ്പുകൾക്കുള്ളിൽക്കിടന്നു പുളയുന്നതും;
നീറ്റൽ കൊണ്ടു തുടിക്കുന്ന ചോരച്ച തുറുകണ്ണുകൾ പോലെ
വിളക്കുകൾ പകലിന്റെ മുഖത്തു ചോരപ്പാടുകൾ വീഴ്ത്തുന്നതും;
ഉടലിന്റെ തടസ്സങ്ങളിലകപ്പെട്ടുപോയ പാവമാത്മാവു
വിളക്കിന്റെ പകലിനോടുള്ള മല്പിടുത്തത്തെയനുകരിക്കുന്നതും.
ഇളംകാറ്റുകൾ കണ്ണീരൊപ്പുന്ന മുഖം പോലെ അന്തരീക്ഷം;
പലായനം ചെയ്യുന്ന പലതിനാലുമതു വിറ കൊള്ളുന്നു;
അയാളെഴുതിത്തളരുന്നു, രതിക്രീഡയിലവൾ തളരുന്നു.
അവിടെയുമിവിടെയും വീടുകളിൽ നിന്നു പുകയുയരുന്നു.
കനത്ത കൺപോളകളുമായി, മലർക്കെത്തുറന്ന വായയുമായി
തെരുവുവേശ്യകൾ മൂഢനിദ്രയിൽ മുഴുകുന്നു;
മുലകൾ നീരു വറ്റിത്തൂങ്ങിയ പിച്ചക്കാരിപ്പെണ്ണുങ്ങൾ
പുകയുന്ന വിറകിലും സ്വന്തം വിരലുകളിലുമൂതുന്നു;
ഈ നേരമത്രേ, തണുപ്പിനും ദാരിദ്ര്യത്തിനുമിടയിൽ
പൂർണ്ണഗർഭിണികൾ വേദനയെടുത്തു പുളയുന്നതും.
തൊണ്ടയിൽ ചോര കുറുകി മുറിഞ്ഞുപോയ തേങ്ങൽ പോലെ
അകലെയൊരു കോഴികൂവൽ മൂടൽമഞ്ഞു വലിച്ചുകീറുന്നു.
വീടുകൾ മഞ്ഞിന്റെ കടലിൽ മുങ്ങിക്കിടക്കുകയായിരുന്നു,
ധർമ്മാശുപത്രികൾക്കുള്ളിൽ രോഗികളായ സാധുക്കൾ
കിതച്ചും ചുമച്ചും അന്ത്യശ്വാസം വലിക്കുകയായിരുന്നു;
സുഖം തേടിത്തളർന്ന വിടന്മാർ വീടുകളിലേക്കു മടങ്ങുകയായിരുന്നു.
പ്രഭാതം, പച്ചയും ചുവപ്പുമുടുത്തും കുളിർന്നുവിറച്ചും
നിർജ്ജനമായ സെയിൻ നദിയിലൂടെ സാവധാനം കയറിവന്നു.
നര കേറിയ പാരീസ്, നേരുള്ള പണിക്കാരൻ, കണ്ണു തിരുമ്മുന്നു,
പണിയായുധങ്ങളെടുത്തും കൊണ്ടു വേലയ്ക്കിറങ്ങാനൊരുങ്ങുന്നു.
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)
Le Crépuscule du matin
La diane chantait dans les cours des casernes,
Et le vent du matin soufflait sur les lanternes.
C'était l'heure où l'essaim des rêves malfaisants
Tord sur leurs oreillers les bruns adolescents;
Où, comme un oeil sanglant qui palpite et qui bouge,
La lampe sur le jour fait une tache rouge;
Où l'âme, sous le poids du corps revêche et lourd,
Imite les combats de la lampe et du jour.
Comme un visage en pleurs que les brises essuient,
L'air est plein du frisson des choses qui s'enfuient,
Et l'homme est las d'écrire et la femme d'aimer.
Les maisons çà et là commençaient à fumer.
