റില്ക്കെ - കീർത്തിക്ക ഹൃദയമേ, നിന്റെ കാലടികൾ പതിയാത്ത പൂന്തോപ്പുകളെ…

---

കീർത്തിക്ക ഹൃദയമേ, നിന്റെ കാലടികൾ പതിയാത്ത പൂന്തോപ്പുകളെ,
ചില്ലുപാത്രത്തിൽ പകർന്നപോലെ ദീപ്തവുമപ്രാപ്യവുമായവയെ;
ഷിറാസിലെ പനിനീർപ്പൂക്കളെ, ഇസ്ഫഹാനിലെ ജലധാരകളെ,
നിന്റെ ധന്യഗാനങ്ങളാലവയെപ്പുകഴ്ത്തൂ, അനന്യതകളെ.

കാട്ടിക്കൊടുക്കൂ ഹൃദയമേ, അവയില്ലാതില്ല നിനക്കു ജീവനെന്ന്,
അവയിലത്തിപ്പഴങ്ങൾ പഴുക്കുന്നുവെങ്കിലതു നിനക്കായെന്ന്.
പൂവിടുന്ന ചില്ലകൾക്കിടയിൽ കണ്ണിൽത്തെളിയുന്നപോലെ
തെന്നൽ വീശുമ്പോഴതു തലോടുന്നതു നിന്റെ മുഖത്തെയെന്ന്.

ജീവിക്കുക, സരളമായി എന്നൊരു നിശ്ചയമെടുത്തപ്പോൾ
പലതും തനിക്കു നഷ്ടമായെന്നൊരു വിചാരപ്പിഴ വരുത്തരുതേ.
ചിത്രകംബളത്തിലൊരിഴയോട്ടമാണു നീയും, പട്ടുനൂലേ!

മനസ്സു കൊണ്ടു നീയൊന്നാവുന്നതേതു ചിത്രവുമാവട്ടെ,
(ഒരു യാതനാജീവിതത്തിലൊരേയൊരു നിമിഷമെങ്കിൽക്കൂടി)
ഉള്ളിലറിയൂ, അർത്ഥപൂർണ്ണമാണാ ദീപ്തകംബളമെന്നും.

---

(ഓർഫ്യൂസ് ഗീതകങ്ങൾ II-21)

---

Sing the gardens, my heart, which you know not; clear,
unreachable, like gardens poured in glass.
Water and roses from Isfahan or Shiraz:
sing blessings, praise them, nothing can compare.

Point out, my heart, that you never miss these.
That intended for you are their ripening figs.
That you fly through them, between blossoming twigs,
just like over a face blows the rising breeze.

Don't ever believe that bereavement is due
to a choice that you made: namely, to be!.
Silk thread, in this fabric you're woven all through.

And no matter what image you hold to be you
(even if it's a moment of sheer agony),
know the whole awesome tapestry's purpose is true.

(translated by H. Landman)

---