ബോദ്‌ലെയർ - ദ്വന്ദ്വയുദ്ധം

---

രണ്ടു പോരാളികൾ നേർക്കുനേർ പാഞ്ഞടുക്കുന്നു,
ചോരത്തുള്ളികളും തീപ്പൊരികളും വായുവിൽ തെറിക്കുന്നു,
ഈ കളിമ്പങ്ങൾ, വാളിളക്കങ്ങൾ, ആക്രോശങ്ങൾ,
പ്രണയത്തിനിരയായ യൗവനത്തിന്റെ ചിണുങ്ങലുകൾ.

വാളുകളൊടിയുന്നു! നമ്മുടെ യൗവനം പോലെ പ്രിയേ!
കൂർത്തൂമൂർത്തതായിപ്പിന്നെ പല്ലുകളും നഖങ്ങളുമുണ്ടല്ലോ,
വാളിന്റെയും കഠാരയുടെയും സ്ഥാനമവയേറ്റെടുക്കുന്നു.
-പ്രണയത്തിന്റെ കൈപ്പറിഞ്ഞ ഹൃദയങ്ങളുടെ രോഷം!

കാട്ടുപൂച്ചകളും പുലികളും പതുങ്ങുന്ന കൊക്കയിൽ
പൂണ്ടടക്കം പിടിച്ചിരുവരും കെട്ടിമറിയുന്നു;
മുരത്ത മുൾക്കാടുകളിലവരുടെ ചർമ്മം പൂവിടും.

ഈ ഗർത്തം നരകം, അതിലധിവസിക്കുന്നവർ നമുക്കുറ്റവർ,
പശ്ചാത്താപലേശമില്ലാതതിൽക്കിടന്നുരുളുക നാം,
പോരാളിപ്പെണ്ണേ, തീരാത്തൊരു കുടിപ്പക നാം കൊണ്ടാടുക!

---

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ - 35)

---

link to image

---

Duellum

Deux guerriers ont couru l'un sur l'autre, leurs armes
Ont éclaboussé l'air de lueurs et de sang.
Ces jeux, ces cliquetis du fer sont les vacarmes
D'une jeunesse en proie à l'amour vagissant.

Les glaives sont brisés! comme notre jeunesse,
Ma chère! Mais les dents, les ongles acérés,
Vengent bientôt l'épée et la dague traîtresse.
— Ô fureur des coeurs mûrs par l'amour ulcérés!

Dans le ravin hanté des chats-pards et des onces
Nos héros, s'étreignant méchamment, ont roulé,
Et leur peau fleurira l'aridité des ronces.

— Ce gouffre, c'est l'enfer, de nos amis peuplé!
Roulons-y sans remords, amazone inhumaine,
Afin d'éterniser l'ardeur de notre haine!

— Charles Baudelaire

The Duel

Two warriors dueled upon the battle ground,
Their arms scattering bright sparks and blood; above
This sport, the clash of steel gave forth the sound
Of youth fallen a prey to puling love.

The blades are broken, darling, like the moon
Of our sweet youth! but teeth and fingernails
Avenge the sword and traitorous dagger soon.
Old hearts that love's old bitterness assails!

In the ravine where lynx and panther ramble,
Our heroes bite the dust in fierce embrace,
Their skin shall bring new bloom to the dry bramble.
This pit is hell, our friends' choice dwelling place!
Let us roll there, O cruel Amazon,
So our fierce hatred may live on and on!

— Jacques LeClercq, Flowers of Evil (Mt Vernon, NY: Peter Pauper Press, 1958)

---

പോൾ എല്വാദ് - ഗെർട്രൂഡ് ഹോഫ്മാൻ നർത്തകികൾ

---

ഗെർട്രൂഡ്, ഡോറത്തി, മേരി, ക്ളാര, ആൽബർട്ടാ,
ഷാർലറ്റ്, ഡോറത്തി, റൂത്ത്, കാത്തീ, എമ്മാ,
ലൂസി, പെഗ്ഗി, ഫെറാൽ, ഹാരിയറ്റ്, സാറാ,
നഗ്നയായ ഫ്ളോറി, മാഗീ, ടൂട്സ്, തെൽമാ,