Les femmes de plaisir, la paupière livide,
Bouche ouverte, dormaient de leur sommeil stupide;
Les pauvresses, traînant leurs seins maigres et froids,
Soufflaient sur leurs tisons et soufflaient sur leurs doigts.
C'était l'heure où parmi le froid et la lésine
S'aggravent les douleurs des femmes en gésine;
Comme un sanglot coupé par un sang écumeux
Le chant du coq au loin déchirait l'air brumeux
Une mer de brouillards baignait les édifices,
Et les agonisants dans le fond des hospices
Poussaient leur dernier râle en hoquets inégaux.
Les débauchés rentraient, brisés par leurs travaux.
L'aurore grelottante en robe rose et verte
S'avançait lentement sur la Seine déserte,
Et le sombre Paris, en se frottant les yeux
Empoignait ses outils, vieillard laborieux.
— Charles Baudelaire
Morning Twilight
Reveille in the barracks and the camps.
The wind of morning blew upon the lamps.
It was the hour when evil dreams in swarms
On pillows twist brown, adolescent forms:
When like a bleeding eye that's twitched with pain
Each lantern smudged the day with crimson stain:
The soul, against its body's weight of brawn,
Lay struggling, like the lanterns with the dawn:
Like a sad face whose tears the breezes dry
The air grew tremulous with things that fly,
And women tired of love, and men of writing.
The chimneys, here and there, showed fires were lighting.
Women of pleasure, slumber to be-slut,
Lay open-mouthed with livid eyelids shut.
Dangling thin dugs, cold pauper-women blew
Upon the embers and their fingers too.
It was the hour when, what with cold and squalor,
Women in labour aggravate their dolour,
And like a sob, choked short with bloody froth,
The cock-crow tore the foggy air as cloth.
Like seas the mists round every building poured
While agonising patients in the ward,
In broken hiccoughs, rattled out their lives:
And worn-out rakes reeled homeward to their wives.
Aurora, in a shift of rose and green,
Came shivering down the Seine's deserted scene
And Paris, as he rubbed his eyes, began
To sort his tools, laborious old man.
— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)
അങ്ങാടിക്കവലയിൽ സന്ധ്യക്കു ചെന്നപ്പോൾ
എനിക്കറിയാത്ത മനുഷ്യരുടെ മുഖങ്ങൾ ഞാൻ കണ്ടു.
ആർത്തിയോടെ ഞാനവരുടെ മുഖങ്ങളിലേക്കു നോക്കി:
ഒന്നിനൊന്നവ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നു,
ഓരോന്നും എന്തോ പറയുകയായിരുന്നു,
പ്രേരിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു, ചിരിക്കുകയായിരുന്നു,
സഹിക്കുകയായിരുന്നു.
എനിക്കു തോന്നി,
നഗരം നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്നതു വീടുകൾ കൊണ്ടല്ല,
കവലകളും നടക്കാവുകളും പാർക്കുകളും
വീതിയേറിയ തെരുവുകളും കൊണ്ടല്ല,
വിളക്കുകൾ പോലെ വിളങ്ങുന്ന മുഖങ്ങൾ കൊണ്ടാണെന്ന്,
രാത്രിയിൽ തീപ്പൊരികളുടെ മേഘങ്ങൾക്കുള്ളിൽ
ഉരുക്കു വിളക്കിച്ചേർക്കുന്ന വെൽഡർമാരുടെ കൈകളിലെ
ഗ്യാസ് ലൈറ്റുകൾ പോലത്തെ വിളക്കുകൾ.
Evening on the market square I saw shining faces
of people I didn’t know. I looked greedily
at people’s faces: each was different,
each said something, persuaded
laughed, endured.
I thought that the city is built not of houses,
squares, boulevards, parks, wide streets,
but of faces gleaming like lamps,
like the torches of welders, who mend
steel in clouds of sparks at night.
