ബോദ്‌ലെയർ - പശ്ചാത്താപം, മരണശേഷം

---

കറുത്ത വെണ്ണക്കല്ലിൽ പടുത്ത കുഴിമാടത്തിനടിയിൽ,
ഇരുണ്ട സൗന്ദര്യമേ, നീയുറങ്ങിക്കിടക്കുമ്പോൾ,
നനഞ്ഞൊലിയ്ക്കുന്നൊരു മരപ്പെട്ടകം നിന്റെ കിടപ്പറയും,
ഒരു മൺകിടങ്ങിന്നകം നിന്റെ മാളികയുമാവുമ്പോൾ,

വിരണ്ട നിന്റെ മാറിടങ്ങളും, വഴങ്ങുന്ന തുടകളും
ഒരു കല്പലകയ്ക്കടിയിലമർന്നു ഞെരിയുമ്പോൾ,
കൊതിയ്ക്കാതെ, തുടിയ്ക്കാതെ, ഹൃദയത്തെയതു വിലക്കുമ്പോൾ,
സാഹസസഞ്ചാരങ്ങളിൽ നിന്നു ചുവടുകളെയതു തടുക്കുമ്പോൾ,

എന്റെയുള്ളിൽ മരിയ്ക്കാത്ത സ്വപ്നങ്ങളറിയുന്ന കുഴിമാടം,
(കുഴിമാടമല്ലാതാരുള്ളൂ, കവിയ്ക്കു രഹസ്യങ്ങൾ പങ്കുവയ്ക്കാൻ?)
നിദ്രാരഹിതമായ ദീർഘരാത്രികളിലതു നിന്നോടു പറയും,

“മരിച്ചവർ കരയുന്നതെന്തിനെന്നിനിയും പഠിച്ചില്ലേ,
അപൂർണ്ണതകൾക്കാകരമായ ദുർന്നടപ്പുകാരീ!”
-നിന്റെ കവിളു കരളും, പശ്ചാത്താപം പോലൊരു പുഴുവും.

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ-35)

---

link to image

---

Posthumous Remorse

When you go to sleep, my gloomy beauty, below a black marble monument, when from alcove and manor you are reduced to damp vault and hollow grave;

     when the stone—pressing on your timorous chest and sides already lulled by a charmed indifference—halts your heart from beating, from willing, your feet from their bold adventuring,

     then the tomb, confidant to my infinite dream (since the tomb understands the poet always), through those long nights in which slumber is banished,

     will say to you: “What does it profit you, imperfect courtisan, not to have known what the dead weep for?” —And the worm will gnaw at your hide like remorse.

                                     trs. by Keith Waldrop

---