രാപ്പക്ഷികളേ, മഴപ്പക്ഷികളേ, അഗ്നിപ്പക്ഷികളേ,
തുടിയ്ക്കുന്ന നെഞ്ചുകളേ, പിടയ്ക്കുന്ന കൈകളേ, കാറ്റു പാറ്റുന്ന കണ്ണുകളേ,
നിങ്ങളെന്റെ കണ്ണിനു കാട്ടുന്നു, വെളിച്ചത്തിന്റെ ചലനങ്ങൾ;
നിങ്ങളാർജ്ജവത്തോടെ നോക്കുമ്പോളതു വസന്തത്തിന്റെ മോടികൾ,

അരക്കെട്ടുകളുലയുമ്പോളതു കാറ്റിലാടുന്ന പൂങ്കുലകൾ,
അപായപ്പെടുത്തുന്ന സാഹസങ്ങൾ, നിങ്ങളുടെയുടലുകൾ,
വാളിളക്കത്തിന്റെ പാളലുകൾ, നിങ്ങളുടെ പ്രണയം,
പ്രഭാതത്തിന്റെ വാഗ്ദാനം, നിങ്ങളുടെ നിറഞ്ഞ ചിരി.

എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ഭയാനകഗർത്തത്തിനു മേൽ നിങ്ങളുടെ നൃത്തം,
ഞാൻ വീഴുന്നു, ഒരു യുഗം നീളുന്നതാണെന്റെ പതനം,
നിങ്ങളുടെ കാൽച്ചുവടുകൾക്കടിയിൽ ഭൂമി വിശാലമാകുന്നു,
അത്ഭുതങ്ങളേ, നിങ്ങൾക്കരങ്ങായതാകാശത്തിലെ നീരുറവകൾ!

---

ഗെർട്രൂഡ് ഹോഫ്മാൻ (1885-1966) നേതൃത്വം നല്കിയിരുന്ന നൃത്തസംഘം

---

link to image
gertrude-hoffman-collection

Introducing-Gertrude-Hoffman

---

ബോദ്‌ലെയർ - പ്രകാശഗോപുരങ്ങൾ

---

റൂബൻ, വിസ്മൃതിയുടെ മഹാനദി, ആലസ്യത്തിന്റെ പൂങ്കാവനം,
ഉടലുകളുടെ മൃദുമെത്തയിൽ വന്ധ്യസ്വപ്നങ്ങൾ ശയിക്കുന്നതവിടെ,
ജീവന്റെ പുഷ്കലതകൾ ജലാവർത്തങ്ങളായൊഴുകുന്നതുമവിടെ,
വായുവിൽ വായുവിന്റെ ഗതി പോലെ, കടലിൽ കടലൊഴുക്കു പോലെ.

ലിയനാർഡോ, ഇരുണ്ടും ഗഹനവുമായൊരു ദർപ്പണം,
ഹിമാനികളും പൈൻമരങ്ങളും കെട്ടിയടച്ച ദേശം,
നിഴലുകൾക്കിടയിലവിടെക്കാണുമാറാകുന്നു മാലാഖമാരെ,
നിഗൂഢത നുരയുന്ന മന്ദഹാസവുമായി മോഹിപ്പിക്കുന്നവരെ.

മൈക്കലാഞ്ജലോ, ക്രിസ്തുവും ഹെർക്കുലീസും കെട്ടുപിണയുന്നൊരന്തരാളം,
പ്രബലരായ പ്രേതരൂപങ്ങൾ നിവർന്നെഴുന്നേറ്റുനിൽക്കുന്നു,
ഇരുണ്ടുകൂടുന്ന മൂവന്തികളിലവർ കൈവിരലുകൾ വിതിർത്തുപിടിയ്ക്കുന്നു,
വരിഞ്ഞുമുറുക്കുന്ന ശവക്കച്ചകളവർ വലിച്ചുകീറുന്നു.

മല്ലയുദ്ധക്കാരന്റെ രോഷം, ഗന്ധർവന്റെ ഉച്ഛൃംഖലകാമം,
നിന്റെ പ്രതിഭ കാട്ടിത്തന്നതു ഖലന്മാരുടെ സൗന്ദര്യം,
ദുർബലവും രോഗാതുരവുമായൊരുടലിലെ ധൃഷ്ടഹൃദയമേ,
പ്യൂഷേ, തടവുപുള്ളികളുടെ ദുഃഖിതനായ രാജാവേ.

റെംബ്രാന്റ്, രോദനങ്ങളലച്ചുതീരാത്ത ദാരുണമായൊരാതുരാലയം,
അതിലാകെയൊരലങ്കാരമായി ചുമരിൽ കൂറ്റനൊരു കുരിശുരൂപം;
മാലിന്യക്കൂനയിൽ നിന്നു കണ്ണീരിൽക്കുളിച്ച പ്രാർത്ഥനകളുയരവെ,
വിലങ്ങനെ വന്നുവീഴുന്നു, ഒരാകസ്മികസൂര്യന്റെ വെറുങ്ങലിച്ച നാളം.