~ from Unseen Hand (Farrar, Straus and Giroux, 2009)
Detail from The Balcony by Edouard Manet
ഓർമ്മകൾക്കെല്ലാമമ്മേ, എന്റെ കാമുകിമാർക്കു തിലകമേ,
എന്റെ ആനന്ദസർവസ്വമേ, എന്റെ കർമ്മങ്ങൾക്കാധാരമേ!
നമ്മുടെ പരിലാളനകളുടെ മാർദ്ദവം നീയോർക്കുന്നുവോ,
ഊഷ്മളമായ മുറിയ്ക്കകവും സായാഹ്നത്തിന്റെ ചാരുതയും?
ഓർമ്മകൾക്കെല്ലാമമ്മേ, എന്റെ കാമുകിമാർക്കു തിലകമേ!
എരികനലുകളുടെ തീക്ഷ്ണത തിളക്കിയ സന്ധ്യകൾ,
മഞ്ഞുയരുന്ന സാന്ധ്യാകാശത്തിനടിയിലെ ബാൽക്കണി;
എത്ര മൃദുവായിരുന്നു നിന്റെ മാറിടം! എത്ര ദയാർദ്രമായിരുന്നു നിന്റെ ഹൃദയം!
മരണമില്ലാത്തതെന്തൊക്കെ നാമന്യോന്യമന്നു മന്ത്രിച്ചു.
എരികനലുകളുടെ തീക്ഷ്ണത തിളക്കിയ സന്ധ്യകൾ!
സായാഹ്നങ്ങളിലസ്തമയങ്ങളന്നെത്ര സുന്ദരമായിരുന്നു!
ആകാശമന്നെത്ര വിപുലമായിരുന്നു! ഹൃദയമെത്ര സമർത്ഥമായിരുന്നു!
നിനക്കു മേൽ കുനിഞ്ഞുനിൽക്കേ, എനിക്കാരാധ്യയായ റാണീ,
ഞാനോർത്തു, നിന്റെ ചോരയുടെ സുഗന്ധം ഞാൻ ശ്വസിക്കുന്നുവെന്നും;
സായാഹ്നങ്ങളിലസ്തമയങ്ങളന്നെത്ര സുന്ദരമായിരുന്നു!
ഇടുങ്ങിക്കൂടുന്ന ചുമരു പോലെ പിന്നെ രാത്രി നമ്മെ വലയം ചെയ്തു,
ഇരുട്ടിൽ നിന്റെ നോട്ടത്തിന്റെ തീയാളുന്നതെന്റെ കണ്ണുകളറിഞ്ഞു,
നിന്റെ നിശ്വാസം ഞാനൂറ്റിക്കുടിച്ചു, അമൃതമായി, കാകോളമായി!
എന്റെ കൈകളുടെ ഭ്രാതൃത്വത്തിൽ നിന്റെ കാലടികളുറക്കം പിടിച്ചു.
ഇടുങ്ങിക്കൂടുന്ന ചുമരു പോലെ പിന്നെ രാത്രി നമ്മെ വലയം ചെയ്തു.
മരിച്ച നിമിഷങ്ങളെ പുനരാനയിക്കുന്ന മന്ത്രവിദ്യയെനിക്കറിയാം;
നിന്റെ കാൽമുട്ടുകളിൽ മുഖമൊളിപ്പിച്ച എന്റെ യൌവനം ഞാൻ കാണുന്നു;
അലസവുമുദാത്തവുമായ സൌന്ദര്യത്തെ ഞാനെവിടെത്തേടാൻ,
നിന്റെ സുന്ദരമായ ഉടലിലല്ലാതെ, നിന്റെ സൌമ്യഹൃദയത്തിലല്ലാതെ?
മരിച്ച നിമിഷങ്ങളെ പുനരാനയിക്കുന്ന മന്ത്രവിദ്യയെനിക്കറിയാം!
