ബോദ്‌ലേർ - പ്രഭാതം

link to image

---

ബാരക്കുകൾക്കു മേൽ ബ്യൂഗിളുകൾ മുഴങ്ങുകയായിരുന്നു,
തെരുവുവിളക്കുകൾ കാറ്റു പിടിച്ചാളുകയായിരുന്നു.

ഈ നേരമത്രേ, പാപത്തിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളിരച്ചുകയറുന്നതും
കരുവാളിച്ച കൌമാരങ്ങൾ പുതപ്പുകൾക്കുള്ളിൽക്കിടന്നു പുളയുന്നതും;
നീറ്റൽ കൊണ്ടു തുടിക്കുന്ന ചോരച്ച തുറുകണ്ണുകൾ പോലെ
വിളക്കുകൾ പകലിന്റെ മുഖത്തു ചോരപ്പാടുകൾ വീഴ്ത്തുന്നതും;
ഉടലിന്റെ തടസ്സങ്ങളിലകപ്പെട്ടുപോയ പാവമാത്മാവു
വിളക്കിന്റെ പകലിനോടുള്ള മല്പിടുത്തത്തെയനുകരിക്കുന്നതും.
ഇളംകാറ്റുകൾ കണ്ണീരൊപ്പുന്ന മുഖം പോലെ അന്തരീക്ഷം;
പലായനം ചെയ്യുന്ന പലതിനാലുമതു വിറ കൊള്ളുന്നു;
അയാളെഴുതിത്തളരുന്നു, രതിക്രീഡയിലവൾ തളരുന്നു.

അവിടെയുമിവിടെയും വീടുകളിൽ നിന്നു പുകയുയരുന്നു.
കനത്ത കൺപോളകളുമായി, മലർക്കെത്തുറന്ന വായയുമായി
തെരുവുവേശ്യകൾ മൂഢനിദ്രയിൽ മുഴുകുന്നു;
മുലകൾ നീരു വറ്റിത്തൂങ്ങിയ പിച്ചക്കാരിപ്പെണ്ണുങ്ങൾ
പുകയുന്ന വിറകിലും സ്വന്തം വിരലുകളിലുമൂതുന്നു;
ഈ നേരമത്രേ, തണുപ്പിനും ദാരിദ്ര്യത്തിനുമിടയിൽ
പൂർണ്ണഗർഭിണികൾ വേദനയെടുത്തു പുളയുന്നതും.
തൊണ്ടയിൽ ചോര കുറുകി മുറിഞ്ഞുപോയ തേങ്ങൽ പോലെ
അകലെയൊരു കോഴികൂവൽ മൂടൽമഞ്ഞു വലിച്ചുകീറുന്നു.
വീടുകൾ മഞ്ഞിന്റെ കടലിൽ മുങ്ങിക്കിടക്കുകയായിരുന്നു,
ധർമ്മാശുപത്രികൾക്കുള്ളിൽ രോഗികളായ സാധുക്കൾ
കിതച്ചും ചുമച്ചും അന്ത്യശ്വാസം വലിക്കുകയായിരുന്നു;
സുഖം തേടിത്തളർന്ന വിടന്മാർ വീടുകളിലേക്കു മടങ്ങുകയായിരുന്നു.

പ്രഭാതം, പച്ചയും ചുവപ്പുമുടുത്തും കുളിർന്നുവിറച്ചും
നിർജ്ജനമായ സെയിൻ നദിയിലൂടെ സാവധാനം കയറിവന്നു.
നര കേറിയ പാരീസ്, നേരുള്ള പണിക്കാരൻ, കണ്ണു തിരുമ്മുന്നു,
പണിയായുധങ്ങളെടുത്തും കൊണ്ടു വേലയ്ക്കിറങ്ങാനൊരുങ്ങുന്നു.

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ)

---

Le Crépuscule du matin

La diane chantait dans les cours des casernes,
Et le vent du matin soufflait sur les lanternes.

C'était l'heure où l'essaim des rêves malfaisants
Tord sur leurs oreillers les bruns adolescents;
Où, comme un oeil sanglant qui palpite et qui bouge,
La lampe sur le jour fait une tache rouge;
Où l'âme, sous le poids du corps revêche et lourd,
Imite les combats de la lampe et du jour.
Comme un visage en pleurs que les brises essuient,
L'air est plein du frisson des choses qui s'enfuient,
Et l'homme est las d'écrire et la femme d'aimer.

Les maisons çà et là commençaient à fumer.
Les femmes de plaisir, la paupière livide,
Bouche ouverte, dormaient de leur sommeil stupide;
Les pauvresses, traînant leurs seins maigres et froids,
Soufflaient sur leurs tisons et soufflaient sur leurs doigts.
C'était l'heure où parmi le froid et la lésine
S'aggravent les douleurs des femmes en gésine;
Comme un sanglot coupé par un sang écumeux
Le chant du coq au loin déchirait l'air brumeux
Une mer de brouillards baignait les édifices,
Et les agonisants dans le fond des hospices
Poussaient leur dernier râle en hoquets inégaux.
Les débauchés rentraient, brisés par leurs travaux.

L'aurore grelottante en robe rose et verte
S'avançait lentement sur la Seine déserte,
Et le sombre Paris, en se frottant les yeux
Empoignait ses outils, vieillard laborieux.

— Charles Baudelaire

Morning Twilight

Reveille in the barracks and the camps.
The wind of morning blew upon the lamps.
It was the hour when evil dreams in swarms
On pillows twist brown, adolescent forms:
When like a bleeding eye that's twitched with pain
Each lantern smudged the day with crimson stain:
The soul, against its body's weight of brawn,
Lay struggling, like the lanterns with the dawn:
Like a sad face whose tears the breezes dry
The air grew tremulous with things that fly,
And women tired of love, and men of writing.

The chimneys, here and there, showed fires were lighting.
Women of pleasure, slumber to be-slut,
Lay open-mouthed with livid eyelids shut.
Dangling thin dugs, cold pauper-women blew
Upon the embers and their fingers too.
It was the hour when, what with cold and squalor,
Women in labour aggravate their dolour,
And like a sob, choked short with bloody froth,
The cock-crow tore the foggy air as cloth.

Like seas the mists round every building poured
While agonising patients in the ward,
In broken hiccoughs, rattled out their lives:
And worn-out rakes reeled homeward to their wives.
Aurora, in a shift of rose and green,
Came shivering down the Seine's deserted scene
And Paris, as he rubbed his eyes, began
To sort his tools, laborious old man.

— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)