ഗോയ, ഒരു ദുഃസ്വപ്നം, നിറയെ ദുരൂഹതകളുമായി,
മന്ത്രവാദിനികളുടെ പാതിരാസദിരിൽ പൊരിയുന്ന ഭ്രൂണങ്ങളുമായി,
കണ്ണാടികളിൽ നോക്കി കണ്ണിറുക്കുന്ന പടുകിഴവികളുമായി,
പിശാചുക്കളെ വശീകരിക്കാൻ ഇറുകിയ കാലുറകളണിയുന്ന ബാലികമാരുമായി.

വറ്റ്യൂ -  പ്രസിദ്ധഹൃദയങ്ങൾ പലരുടെയും പ്രണയങ്ങൾ
ശബളാഭമായ ശലഭങ്ങളെപ്പോലെ പാറിക്കളിക്കുന്ന മേള;
നൃത്തച്ചുഴലികളിൽപ്പെട്ടിണകൾ ഭ്രമണം ചെയ്യവെ,
അവർക്കു മേലുന്മാദം പെയ്യുന്നു, തൂക്കിയിട്ട കവരവിളക്കുകൾ.

ദെലക്രോ, തളം കെട്ടിയ ചോരപ്പുഴ, പതിതമാലാഖമാരുടെ താവളം,
ദേവതാരങ്ങൾ തണൽ വിരിയ്ക്കുന്ന നിത്യഹരിതവനം,
വിഷണ്ണമായൊരാകാശത്തിനു ചോടെ വിചിത്രകാഹളങ്ങളുടെ വിലയനം,
വെബറുടെ സംഗീതത്തിൽ തേങ്ങിയടങ്ങുന്ന നെടുവീർപ്പുകൾ പോലെ.

ഈ ശാപങ്ങൾ, ഈ വിലാപങ്ങൾ, ഈ ദൈവദൂഷണങ്ങൾ,
ഹർഷോന്മാദങ്ങൾ, കണ്ണീരുകൾ, ആക്രന്ദനങ്ങൾ, ഓശാനകൾ,
ഒരായിരം കുടിലദുർഗ്ഗങ്ങളിലലയൊലിക്കുന്ന പ്രതിദ്ധ്വനികളാണവ,
മനുഷ്യഹൃദയങ്ങളെ മയക്കുന്ന കറുപ്പുസത്താണവ!

അതൊരായിരം കാവൽമാടങ്ങളാവർത്തിക്കുന്നൊരാക്രോശം,
അതൊരായിരം കാഹളങ്ങൾ ഘോഷിക്കുന്നൊരാഹ്വാനം;
ഒരായിരം കോട്ടകൾക്കു മേൽ വെളിച്ചം വീശുന്ന ഗോപുരം,
പെരുംകാട്ടിൽ വഴി തുലഞ്ഞ വേട്ടക്കാരന്റെ രോദനം!

സത്യമായും ദൈവമേ, ഞങ്ങളഭിജാതരാണെങ്കിൽ
ഇതത്രേ ഞങ്ങൾക്കതിനുള്ളൊരേയൊരു സാക്ഷ്യപത്രം,
ഒരു യുഗത്തിൽ നിന്നൊരു യുഗത്തിലേക്കുരുണ്ടുകൂടിയൊടുവിൽ
നിത്യതേ, നിന്റെ കരയിൽ വന്നു തല തല്ലുന്ന ഗദ്ഗദം!

---

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ - 6)

---

Les Phares

Rubens, fleuve d'oubli, jardin de la paresse,
Oreiller de chair fraîche où l'on ne peut aimer,
Mais où la vie afflue et s'agite sans cesse,
Comme l'air dans le ciel et la mer dans la mer;

Léonard de Vinci, miroir profond et sombre,
Où des anges charmants, avec un doux souris
Tout chargé de mystère, apparaissent à l'ombre
Des glaciers et des pins qui ferment leur pays;

Rembrandt, triste hôpital tout rempli de murmures,
Et d'un grand crucifix décoré seulement,
Où la prière en pleurs s'exhale des ordures,
Et d'un rayon d'hiver traversé brusquement;