ആ സല്ലാപങ്ങൾ, ആ പരിമളങ്ങൾ, ആ ദീർഘചുംബനങ്ങൾ:
നമുക്കാഴമറിയാത്തൊരുൾക്കടലിൽ നിന്നവ പുനർജ്ജനിക്കുമോ,
വൻകടലുകളുടെ കയങ്ങളിൽ നിന്നു മുങ്ങിക്കുളിച്ചുകയറിയതില്പിന്നെ
നവയൌവനം വരിച്ചാകാശഗമനം നടത്തുന്ന സൂര്യന്മാരെപ്പോലെ?
-ഹാ, ആ സല്ലാപങ്ങൾ, ആ പരിമളങ്ങൾ, ആ ദീർഘചുംബനങ്ങൾ!
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)
Le Balcon
Mère des souvenirs, maîtresse des maîtresses,
Ô toi, tous mes plaisirs! ô toi, tous mes devoirs!
Tu te rappelleras la beauté des caresses,
La douceur du foyer et le charme des soirs,
Mère des souvenirs, maîtresse des maîtresses!
Les soirs illuminés par l'ardeur du charbon,
Et les soirs au balcon, voilés de vapeurs roses.
Que ton sein m'était doux! que ton coeur m'était bon!
Nous avons dit souvent d'impérissables choses
Les soirs illuminés par l'ardeur du charbon.
Que les soleils sont beaux dans les chaudes soirées!
Que l'espace est profond! que le coeur est puissant!
En me penchant vers toi, reine des adorées,
Je croyais respirer le parfum de ton sang.
Que les soleils sont beaux dans les chaudes soirées!
La nuit s'épaississait ainsi qu'une cloison,
Et mes yeux dans le noir devinaient tes prunelles,
Et je buvais ton souffle, ô douceur! ô poison!
Et tes pieds s'endormaient dans mes mains fraternelles.
La nuit s'épaississait ainsi qu'une cloison.
Je sais l'art d'évoquer les minutes heureuses,
Et revis mon passé blotti dans tes genoux.
Car à quoi bon chercher tes beautés langoureuses
Ailleurs qu'en ton cher corps et qu'en ton coeur si doux?
Je sais l'art d'évoquer les minutes heureuses!
Ces serments, ces parfums, ces baisers infinis,
Renaîtront-ils d'un gouffre interdit à nos sondes,
Comme montent au ciel les soleils rajeunis
Après s'être lavés au fond des mers profondes?
— Ô serments! ô parfums! ô baisers infinis!
— Charles Baudelaire
The Balcony
Mother of memories, mistress of mistresses,
O you, all my pleasure, O you, all my duty!
You'll remember the sweetness of our caresses,
The peace of the fireside, the charm of the evenings.
Mother of memories, mistress of mistresses!
The evenings lighted by the glow of the coals,
The evenings on the balcony, veiled with rose mist;
How soft your breast was to me! how kind was your heart!
We often said imperishable things,
The evenings lighted by the glow of the coals.
How splendid the sunsets are on warm evenings!
How deep space is! how potent is the heart!
In bending over you, queen of adored women,
I thought I breathed the perfume in your blood.
How splendid the sunsets are on warm evenings!
The night was growing dense like an encircling wall,
My eyes in the darkness felt the fire of your gaze
And I drank in your breath, O sweetness, O poison!
And your feet nestled soft in my brotherly hands.
The night was growing dense like an encircling wall.
I know the art of evoking happy moments,
And live again our past, my head laid on your knees,
For what's the good of seeking your languid beauty
Elsewhere than in your dear body and gentle heart?
I know the art of evoking happy moments.
Those vows, those perfumes, those infinite kisses,
Will they be reborn from a gulf we may not sound,
As rejuvenated suns rise in the heavens
After being bathed in the depths of deep seas?
— O vows! O perfumes! O infinite kisses!
