ബോദ്‌ലെയർ - ഒരു ക്രിയോൾ സ്ത്രീയോട്

---

വെയിലു താലോലിക്കുന്ന, വാസനിയ്ക്കുന്നൊരു ദേശത്ത്,
കടുംചെമലമരങ്ങളുടെ ഇലച്ചാർത്തിനടിയിൽ,
പനമരങ്ങൾ കണ്ണുകളിലാലസ്യം പെയ്യുമവിടെ,
ഒരു ക്രിയോളുകാരിയുടെ നിഗൂഢചാരുത ഞാനറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

ഊഷ്മളചർമ്മം വിളർത്തവൾ, കറുത്ത മന്ത്രവാദിനി,
അവൾ തല വെട്ടിയ്ക്കുമ്പോളതിലുണ്ടൊരു തറവാടിത്തം;
ആ ചടച്ച നട നടക്കുന്നതൊരു വേട്ടക്കാരി,
അവളുടേതമർന്ന മന്ദഹാസം, നില വിടാത്ത നോട്ടം.

സീൻ നദിക്കരയി,ലല്ലെങ്കിൽ ലോയിറേയുടെ പച്ചപ്പിൽ
മഹിമകളുടെ നാട്ടിലേക്കൊരുനാൾ ഭവതി ചെന്നുവെങ്കിൽ,
ആ പുരാതനഹർമ്മ്യങ്ങൾ മതിയ്ക്കും നിന്റെ ചന്തത്തെ.

വള്ളിക്കുടിലുകളുടെ നിഴലടഞ്ഞ നിഗൂഢതകൾക്കടിയിൽ
നീയങ്കുരിപ്പിക്കുമൊരായിരം ഗീതകങ്ങൾ കവിഹൃദയങ്ങളിൽ,
കാപ്പിരിപ്പെണ്ണുങ്ങളെക്കാൾ നിന്റെ കണ്ണുകൾക്കു മെരുങ്ങിയവരിൽ.

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ-54)

---

To A Creole Lady

In a perfumed land caressed by the sun

I found, beneath the trees’ crimson canopy,

palms from which languor pours on one’s

eyes, the veiled charms of a Creole lady.

Her hue pale, but warm, a dark-haired enchantress,

she shows in her neck’s poise the noblest of manners:

slender and tall, she strides by like a huntress,

tranquil her smile, her eyes full of assurance.

If you travelled, my Lady, to the land of true glory,

the banks of the Seine, or green Loire, a Beauty

worthy of gracing the manors of olden days,

you’d inspire, among arbours’ shadowy secrets,

a thousand sonnets in the hearts of the poets,

whom, more than your blacks, your vast eyes would enslave.

(A. S. Kline)

---