നീ എന്നെ വരിച്ചപ്പോൾ
പ്രണയം എന്നെ വരിച്ചു.
എല്ലാവരുമായിരുന്ന ഞാൻ,
ആരുമല്ലാതിരുന്ന ഞാൻ
അജ്ഞാതാവസ്ഥയിൽ നിന്നു പുറത്തുവന്നു.
അന്നേ വരെ
ലോകത്തിലെ മലനിരകളെക്കാൾ
എനിക്കുയരമുണ്ടായിരുന്നില്ല,
നാവികർ രേഖപ്പെടുത്തിയ കയങ്ങളെക്കാൾ
ഞാനാഴത്തിൽ പോയിരുന്നില്ല.
എന്റെ ആഹ്ളാദം വിഷണ്ണമായിരുന്നു,
ചുറ്റിപ്പിടിക്കാൻ ഒരു കൈത്തണ്ടയില്ലാത്ത,
ചാവി കൊടുക്കാത്ത,
നിലച്ചുപോയ വാച്ചുകൾ പോലെ.
പക്ഷേ നീ ‘നിങ്ങൾ’ എന്നെന്നെ വിളിച്ചപ്പോൾ,
അതെ, നീയെന്നെ ഒറ്റ തിരിച്ചു കണ്ടപ്പോൾ,
നക്ഷത്രങ്ങളെക്കാൾ മേലെപ്പോയി ഞാൻ,
പവിഴപ്പുറ്റുകളെക്കാൾ ആഴത്തിലാഴ്ന്നു ഞാൻ.
നിന്റെ സത്തയിൽ, നിന്റെ ഹൃദയതാളത്തിൽ
പമ്പരം കറങ്ങി ഞാൻ.
നീ നിന്നെ എനിക്കു തന്നപ്പോൾ
എനിക്കെന്നെത്തന്നെ നീ തന്നു.
ഞാൻ ജീവിച്ചു. ഞാൻ ജീവിക്കുന്നു. എത്ര നാൾ?
നീ പിന്തിരിയുമെന്നെനിക്കറിയാം.
നീ പോയാൽ ഞാനും തിരിച്ചുപോകും,
ജലത്തിൽ, ഭാരത്തിൽ
തുള്ളിയും ഗ്രാമും വ്യത്യാസമില്ലാത്ത
ഒരു ബധിരലോകത്തേക്ക്.
എനിക്കു നീ നഷ്ടപ്പെട്ടാൽ
അന്യരെപ്പോലെ ഞാനും പലരിലൊരാളാകും.
എനിക്കെന്റെ പേരു നഷ്ടമാകും,
എന്റെ പ്രായവും എന്റെ ചേഷ്ടകളും
എല്ലാമെന്നിൽ നഷ്ടമാകും,
എന്നിൽ നിന്നു നഷ്ടമാകും.
ആ കൂറ്റൻ അസ്ഥിക്കൂമ്പാരത്തിലേക്കു
ഞാൻ മടങ്ങിപ്പോകും-
ഇനിയും മരിച്ചിട്ടില്ലാത്തവരുടെ,
ജീവിതത്തിൽ ഒന്നിനു വേണ്ടിയും മരിക്കാനില്ലാത്തവരുടെ.
No comments:
Post a Comment