ബോദ്‌ലേർ - കൊലപാതകിയുടെ മദിര

---

എന്റെ ഭാര്യ ചത്തു, ഞാന്‍ സ്വതന്ത്രനുമായി!
ഇനിയെനിക്കു മതി വരുവോളം മോന്താം.
കൈയിലൊരു പൈസയില്ലാതെ പുരയിലെത്തുമ്പോൾ
അവളുടെ കരച്ചിലെന്റെ നെഞ്ചു പിളർന്നിരുന്നു.

ഇന്നൊരു രാജാവിനെപ്പോലെ സന്തുഷ്ടനാണു ഞാൻ;
നിർമ്മലമായ വായു, തെളിഞ്ഞ ആകാശം...
ഇതുപോലൊരു വേനൽ മുമ്പൊരിക്കലുമുണ്ടായിരുന്നു,
അന്നു ഞാനവളെ പ്രേമിച്ചു തുടങ്ങിയ കാലവുമായിരുന്നു!

ഇന്നെന്റെ തൊണ്ട പൊള്ളിയ്ക്കുന്ന ദാഹം തീർക്കാൻ
വീപ്പക്കണക്കിനു ചാരായം ഞാൻ കുടിച്ചുതീർക്കണം,
അവൾ കിടക്കുന്ന ശവക്കുഴി നിറയ്ക്കുന്നത്ര-
അതത്ര കുറഞ്ഞ അളവുമല്ലല്ലൊ!

ഒരു പൊട്ടക്കിണറ്റിലേക്കു ഞാനവളെ തള്ളിയിട്ടു,
ആൾമറയുടെ ചില കല്ലുകളിളകിക്കിടന്നിരുന്നു,
അതും ഞാനവളുടെ മേലേക്കുരുട്ടിയിട്ടു-
അവൾ മറവിക്കടിയിലാകുമോയെന്നു ഞാൻ നോക്കട്ടെ!

ഇനിയൊരിക്കലും ഞങ്ങൾക്കു മോചനമില്ലാത്ത
പഴയ പ്രണയപ്രതിജ്ഞകളോർമ്മിപ്പിച്ചും,
വികാരം കത്തിനിന്ന പണ്ടുകാലം പോലെ
ഇനിയും നമുക്കു കമിതാക്കളാവാമെന്നു വിശ്വസിപ്പിച്ചും

രാത്രിയിൽ, ഒരിടവഴിയുടെ രഹസ്യസങ്കേതത്തിൽ
ഒരു കൂടിക്കാഴ്ചയ്ക്കു ഞാനവളെ ക്ഷണിച്ചു.
അവൾ വന്നു!- ആ ഭ്രാന്തിപ്പെണ്ണ്‌!
ഒരു കണക്കിനു നാമെല്ലാവരും ഭ്രാന്തന്മാരല്ലേ?

അപ്പോഴുമവൾ കാണാൻ സുന്ദരിയായിരുന്നു,
പ്രായവും രോഗവും കാരണം ഒന്നു വാടിയിരുന്നെന്നു മാത്രം;
എനിക്കവളെ അത്ര സ്നേഹമായിരുന്നുവെന്നതിനാൽ
ഞാൻ പറഞ്ഞു: ഇന്നു രാത്രി നീ മരിക്കണം!

ഒരാൾക്കുമെന്നെ മനസ്സിലാകുന്നില്ല.
ലഹരിയുടെ രോഗാതുരസ്വപ്നങ്ങൾ നുരയുന്ന രാത്രിയിൽ
ഇക്കണ്ട കുടിയന്മാരിലാർക്കെങ്കിലും തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ,
ചാരായത്തിൽ നിന്നൊരു ശവക്കച്ച നെയ്യാൻ?

ബോധത്തിന്റെ തരി പോലുമില്ലാത്ത പരിഷകൾ,
ഇരുമ്പുയന്ത്രങ്ങൾ കണക്കെ ആത്മാവില്ലാത്തവർ,
എങ്ങനെയാണവർ ഞാനറിഞ്ഞ സ്നേഹമറിയുക,
പ്രണയമെന്ന വാക്കിന്റെ തനതർത്ഥമറിയുക?

പ്രണയം- അതിന്റെ ദുരാഭിചാരങ്ങൾ, ഭീതികൾ,
നരകത്തിൽ നിന്നണിയിട്ടു വരുന്ന വേദനകൾ,
വിഷവും കണ്ണീരും നിറച്ച ചില്ലുഭരണികൾ,
എല്ലുകളുടെയും ചങ്ങലകളുടെയും കിലുക്കം!