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
ആദിയിൽ, അമിതാസക്തിയാലുന്മത്തയായ വിശ്വപ്രകൃതി
നവനവങ്ങളായ സൃഷ്ടികളെ ഗർഭം ധരിച്ചിരുന്ന നാളുകളിൽ
ഒരു രാക്ഷസിപ്പെണ്ണിനരികിൽ ജീവിക്കാൻ ഞാൻ കൊതിച്ചേനെ,
ഒരു റാണിയുടെ ചുവട്ടടിയിൽ സുഖശയനം നടത്തുന്ന പൂച്ചയെപ്പോലെ-
ഉടലിലുമാത്മാവിലുമവൾ പുഷ്ടിപ്പെടുന്നതു ഞാൻ നോക്കിയിരിക്കുമായിരുന്നു,
ഭീഷണമായ ക്രീഡകളിലൂടതിരുകൾ കവിഞ്ഞവൾ മുതിരുന്നതും;
അവളുടെ കണ്ണുകളിലൊഴുകുന്ന പുകമഞ്ഞിൽ നിന്നു ഞാനൂഹിക്കുമായിരുന്നു,
ഏതഗ്നിയാണവളുടെ ഹൃദയത്തിലൊളിഞ്ഞെരിയുന്നതെന്നും;
അവളുടെ കൂറ്റൻ കാൽമുട്ടുകളിൽ പിടിച്ചു ഞാൻ കയറുമായിരുന്നു,
ആ വിപുലരൂപത്തിന്റെ വടിവുകളിലൂടെ ഞാനുലാത്തുമായിരുന്നു;
ചില നടുവേനൽനാളുകളിൽ, മാരകസൂര്യന്മാരാൽ ക്ഷീണിതയായി
നാടിനു നെടുകേ നീണ്ടുനിവർന്നവൾ തന്നെത്തന്നെ കിടത്തുമ്പോൾ
അവളുടെ മാറിടത്തിന്റെ നിഴലിലസമായി ഞാൻ മയങ്ങുമായിരുന്നു,
ഒരു മലയടിവാരത്തൊതുങ്ങിക്കിടക്കുന്നൊരു കുഞ്ഞുഗ്രാമം പോലെ.
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)
La Géante
Du temps que la Nature en sa verve puissante
Concevait chaque jour des enfants monstrueux,
J'eusse aimé vivre auprès d'une jeune géante,
Comme aux pieds d'une reine un chat voluptueux.
J'eusse aimé voir son corps fleurir avec son âme
Et grandir librement dans ses terribles jeux;
Deviner si son coeur couve une sombre flamme
Aux humides brouillards qui nagent dans ses yeux;
Parcourir à loisir ses magnifiques formes;
Ramper sur le versant de ses genoux énormes,
Et parfois en été, quand les soleils malsains,
Lasse, la font s'étendre à travers la campagne,
Dormir nonchalamment à l'ombre de ses seins,
Comme un hameau paisible au pied d'une montagne.
— Charles Baudelaire
The Giantess
At the time when Nature with a lusty spirit
Was conceiving monstrous children each day,
I should have liked to live near a young giantess,
Like a voluptuous cat at the feet of a queen.
I should have liked to see her soul and body thrive
And grow without restraint in her terrible games;
To divine by the mist swimming within her eyes
If her heart harbored a smoldering flame;
To explore leisurely her magnificent form;
To crawl upon the slopes of her enormous knees,
And sometimes in summer, when the unhealthy sun
Makes her stretch out, weary, across the countryside,
To sleep nonchalantly in the shade of her breasts,
Like a peaceful hamlet below a mountainside.