Michel-Ange, lieu vague où l'on voit des Hercules
Se mêler à des Christs, et se lever tout droits
Des fantômes puissants qui dans les crépuscules
Déchirent leur suaire en étirant leurs doigts;

Colères de boxeur, impudences de faune,
Toi qui sus ramasser la beauté des goujats,
Grand coeur gonflé d'orgueil, homme débile et jaune,
Puget, mélancolique empereur des forçats;

Watteau, ce carnaval où bien des coeurs illustres,
Comme des papillons, errent en flamboyant,
Décors frais et légers éclairés par des lustres
Qui versent la folie à ce bal tournoyant;

Goya, cauchemar plein de choses inconnues,
De foetus qu'on fait cuire au milieu des sabbats,
De vieilles au miroir et d'enfants toutes nues,
Pour tenter les démons ajustant bien leurs bas;

Delacroix, lac de sang hanté des mauvais anges,
Ombragé par un bois de sapins toujours vert,
Où, sous un ciel chagrin, des fanfares étranges
Passent, comme un soupir étouffé de Weber;

Ces malédictions, ces blasphèmes, ces plaintes,
Ces extases, ces cris, ces pleurs, ces Te Deum,
Sont un écho redit par mille labyrinthes;
C'est pour les coeurs mortels un divin opium!

C'est un cri répété par mille sentinelles,
Un ordre renvoyé par mille porte-voix;
C'est un phare allumé sur mille citadelles,
Un appel de chasseurs perdus dans les grands bois!

Car c'est vraiment, Seigneur, le meilleur témoignage
Que nous puissions donner de notre dignité
Que cet ardent sanglot qui roule d'âge en âge
Et vient mourir au bord de votre éternité!

— Charles Baudelaire

The Beacons

Rubens, river of oblivion, garden of indolence,
Pillow of cool flesh where one cannot love,
But where life moves and whirls incessantly
Like the air in the sky and the tide in the sea;

Leonardo, dark, unfathomable mirror,
In which charming angels, with sweet smiles
Full of mystery, appear in the shadow
Of the glaciers and pines that enclose their country;

Rembrandt, gloomy hospital filled with murmuring,
Ornamented only with a large crucifix,
Lit for a moment by a wintry sun,
Where from rot and ordure rise tearful prayers;

Angelo, shadowy place where Hercules' are seen
Mingling with Christs, and rising straight up,
Powerful phantoms, which in the twilights
Rend their winding-sheets with outstretched fingers;

Boxer's wrath, shamelessness of Fauns, you whose genius
Showed to us the beauty in a villain,
Great heart filled with pride, sickly, yellow man,
Puget, melancholy emperor of galley slaves;

Watteau, carnival where the loves of many famous hearts
Flutter capriciously like butterflies with gaudy wings;
Cool, airy settings where the candelabras' light
Touches with madness the couples whirling in the dance

Goya, nightmare full of unknown things,
Of fetuses roasted in the midst of witches' sabbaths,
Of old women at the mirror and of nude children,
Tightening their hose to tempt the demons;

Delacroix, lake of blood haunted by bad angels,
Shaded by a wood of fir-trees, ever green,
Where, under a gloomy sky, strange fanfares
Pass, like a stifled sigh from Weber;

These curses, these blasphemies, these lamentations,
These Te Deums, these ecstasies, these cries, these tears,
Are an echo repeated by a thousand labyrinths;
They are for mortal hearts a divine opium.

They are a cry passed on by a thousand sentinels,
An order re-echoed through a thousand megaphones;
They are a beacon lighted on a thousand citadels,
A call from hunters lost deep in the woods!

For truly, Lord, the clearest proofs
That we can give of our nobility,
Are these impassioned sobs that through the ages roll,
And die away upon the shore of your Eternity.

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

---

ബോദ്‌ലെയർ - സാത്താനു സ്തോത്രം

---

മാലാഖമാരിലാദ്യനേ, ജ്ഞാനത്തിലവരിൽ കേമനേ,
പതിതദേവനേ, സ്തുതി നിഷേധിക്കപ്പെട്ടവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

ഭ്രഷ്ടനായ രാജനേ, വഞ്ചനയ്ക്കിരയായവനേ,
തറ പറ്റിച്ചാലും ബലമിരട്ടിച്ചെഴുന്നേൽക്കുന്നവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

നിഗൂഢവിദ്യകൾക്കു തമ്പുരാനേ, സർവജ്ഞനേ,
മനുഷ്യന്റെ നോവുകൾക്കു ശമനൌഷധമായവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

