ബോദ്‌ലേർ - ബാൽക്കണി

Detail from The Balcony by Edouard Manet

---

ഓർമ്മകൾക്കെല്ലാമമ്മേ, എന്റെ കാമുകിമാർക്കു തിലകമേ,
എന്റെ ആനന്ദസർവസ്വമേ, എന്റെ കർമ്മങ്ങൾക്കാധാരമേ!
നമ്മുടെ പരിലാളനകളുടെ മാർദ്ദവം നീയോർക്കുന്നുവോ,
ഊഷ്മളമായ മുറിയ്ക്കകവും സായാഹ്നത്തിന്റെ ചാരുതയും?
ഓർമ്മകൾക്കെല്ലാമമ്മേ, എന്റെ കാമുകിമാർക്കു തിലകമേ!

എരികനലുകളുടെ തീക്ഷ്ണത തിളക്കിയ സന്ധ്യകൾ,
മഞ്ഞുയരുന്ന സാന്ധ്യാകാശത്തിനടിയിലെ ബാൽക്കണി;
എത്ര മൃദുവായിരുന്നു നിന്റെ മാറിടം! എത്ര ദയാർദ്രമായിരുന്നു നിന്റെ ഹൃദയം!
മരണമില്ലാത്തതെന്തൊക്കെ നാമന്യോന്യമന്നു മന്ത്രിച്ചു.
എരികനലുകളുടെ തീക്ഷ്ണത തിളക്കിയ സന്ധ്യകൾ!

സായാഹ്നങ്ങളിലസ്തമയങ്ങളന്നെത്ര സുന്ദരമായിരുന്നു!
ആകാശമന്നെത്ര വിപുലമായിരുന്നു! ഹൃദയമെത്ര സമർത്ഥമായിരുന്നു!
നിനക്കു മേൽ കുനിഞ്ഞുനിൽക്കേ, എനിക്കാരാധ്യയായ റാണീ,
ഞാനോർത്തു, നിന്റെ ചോരയുടെ സുഗന്ധം ഞാൻ ശ്വസിക്കുന്നുവെന്നും;
സായാഹ്നങ്ങളിലസ്തമയങ്ങളന്നെത്ര സുന്ദരമായിരുന്നു!

ഇടുങ്ങിക്കൂടുന്ന ചുമരു പോലെ പിന്നെ രാത്രി നമ്മെ വലയം ചെയ്തു,
ഇരുട്ടിൽ നിന്റെ നോട്ടത്തിന്റെ തീയാളുന്നതെന്റെ കണ്ണുകളറിഞ്ഞു,
നിന്റെ നിശ്വാസം ഞാനൂറ്റിക്കുടിച്ചു, അമൃതമായി, കാകോളമായി!
എന്റെ കൈകളുടെ ഭ്രാതൃത്വത്തിൽ നിന്റെ കാലടികളുറക്കം പിടിച്ചു.
ഇടുങ്ങിക്കൂടുന്ന ചുമരു പോലെ പിന്നെ രാത്രി നമ്മെ വലയം ചെയ്തു.

മരിച്ച നിമിഷങ്ങളെ പുനരാനയിക്കുന്ന മന്ത്രവിദ്യയെനിക്കറിയാം;
നിന്റെ കാൽമുട്ടുകളിൽ മുഖമൊളിപ്പിച്ച എന്റെ യൌവനം ഞാൻ‍ കാണുന്നു;
അലസവുമുദാത്തവുമായ സൌന്ദര്യത്തെ ഞാനെവിടെത്തേടാൻ,
നിന്റെ സുന്ദരമായ ഉടലിലല്ലാതെ, നിന്റെ സൌമ്യഹൃദയത്തിലല്ലാതെ?
മരിച്ച നിമിഷങ്ങളെ പുനരാനയിക്കുന്ന മന്ത്രവിദ്യയെനിക്കറിയാം!

ആ സല്ലാപങ്ങൾ, ആ പരിമളങ്ങൾ, ആ ദീർഘചുംബനങ്ങൾ:
നമുക്കാഴമറിയാത്തൊരുൾക്കടലിൽ നിന്നവ പുനർജ്ജനിക്കുമോ,
വൻകടലുകളുടെ കയങ്ങളിൽ നിന്നു മുങ്ങിക്കുളിച്ചുകയറിയതില്പിന്നെ
നവയൌവനം വരിച്ചാകാശഗമനം നടത്തുന്ന സൂര്യന്മാരെപ്പോലെ?
-ഹാ, ആ സല്ലാപങ്ങൾ, ആ പരിമളങ്ങൾ, ആ ദീർഘചുംബനങ്ങൾ!

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)

---

Le Balcon

Mère des souvenirs, maîtresse des maîtresses,
Ô toi, tous mes plaisirs! ô toi, tous mes devoirs!
Tu te rappelleras la beauté des caresses,
La douceur du foyer et le charme des soirs,
Mère des souvenirs, maîtresse des maîtresses!

Les soirs illuminés par l'ardeur du charbon,
Et les soirs au balcon, voilés de vapeurs roses.
Que ton sein m'était doux! que ton coeur m'était bon!
Nous avons dit souvent d'impérissables choses
Les soirs illuminés par l'ardeur du charbon.

Que les soleils sont beaux dans les chaudes soirées!
Que l'espace est profond! que le coeur est puissant!
En me penchant vers toi, reine des adorées,
Je croyais respirer le parfum de ton sang.
Que les soleils sont beaux dans les chaudes soirées!

La nuit s'épaississait ainsi qu'une cloison,
Et mes yeux dans le noir devinaient tes prunelles,
Et je buvais ton souffle, ô douceur! ô poison!
Et tes pieds s'endormaient dans mes mains fraternelles.
La nuit s'épaississait ainsi qu'une cloison.

Je sais l'art d'évoquer les minutes heureuses,
Et revis mon passé blotti dans tes genoux.
Car à quoi bon chercher tes beautés langoureuses
Ailleurs qu'en ton cher corps et qu'en ton coeur si doux?
Je sais l'art d'évoquer les minutes heureuses!

Ces serments, ces parfums, ces baisers infinis,
Renaîtront-ils d'un gouffre interdit à nos sondes,
Comme montent au ciel les soleils rajeunis
Après s'être lavés au fond des mers profondes?
— Ô serments! ô parfums! ô baisers infinis!

— Charles Baudelaire

The Balcony

Mother of memories, mistress of mistresses,
O you, all my pleasure, O you, all my duty!
You'll remember the sweetness of our caresses,
The peace of the fireside, the charm of the evenings.
Mother of memories, mistress of mistresses!

The evenings lighted by the glow of the coals,
The evenings on the balcony, veiled with rose mist;
How soft your breast was to me! how kind was your heart!
We often said imperishable things,
The evenings lighted by the glow of the coals.

How splendid the sunsets are on warm evenings!
How deep space is! how potent is the heart!
In bending over you, queen of adored women,
I thought I breathed the perfume in your blood.
How splendid the sunsets are on warm evenings!

The night was growing dense like an encircling wall,
My eyes in the darkness felt the fire of your gaze
And I drank in your breath, O sweetness, O poison!
And your feet nestled soft in my brotherly hands.
The night was growing dense like an encircling wall.

I know the art of evoking happy moments,
And live again our past, my head laid on your knees,
For what's the good of seeking your languid beauty
Elsewhere than in your dear body and gentle heart?
I know the art of evoking happy moments.

Those vows, those perfumes, those infinite kisses,
Will they be reborn from a gulf we may not sound,
As rejuvenated suns rise in the heavens
After being bathed in the depths of deep seas?
— O vows! O perfumes! O infinite kisses!

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)