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം മരങ്ങളെപ്പോലെ ഇത്ര സൂക്ഷ്മദർശികളായ ഉപദേശികൾ വേറെയില്ല. കാടുകളുടെയും കാവുകളുടെയും രൂപത്തിൽ കുടുംബങ്ങളും ഗോത്രങ്ങളുമായി ജീവിക്കുന്ന അവരെ ഞാൻ ആദരിക്കുന്നു. അതിനെക്കാൾ അവരെ ഞാൻ ആദരിക്കുന്നത് അവർ ഒറ്റയ്ക്കു നില്ക്കുമ്പോഴാണ്‌. ഏകാകികളായ വ്യക്തികളെപ്പോലെയാണ്‌ അപ്പോഴവർ. ഏതോ ദൌർബല്യം കാരണം ഒളിച്ചോടുന്ന സന്ന്യാസിമാരെപ്പോലെയല്ല, മഹാന്മാരായ ഏകാകികളെപ്പോലെ- ബീഥോവനെപ്പോലെ, നീത്ഷേയെപ്പോലെ. അവരുടെ മേലാപ്പിൽ ലോകത്തിന്റെ മർമ്മരം നാം കേൾക്കുന്നു, അവരുടെ വേരുകൾ അനന്തതയിലേക്കിറങ്ങിച്ചെല്ലുന്നു. സ്വന്തം പ്രാണശക്തിയെല്ലാമെടുത്ത് അവർ പൊരുതുന്നത് ഒന്നിനു വേണ്ടി മാത്രമാണ്‌: സ്വന്തം പ്രമാണങ്ങൾക്കു മാത്രം വിധേയരായി സ്വയം സാക്ഷാല്ക്കരിക്കുക, സ്വന്തമായൊരു രൂപം പടുത്തുയർത്തുക, തങ്ങളെത്തന്നെ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുക. മനോഹരമായ, ബലിഷ്ഠമായ ഒരു മരത്തെക്കാൾ മാതൃകാർഹമായി മറ്റൊന്നില്ല. ഒരു മരത്തെ വെട്ടിവീഴ്ത്തുമ്പോൾ, പ്രാണനിറ്റുന്ന മുറിവു വെയിലത്തു തുറന്നുകാട്ടി അതു കിടക്കുമ്പോൾ അതിന്റെ വാർഷികവലയങ്ങളിൽ ഒരു ചരിത്രമാകെ നമുക്കു വായിക്കാം: അതിന്റെ മുറിപ്പാടുകൾ, അതിന്റെ സമരങ്ങൾ, അതിന്റെ വേദനകൾ, ദീനങ്ങൾ, ആഹ്ളാദങ്ങൾ, ഐശ്വര്യങ്ങൾ, സങ്കോചത്തിന്റെ, സമൃദ്ധിയുടെ വർഷങ്ങൾ, ചെറുത്തുനിന്ന ആക്രമണങ്ങൾ, അതിജീവിച്ച കൊടുങ്കാറ്റുകൾ. ഏതു ചെറുപ്പക്കാരനായ പണിക്കാരനുമറിയാം, ഏറ്റവും കടുപ്പവും കുലീനത്വവുമുള്ള മരത്തിന്റെ വാർഷികവലയങ്ങൾ അടുത്തടുത്തായിരിക്കുമെന്ന്, മലകളുടെ ഉയരങ്ങളിലും എന്നും അപകടങ്ങളെ നേരിട്ടുമാണ്‌ ഏറ്റവും കരുത്തും ഉറപ്പുമുള്ള ആദർശവൃക്ഷങ്ങൾ വളരുന്നതെന്ന്...
ചെറുപ്പത്തിൽ
എനിക്കു സ്കൂളിനോടെതിർപ്പായിരുന്നു.
ഇപ്പോഴാകട്ടെ,
ജോലി ചെയ്യുന്നതിനോടെനിക്കെതിർപ്പാണ്‌.
എന്തിലുമുപരി ഞാൻ വെറുക്കുന്നത്
ആരോഗ്യത്തെയും സ്വഭാവഗുണത്തെയുമാണ്‌.
ആരോഗ്യവും സത്യസന്ധതയും പോലെ
മനുഷ്യനോടിത്രയും ക്രൂരമായ മറ്റൊന്നില്ല.
‘ജാപ്പനീസ് സ്പിരിറ്റി’നോടെനിക്കെതിർപ്പാണെന്നു
ഞാൻ പറയേണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ,
കടമയും മാനുഷികവികാരങ്ങളും
എനിക്കു മനംപുരട്ടുലുണ്ടാക്കുമെന്നും.