കുഷ്ടരോഗിക്കും പേനരിക്കുന്ന യാചകനുമൊരുപോലെ
സ്നേഹത്തിലൂടെ സ്വർഗ്ഗദാഹമുണർത്തുന്നവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

മരണമെന്ന കിഴവിപ്പെണ്ണിന്റെ സന്തതിയായി
പ്രകൃതിചപലനായ പ്രതീക്ഷയെ ജനിപ്പിച്ചവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

തന്റെ കഴുമരത്തിനു ചുറ്റും ജനങ്ങളാർത്തുകൂടുമ്പോൾ
പുച്ഛത്തോടവരെ വീക്ഷിക്കാൻ തടവുകാരനു ബലം നൽകുന്നവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

ലുബ്ധയായ ഭൂമിയുടെ ഏതിരുണ്ട നിലവറകളിൽ
അസൂയക്കാരനായ ദൈവം രത്നങ്ങളൊളിപ്പിച്ചുവെന്നറിയുന്നവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

ലോഹങ്ങളുടെ ഗോത്രങ്ങൾ കുഴിമാടങ്ങളിലുറങ്ങുന്നതെവിടെ,
ആ വെടിപ്പുരകളിലേക്കു കഴുകൻകണ്ണു പായിച്ചെത്തുന്നവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

മേൽക്കൂരകളിലുറക്കത്തിലിറങ്ങിനടക്കുന്നവരിൽ നിന്നും
തന്റെ പരന്ന കൈത്തലം കൊണ്ടു താഴ്ചകൾ മറയ്ക്കുന്നവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

കിഴവന്മാരായ കുടിയന്മാർ നടപ്പാതകളിൽ വീണുറങ്ങുമ്പോൾ
കുതിരക്കുളമ്പുകളിൽ നിന്നവരെ രക്ഷപ്പെടുത്തുവോനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

മനുഷ്യർ ഭയഭീതരാവുമ്പോളവർക്കു സമാശ്വാസമേകാൻ
വെടിയുപ്പും ഗന്ധകവും കലർത്തുന്ന വിദ്യയവരെ പഠിപ്പിച്ചവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

ഹീനരും നിർദ്ദയരുമായ പണക്കാരുടെ മുഖങ്ങളിൽ
ഒരു നാളും മായാത്ത സ്വന്തം ചാപ്പ കുത്തുന്നവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

കീറത്തുണികളെയും മുറിവുകളെയുമനുതാപത്തോടെ പുണരാൻ
വേശ്യകളുടെ കണ്ണുകളെയും ഹൃദയത്തെയും പഠിപ്പിച്ചവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

ഭ്രഷ്ടനൂന്നുവടിയായവനേ, ജ്ഞാനിയ്ക്കു വഴിവിളക്കേ,
കൊലക്കയർ കാത്തിരിക്കുന്നവന്റെ കുമ്പസാരമേൽക്കുന്നവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

പിതാവായ ദൈവമേദൻതോട്ടത്തിൽ നിന്നു കുടിയിറക്കിയവർ,
ഞങ്ങൾക്കതിൽപ്പിന്നെ വളർത്തച്ഛനായവനേ,

സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!

പ്രാർത്ഥന

നിനക്കു സ്തോത്രം, മഹത്വവും സാത്താനേ,
ഒരുകാലം നീ വാണിരുന്ന സ്വർഗ്ഗത്തിലും,
ഇന്നു മൗനസ്വപ്നത്തിലാണ്ടു നീ കിടക്കുന്ന നരകത്തിലും!
ജ്ഞാനവൃക്ഷത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ നിനക്കരികിൽ ശയിക്കുമാറാകട്ടെ ഞാൻ,
നിന്റെ തലയ്ക്കു മേൽ പുത്തനൊരു ദേവാലയം പോലെ
ഇനിയൊരുനാളതിന്റെ ചില്ലകൾ പടരുമ്പോൾ!

---

Les Litanies de Satan

Ô toi, le plus savant et le plus beau des Anges,
Dieu trahi par le sort et privé de louanges,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Ô Prince de l'exil, à qui l'on a fait tort
Et qui, vaincu, toujours te redresses plus fort,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Toi qui sais tout, grand roi des choses souterraines,
Guérisseur familier des angoisses humaines,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Toi qui, même aux lépreux, aux parias maudits,
Enseignes par l'amour le goût du Paradis,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Ô toi qui de la Mort, ta vieille et forte amante,
Engendras l'Espérance, — une folle charmante!