ഒടുവിൽ ഞാനൊറ്റ, ഞാൻ സ്വതന്ത്രൻ!
ഇന്നു രാത്രിയിൽ മതി കെടും വരെ ഞാൻ കുടിക്കും,
പിന്നെ പേടിയില്ലാതെ, കുറ്റബോധമില്ലാതെ
വെറും മണ്ണിൽ മാനം നോക്കി ഞാൻ കിടക്കും,

ഒരു കിഴവൻ നായയെപ്പോലെ ഞാൻ കിടന്നുറങ്ങും,
ചരലും ചവറും കയറ്റിയ ഭാരവണ്ടികൾ
ഞരങ്ങിക്കൊണ്ടോടുന്ന നടുറോഡിൽത്തന്നെ!
അവയ്ക്കടിയിൽ പെട്ടെന്റെ തല തകരട്ടെ,

അല്ലെങ്കിലൊരു മൺകട്ട പോലരഞ്ഞുപോകട്ടെ,
ചക്രച്ചുറ്റെന്നെ രണ്ടു കഷണങ്ങളായി മുറിക്കട്ടെ,
എന്നാലുമൊരു പുൽക്കൊടിയോളം പോലും ഞാൻ മതിക്കില്ല,
ദൈവത്തെ, കൂദാശയെ, ചെകുത്താനെയും!

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)

---

Le Vin de l'assassin

Ma femme est morte, je suis libre!
Je puis donc boire tout mon soûl.
Lorsque je rentrais sans un sou,
Ses cris me déchiraient la fibre.

Autant qu'un roi je suis heureux;
L'air est pur, le ciel admirable...
Nous avions un été semblable
Lorsque j'en devins amoureux!

L'horrible soif qui me déchire
Aurait besoin pour s'assouvir
D'autant de vin qu'en peut tenir
Son tombeau; — ce n'est pas peu dire:

Je l'ai jetée au fond d'un puits,
Et j'ai même poussé sur elle
Tous les pavés de la margelle.
— Je l'oublierai si je le puis!

Au nom des serments de tendresse,
Dont rien ne peut nous délier,
Et pour nous réconcilier
Comme au beau temps de notre ivresse,

J'implorai d'elle un rendez-vous,
Le soir, sur une route obscure.
Elle y vint — folle créature!
Nous sommes tous plus ou moins fous!

Elle était encore jolie,
Quoique bien fatiguée! et moi,
Je l'aimais trop! voilà pourquoi
Je lui dis: Sors de cette vie!

Nul ne peut me comprendre. Un seul
Parmi ces ivrognes stupides
Songea-t-il dans ses nuits morbides
À faire du vin un linceul?

Cette crapule invulnérable
Comme les machines de fer
Jamais, ni l'été ni l'hiver,
N'a connu l'amour véritable,

Avec ses noirs enchantements,
Son cortège infernal d'alarmes,
Ses fioles de poison, ses larmes,
Ses bruits de chaîne et d'ossements!

— Me voilà libre et solitaire!
Je serai ce soir ivre mort;
Alors, sans peur et sans remords,
Je me coucherai sur la terre,

Et je dormirai comme un chien!
Le chariot aux lourdes roues
Chargé de pierres et de boues,
Le wagon enragé peut bien

Ecraser ma tête coupable
Ou me couper par le milieu,
Je m'en moque comme de Dieu,
Du Diable ou de la Sainte Table!

— Charles Baudelaire

The Murderer's Wine

My wife is dead and I am free!
Now I can drink my fill;
When I'd come home without a sou,
Her screaming would drive me crazy.

I am as happy as a king;
The air is pure, the sky superb...
We had a summer like this
When I fell in love with her!

To satisfy the awful thirst
That tortures me, I'd have to drink
All the wine it would take to fill
Her grave — that is not a little:

I threw her down a well,
And what is more, I dropped on her
All the stones of the well's rim.
I will forget her if I can!

In the name of love's vows,
From which nothing can release us,
And to become the friends we were
When we first knew passion's rapture,

I begged of her a rendezvous
At night, on a deserted road.
She came there! — mad creature!
We're all more or less mad!

She was still attractive,
Although very tired! and I,
I loved her too much! that is why
I said to her: Depart this life!

None can understand me. Did one
Among all those stupid drunkards
Ever dream in his morbid nights
Of making a shroud of wine?

That dissolute crowd, unfeeling
As an iron machine,
Never, nor summer, nor winter,
Has known what true love is,

With its black enchantments,
Its hellish cortege of alarms,
Its phials of poison, and its tears,
Its noise of chains and dead men's bones!

— Here I am free and all alone!
I'll get blind drunk tonight;
Then without fear, without remorse,
I'll lie down on the ground

And I'll sleep like a dog!
The dump-cart with its heavy wheels
Loaded with mud and rocks,
The careening wagon may well

Crush in my guilty head
Or cut my body in two;
I laugh at God, at the Devil,
And at the Holy Table as well!

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)