എവിടെത്തെയും ഏതു ഭരണകൂടത്തിനുമെതിരാണു ഞാൻ,
എഴുത്തുകാരുടെയും കലാകാരന്മാരുടെയും കൂട്ടായ്മകൾക്കു മുന്നിൽ
ഞാനെന്റെ ആസനം കാണിച്ചുകൊടുക്കുകയും ചെയ്യും.
എന്തിനാണു ജനിച്ചതെന്നാരെങ്കിലും ചോദിച്ചാൽ
ഒരു മനഃസാക്ഷിക്കുത്തുമില്ലാതെ ഞാൻ പറയും, “എതിർക്കാൻ.”
കിഴക്കായിരിക്കുമ്പോൾ
പടിഞ്ഞാറോട്ടു പോകാനാണെനിക്കാഗ്രഹം.
ഇടത്തോട്ടാണ്‌ ഞാനെന്റെ കോട്ടു കെട്ടുന്നത്,
ഷൂസിടുന്നത് ഇടത്തും വലത്തും മാറ്റിയും.
തിരിഞ്ഞിട്ടാണു ഞാൻ കുതിരപ്പുറത്തിരിക്കുക.
എല്ലാവരും വെറുക്കുന്നതിനെ ഞാനിഷ്ടപ്പെടുന്നു,
എല്ലാവരുടെയും താല്പര്യങ്ങൾ സമാനമാകുമ്പോൾ,
അതിനെയാണു ഞാനേറ്റവും വെറുക്കുക.
ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നതിതിലാണ്‌:
എതിർക്കുക എന്നതാണ്‌
ജീവിതത്തിൽ ആകെക്കൂടിയുള്ള നല്ല കാര്യം.
എതിർക്കുക എന്നാൽ ജീവിക്കുക എന്നു തന്നെ.
എതിർക്കുക എന്നാൽ അവനവനിൽ ഒരു പിടുത്തം കിട്ടുക എന്നാണ്‌.
ആകാശത്തിനുമപ്പുറം
എന്താണച്ഛാ?
ആകാശം, മകനേ.
അതിനുമപ്പുറം?
പിന്നെയുമാകാശം.
അതിനുമപ്പുറം?
അതിലും കഷ്ടം-
ദൈവം!
ബർഗോസ് കതീഡ്രലിന്റെ ചുവട്ടടിയിലാണ്‌
എന്റെ അമ്മ ജനിച്ചത്.
മാഡ്രിഡ് കതീഡ്രലിന്റെ ചുവട്ടടിയിലാണ്‌
എന്റെ അച്ഛൻ ജനിച്ചത്.
സ്പെയിനിന്റെ നടുക്ക് ഒരുച്ച തിരിഞ്ഞ നേരത്ത്
എന്റമ്മയുടെ ചുവട്ടടിയിലാണ്‌
ഞാൻ ജനിച്ചത്.
എന്റെ അച്ഛൻ ഒരു പണിക്കാരനായിരുന്നു,
അമ്മ ഒരു തുന്നൽക്കാരിയായിരുന്നു.
സർക്കസിൽ ചേരാനായിരുന്നു എനിക്കു താല്പര്യം,
എനിക്കായതേ പക്ഷേ, ഞാനായുള്ളു.
ചെറുപ്പത്തിൽ ഞാനൊരു ദുർഗുണപരിഹാരപാഠശാലയിലായിരുന്നു,
ഫീസു വേണ്ടാത്തൊരു സ്കൂളിലും ഞാൻ പോയിരുന്നു.
കുഞ്ഞിലേ ഞാൻ ദീനക്കാരിയായിരുന്നു,
ഒരു വേനല്ക്കാലം ഞാൻ സാനിറ്റോറിയത്തിലുമായിരുന്നു,
ഇന്നെനിക്കതു പരിചയമായിരിക്കുന്നു.