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Toi qui fais au proscrit ce regard calme et haut
Qui damne tout un peuple autour d'un échafaud.

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Toi qui sais en quels coins des terres envieuses
Le Dieu jaloux cacha les pierres précieuses,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Toi dont l'oeil clair connaît les profonds arsenaux
Où dort enseveli le peuple des métaux,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Toi dont la large main cache les précipices
Au somnambule errant au bord des édifices,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Toi qui, magiquement, assouplis les vieux os
De l'ivrogne attardé foulé par les chevaux,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Toi qui, pour consoler l'homme frêle qui souffre,
Nous appris à mêler le salpêtre et le soufre,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Toi qui poses ta marque, ô complice subtil,
Sur le front du Crésus impitoyable et vil,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Toi qui mets dans les yeux et dans le coeur des filles
Le culte de la plaie et l'amour des guenilles,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Bâton des exilés, lampe des inventeurs,
Confesseur des pendus et des conspirateurs,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Père adoptif de ceux qu'en sa noire colère
Du paradis terrestre a chassés Dieu le Père,

Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!

Prière

Gloire et louange à toi, Satan, dans les hauteurs
Du Ciel, où tu régnas, et dans les profondeurs
De l'Enfer, où, vaincu, tu rêves en silence!
Fais que mon âme un jour, sous l'Arbre de Science,
Près de toi se repose, à l'heure où sur ton front
Comme un Temple nouveau ses rameaux s'épandront!

— Charles Baudelaire

The Litany of Satan

O you, the wisest and fairest of the Angels,
God betrayed by destiny and deprived of praise,

O Satan, take pity on my long misery!

O Prince of Exile, you who have been wronged
And who vanquished always rise up again more strong,

O Satan, take pity on my long misery!

You who know all, great king of hidden things,
The familiar healer of human sufferings,

O Satan, take pity on my long misery!

You who teach through love the taste for Heaven
To the cursed pariah, even to the leper,

O Satan, take pity on my long misery!

You who of Death, your mistress old and strong,
Have begotten Hope, — a charming madcap!

O Satan, take pity on my long misery!

You who give the outlaw that calm and haughty look
That damns the whole multitude around his scaffold.

O Satan, take pity on my long misery!

You who know in what nooks of the miserly earth
A jealous God has hidden precious stones,

O Satan, take pity on my long misery!

You whose clear eye sees the deep arsenals
Where the tribe of metals sleeps in its tomb,

O Satan, take pity on my long misery!

You whose broad hand conceals the precipice
From the sleep-walker wandering on the building's ledge,

O Satan, take pity on my long misery!

You who soften magically the old bones
Of belated drunkards trampled by the horses,

O Satan, take pity on my long misery!

You who to console frail mankind in its sufferings
Taught us to mix sulphur and saltpeter,

O Satan, take pity on my long misery!

You who put your mark, O subtle accomplice,
Upon the brow of Croesus, base and pitiless,

O Satan, take pity on my long misery!

You who put in the eyes and hearts of prostitutes
The cult of sores and the love of rags and tatters,

O Satan, take pity on my long misery!

Staff of those in exile, lamp of the inventor,
Confessor of the hanged and of conspirators,

O Satan, take pity on my long misery!

Adopted father of those whom in black rage
— God the Father drove from the earthly paradise,

O Satan, take pity on my long misery!

Prayer

Glory and praise to you, O Satan, in the heights
Of Heaven where you reigned and in the depths
Of Hell where vanquished you dream in silence!
Grant that my soul may someday repose near to you
Under the Tree of Knowledge, when, over your brow,
Its branches will spread like a new Temple!

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

---

link to image

---

പോൾ എല്വാദ് - നല്ല നീതി

---

ഇതത്രേ മനുഷ്യരുടെ ഊഷ്മളനിയമം.
മുന്തിരിയിൽ നിന്നവർ വീഞ്ഞുണ്ടാക്കണം,
കൽക്കരിയിൽ നിന്നവർ തീയുണ്ടാക്കണം,
ചുംബനങ്ങളിൽ നിന്നവർ മനുഷ്യരെ ഉണ്ടാക്കണം.

ഇതത്രേ മനുഷ്യരുടെ പരുഷനിയമം.
തകരാതവർ പിടിച്ചുനിൽക്കണം,
യുദ്ധവും ദുരിതവുമിരിക്കെത്തന്നെ,
മരണഭീതിയിരിക്കെത്തന്നെ.

