മുഖം കനത്ത പണിക്കാർ പാടത്തു നിന്നു കയറിവരുന്നു,
ഒരക്ഷരം മിണ്ടാതവർ വീടുകളിലേക്കു മടങ്ങുന്നു.
അടുത്തടുത്തായി ഞങ്ങൾ കിടക്കുന്നു, പുഴയും ഞാനും,
എന്റെ ഹൃദയത്തിനടിയിൽ ഇളമ്പുല്ലുകളുറങ്ങുന്നു.
പുഴയ്ക്കു മേലൊരഗാധമൌനം പടരുന്നു,
എന്റെ ഹൃദയഭാരങ്ങൾ മഞ്ഞുതുള്ളികളായലിയുന്നു.
ഞാൻ മനുഷ്യനല്ല, ശിശുവല്ല, നാട്ടുകാരനല്ല, സഖാവുമല്ല,
ഈ കിടക്കുന്നതൊരു ക്ഷീണിതൻ, നിങ്ങളെപ്പോലെ.
സായാഹ്നം ശാന്തിയുടെ വിരുന്നു വിളമ്പുമ്പോൾ
അതിൽ ചൂടാറാത്തൊരു റൊട്ടിക്കഷണമാണു ഞാൻ.
പ്രശാന്തമായ ആകാശത്തു നിന്നു നക്ഷത്രങ്ങൾ പുറത്തുവരുന്നു,
പുഴയ്ക്കു മേലിരിക്കാൻ, എനിക്കു മേൽ തിളങ്ങാൻ.
No comments:
Post a Comment