എന്നു തീരുമീ വേദന ഹൃദയമേ, ഈ രാവിനവസാനവുമെന്നോ?
അവൾ വരുമെന്നൊരു ശ്രുതി പരന്നിരുന്നു, പുലരാനേറെ നേരമില്ലെന്നും.
ജീവൻ ചോരയാവുന്നതെന്നോ, കണ്ണീർത്തുള്ളികൾ മുത്തുമണികളാവുന്നതും?
നിന്റെ മൂകപരിഭവങ്ങളൊരു കാതില്പെടുന്നതുമെന്നിനി, ഈറൻ കണ്ണുകളേ?
സുഗന്ധവും ബുദ്ധിമോശങ്ങളുമായി വസന്തം മടങ്ങിയെത്തുന്നതെന്നോ,
കവിത ചിറകെടുക്കുന്ന പുലരിയും, പ്രണയികളൊരുമിക്കുന്ന സന്ധ്യയും?
ഒരുപദേശിയുമില്ല, സന്ന്യാസിയില്ല, രക്ഷിതാവും ആരാച്ചാരുമിമില്ലിവിടെ-
കമിതാക്കൾ ഈ നഗരത്തിൽ ജീവിതകാലം കഴിക്കുന്നതെങ്ങനെ?
ഇനിയുമെത്രനാൾ നിന്നെക്കാത്തു ഞാനിരിക്കണമെന്റെ പ്രിയേ?
നിനക്കു മാത്രമറിയാം, എന്നാണന്ത്യവിധിയുടെ നാളെന്നും.
(ഗസൽ)
No comments:
Post a Comment