ഇതത്രേ മനുഷ്യരുടെ കനിവുറ്റ നിയമം.
വെള്ളത്തെയവർ വെളിച്ചമാക്കണം,
സ്വപ്നങ്ങളെയവർ യാഥാർത്ഥ്യമാക്കണം,
ശത്രുക്കളെയവർ സഹോദരങ്ങളാക്കണം.

ഇതത്രേ പഴയ നിയമം, പുതിയതുമിത്.
ശിശുഹൃദയത്തിന്റെ ആഴത്തിൽ നിന്ന്
യുക്തിയുടെ ഉയരത്തിലേക്ക്
പൂർണ്ണത സ്വയമാർജ്ജിക്കുന്ന നിയമം.

---

link to image

---

Bonne Justice

C'est la chaude loi des hommesDu raisin ils font du vinDu charbon ils font du feuDes baisers ils font des hommesC'est la dure loi des hommesSe garder intact malgréLes guerres et la misèreMalgré les dangers de mortC'est la douce loi des hommesDe changer l'eau en lumièreLe rêve en réalitéEt les ennemis en frèresUne loi vieille et nouvelleQui va se perfectionnantDu fond du coeur de l'enfantJusqu'à la raison suprême.

Good Justice

It is the warm law of men.From grapes, they make the wine.From coals, they make the fire.From kisses, they make the men.It is the harsh law of men.They keep themselves intact despite,The wars and the misery.Despite the dangers of death.It is the kind law of men.They turn water into light.They turn dreams into reality.They turn enemies into brothers.A law old and new.That continues perfecting itself,

From the bottom of a child's heart,To the supreme reason

---

ബോദ്‌ലെയർ - അവളാകെ

---

ഇന്നതികാലത്തെന്റെ മച്ചുമ്പുറത്തെ മുറിയിലിരിക്കെ
ചെകുത്താനും ഞാനുമായിട്ടൊരു കുശലപ്രശ്നമുണ്ടായി.
എന്നെക്കുടുക്കാനായിട്ടവനിങ്ങനെയൊരു ചോദ്യമെറിഞ്ഞു:
“എനിക്കറിയാനൊരു മോഹമുണ്ടെന്റെ ചങ്ങാതീ,

അവളുടെ മുഖേന്ദ്രജാലമതിമോഹകമാക്കുന്നവയിൽ
അമിതചാരുതകളനേകമുള്ളവയിൽ,
അവളുടെയുടലിന്റെ പടുതികളെ മനോഹരമാക്കുന്നവയിൽ
ഇരുണ്ടും തുടുത്തും വശ്യതകൾ പലതുമുള്ളവയിൽ,

നിനക്കാദ്യമോർമ്മ വരുന്നതേതെന്നൊന്നു പറയുമോ?“
ആ കപടക്കാരന്റെ ചതിയറിഞ്ഞും കൊണ്ടു നീ പറഞ്ഞു, ഹൃദയമേ,
”ഒരേയൊരു ദിവ്യപുഷ്പത്തിന്റെ സാകല്യമാണവളെന്നിരിക്കെ,
ഏതിതളാണതിസുന്ദരമെന്നു ഞാനെങ്ങനെ പറയാൻ?

അവളാകെ ഹൃദയഹാരിയായെന്റെയരികിൽ വന്നിരിക്കെ,
ഇന്നതിന്നതിലും സുന്ദരമെന്നെങ്ങനെയെനിക്കോർമ്മ വരാൻ?
വിടരുന്ന പുലരിയുടെ പ്രഭാപടലമാണവൾ
രാത്രിയുടെ തഴുകുന്ന സാന്ത്വനവുമാണവൾ.

തന്ത്രികളിണക്കിമുറുക്കിയതാണവളുടെ ഗാത്രവീണ,
സ്വൈരമതാലപിക്കുന്നുണ്ടൊരു മോഹനരാഗം,
എന്റെ മനസ്സാളല്ല, വിശകലനത്തിനൊരുമ്പെടാൻ,
സ്വരസ്ഥാനങ്ങൾ നിർണ്ണയിച്ചു രാഗനിശ്ചയം വരുത്താൻ.

