മനുഷ്യമനസ് രൂപം കൊടുത്ത ഏറ്റവും വലിയ വിഡ്ഢിത്തമാണ്‌ തൃഷ്ണാനിരോധത്തിലൂടെ മുക്തി എന്ന ആശയം. പൂർണ്ണമായ നിർവികാരതയും മുക്തി എന്ന മിഥ്യയുമാണ്‌ നമുക്കതിൽ നിന്നു കിട്ടുന്നതെങ്കിൽ എന്തിനു നാം ജീവിതത്തെ വെട്ടിച്ചുരുക്കണം, എന്തിനതു നശിപ്പിക്കണം? തനിക്കുള്ളിൽ അതിനെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു കൊന്നിട്ട് ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചു സംസാരിക്കാൻ നിങ്ങൾക്കെങ്ങനെ ധൈര്യം വരുന്നു? നിർവികാരനും ഗർവിഷ്ഠനുമായ തത്വശാസ്ത്രജ്ഞനേക്കാൾ ഞാൻ ബഹുമാനിക്കുക, ആഗ്രഹങ്ങൾ നടക്കാതെപോയ, പ്രണയത്തിന്റെ നൈരാശ്യവും അസന്തുഷ്ടിയും പേറുന്ന മനുഷ്യനെയാണ്‌. ഒരു ലോകം നിറയെ ദാർശനികന്മാർ, എത്ര ഭയാനകമായ ഒരു സാദ്ധ്യതയാണത്! ഒന്നൊഴിയാതെ സകലതിനെയും തുടച്ചുമാറ്റണം: ജീവിതം സ്വാഭാവികമായി മുന്നോട്ടു പോകട്ടെ- അന്ധമായി, അയുക്തികമായി.
സത്യങ്ങൾ കൊണ്ടു മനസ്സിളകാത്ത, സ്വന്തം ഞരമ്പുകളും സ്വന്തം മാംസവും സ്വന്തം ചോരയും കൊണ്ടു ജീവിതയാതന അറിയാത്ത ഈ മനുഷ്യരുടെ ജ്ഞാനം ഞാൻ അവജ്ഞയോടെ തള്ളിക്കളയുന്നു. എനിക്കിഷ്ടം നമ്മുടെ ഉത്ക്കണ്ഠയുടെ സന്തതികളായ സജീവവും ജൈവവുമായ സത്യങ്ങളാണ്‌. ചിന്തകൾക്കു ജീവനുള്ളവർ എന്നും ശരിയായിരിക്കും; അവർക്കെതിരെ ഉയർത്താൻ ഒരു പ്രതിവാദവുമില്ല; ഉണ്ടെങ്കിൽത്തന്നെ അത് ഹ്രസ്വായുസ്സുമായിരിക്കും. സത്യാന്വേഷകർ ഇക്കാലത്തുമുണ്ടെന്നത് എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നു. ജ്ഞാനികൾക്കിനിയും മനസ്സിലായിട്ടില്ലേ, സത്യം ഉള്ളതല്ലെന്ന്?
(On the Heights of Despair)
No comments:
Post a Comment