നെരൂദ- നിന്നെ പ്രണയിക്കും മുമ്പെന്റേതായിരുന്നില്ലൊന്നും പ്രിയേ...

 

നിന്നെ പ്രണയിക്കും മുമ്പെന്റേതായിരുന്നില്ലൊന്നും പ്രിയേ;
തെരുവുകൾ തോറുമലഞ്ഞു ഞാൻ,
അന്തസ്സാരമില്ലാത്ത, പേരു വീഴാത്ത വസ്തുക്കൾക്കിടയിലൂടെ;
പ്രത്യാശയുടെ വായുവിൽ പടുത്തതായിരുന്നു ലോകം.

ചാരം നിറഞ്ഞ മുറികൾ പരിചയിച്ചു ഞാൻ,
നിലാവു കുടിയേറിയ മാളങ്ങൾ,
ആട്ടിപ്പുറത്താക്കിയ പണ്ടകശാലകൾ,
പൂഴിമണ്ണിൽ ചോദ്യങ്ങളുടെ പിടിവാദങ്ങളും.

എല്ലാം ശൂന്യമായിരുന്നു, മൃതവും മൂകവുമായിരുന്നു,
ശപ്തവും, ഭ്രഷ്ടവും, ജീർണ്ണവുമായിരുന്നു.
അചിന്ത്യവും അന്യവുമായിരുന്നു, ഒക്കെയും.

അന്യരുടേതായിരുന്നെല്ലാം,ആരുടേതുമായിരുന്നില്ലൊന്നും...
പിന്നെയല്ലേ നീ വന്നതും , നിന്റെ സൗന്ദര്യവും നിന്റെ ദാരിദ്ര്യവുമായി,
ശരത്കാലത്തിനു വിഭവങ്ങളുടെ സമൃദ്ധിയുമായി.

(പ്രണയഗീതകം 25)