കുറഞ്ഞതൊരേഴു പ്രേമങ്ങൾ എനിക്കുണ്ടായിട്ടുണ്ട്,
കുഴപ്പക്കാർ ചില ആണുങ്ങളും,
ഒന്നാന്തരമൊരു വിശപ്പും.
ഇതുവരെയായി രണ്ടിടത്തരം ശിക്ഷകൾ എനിക്കു കിട്ടീട്ടുണ്ട്,
ഇടയ്ക്കിടെ ഓരോ ചുംബനവും.
ഒരു പൂമ്പാറ്റ ചിറകൊതുക്കുന്നത്
ചടപടായെന്നായിപ്പോയാൽ
അപ്പോളൊരാഹ്വാനം കേൾക്കാം-
നിശബ്ദത പാലിക്കുക!
വിരണ്ടുപോയൊരു കിളിയുടെ
ഒരു തൂവൽ ഒരു രശ്മി മേലുരുമ്മിയാൽ
അപ്പോളൊരാഹ്വാനം കേൾക്കാം-
നിശബ്ദത പാലിക്കുക!
ആനയതിന്റെ ചെണ്ടയിന്മേൽ,
മനുഷ്യനവന്റെ മണ്ണിനു മേൽ
ഒച്ചയില്ലാതെ നടക്കാൻ പഠിച്ചത്
ഈയൊരു വിധേനയത്രെ.
പാടങ്ങൾക്കു മേൽ
മരങ്ങൾ മൌനമുയരുകയായിരുന്നു,
ഭയഭീതനായവനു മേൽ
രോമങ്ങളെഴുന്നുനില്ക്കുന്നപോലെ.
മരിച്ചവർ സ്വാർത്ഥികളാണ്‌:
അവർ നമ്മെ കരയിക്കുന്നു, അവരതു കാര്യമാക്കുന്നതുമില്ല,
ഏറ്റവും അസൌകര്യമായ സ്ഥലങ്ങളിൽ അനക്കമറ്റവരിരിക്കുന്നു,
അവർ നടക്കാൻ കൂട്ടാക്കുന്നില്ല,
കുട്ടികളെപ്പോലെ നമുക്കവരെ പൊക്കിയെടുത്ത്
കുഴിമാടങ്ങളിൽ കിടത്തേണ്ടിവരുന്നു.
എന്തൊരു സൊല്ലയാണത്!
വല്ലാതെ വെറുങ്ങലിച്ച അവരുടെ മുഖങ്ങൾ
എന്തോ പറഞ്ഞു നമ്മെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നു,
അല്ലെങ്കിൽ നമ്മെ താക്കീതു ചെയ്യുന്നു;
നമ്മുടെ മനഃസാക്ഷിക്കുത്താണവർ,
നാം പിന്തുടരാൻ പാടില്ലാത്ത മാതൃകയാണവർ;
നമ്മുടെ ജീവിതങ്ങളിൽ എന്നുമെന്നും സംഭവിക്കുന്ന
ഏറ്റവും മോശമായ കാര്യമാണവർ.
മരിച്ചവരെ സംബന്ധിച്ച ഏറ്റവും മോശമായ കാര്യം
ഒരു വിധേനയും നിങ്ങൾക്കവരെ കൊല്ലാനാകില്ല എന്നതത്രെ.
അവരുടെ നിരന്തരമായ സംഹാരകർമ്മമാവട്ടെ,
അക്കാരണത്താൽ എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്തതും.
ഒരു വികാരവുമില്ലാത്തവർ, അകന്നവർ,
നിർബന്ധബുദ്ധികൾ, തണുത്തവർ,
തങ്ങളുടെ ഔദ്ധത്യവും തങ്ങളുടെ മൌനവും കൊണ്ട്
എന്തൊക്കെയാണു തങ്ങൾ തകർക്കുന്നതെന്നവരറിയുന്നുമില്ല.