ഹാ, രൂപഭേദങ്ങളുടെ മഹേന്ദ്രജാലമേ!
ഇന്ദ്രിയങ്ങളെനിക്കൊന്നിനോടൊന്നു കലരുന്നു-
അവളുടെ നിശ്വാസം, എന്റെ കാതുകൾക്കു സംഗീതം!
അവളുടെ സംസാരം, എന്റെ നാസികയ്ക്കു പരിമളം!“

---

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ- 41)

---

Tout entière

Le Démon, dans ma chambre haute
Ce matin est venu me voir,
Et, tâchant à me prendre en faute
Me dit: «Je voudrais bien savoir

Parmi toutes les belles choses
Dont est fait son enchantement,
Parmi les objets noirs ou roses
Qui composent son corps charmant,

Quel est le plus doux.» — Ô mon âme!
Tu répondis à l'Abhorré:
«Puisqu'en Elle tout est dictame
Rien ne peut être préféré.

Lorsque tout me ravit, j'ignore
Si quelque chose me séduit.
Elle éblouit comme l'Aurore
Et console comme la Nuit;

Et l'harmonie est trop exquise,
Qui gouverne tout son beau corps,
Pour que l'impuissante analyse
En note les nombreux accords.

Ô métamorphose mystique
De tous mes sens fondus en un!
Son haleine fait la musique,
Comme sa voix fait le parfum!»

— Charles Baudelaire

All of Her

The Devil into my high room
This morning came to pay a call,
And trying to find me in fault
Said: "I should like to know,

Among all the beautiful things
Which make her an enchantress,
Among the objects black or rose
That compose her charming body,

Which is the sweetest." — O my soul!
You answered the loathsome Creature:
"Since in Her all is dittany,
No single thing can be preferred.

When all delights me, I don't know
If some one thing entrances me.
She dazzles like the Dawn
And consoles like the Night;

And the harmony that governs
Her whole body is too lovely
For impotent analysis
To note its numerous accords.

O mystic metamorphosis
Of all my senses joined in one!
Her breath makes music,
And her voice makes perfume!"

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

---

ബോദ്‌ലെയർ - ദൗർഭാഗ്യം

---

ഇത്ര കനത്തൊരു ഭാരമെടുത്തുയർത്താൻ
നിന്റെ ധൈര്യത്തിന്റെ കരുത്തു വേണം, സിസിഫസ്!
സ്വന്തമുദ്യമത്തിനിറങ്ങാനുത്സാഹിയാണു ഹൃദയമെങ്കിലും
കലയെത്ര ദീർഘം, കാലമെത്ര ഹ്രസ്വവും!

ധീരന്മാർ ശയിക്കുന്ന ശ്മശാനത്തിലേക്കല്ല,
ഏകാന്തമായൊരു സെമിത്തേരിയിലേക്കത്രേ,
ഒച്ചയടഞ്ഞ ചെണ്ടയും താക്കി
എന്റെ ഹൃദയം വിലാപയാത്ര നടത്തുന്നു.

എത്രയെത്ര രത്നങ്ങൾ മറഞ്ഞുകിടക്കുന്നു,
മനുഷ്യന്റെ മഴുവും തമരും തുരന്നുചെല്ലാതെ,
ഭൂഗർഭത്തിന്റെ ഇരുൾ മൂടിയ നിഗൂഢതയിൽ;

എത്രയെത്ര പുഷ്പങ്ങൾ വിരിഞ്ഞുചൊരിയുന്നു,
പരിമളങ്ങളുടെ മൃദുലരഹസ്യങ്ങൾ
മരുപ്പറമ്പുകളുടെ ഏകാന്തഗഹനതയിൽ.

---

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ-11)

---

Le Guignon

Pour soulever un poids si lourd,
Sisyphe, il faudrait ton courage!
Bien qu'on ait du coeur à l'ouvrage,
L'Art est long et le Temps est court.

Loin des sépultures célèbres,
Vers un cimetière isolé,
Mon coeur, comme un tambour voilé,
Va battant des marches funèbres.

— Maint joyau dort enseveli
Dans les ténèbres et l'oubli,
Bien loin des pioches et des sondes;

Mainte fleur épanche à regret
Son parfum doux comme un secret
Dans les solitudes profondes.

— Charles Baudelaire

Evil Fate

To lift a weight so heavy,
Would take your courage, Sisyphus!
Although one's heart is in the work,
Art is long and Time is short.

Far from famous sepulchers
Toward a lonely cemetery
My heart, like muffled drums,
Goes beating funeral marches.

Many a jewel lies buried
In darkness and oblivion,
Far, far away from picks and drills;

Many a flower regretfully
Exhales perfume soft as secrets
In a profound solitude.

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

---

പോൾ എല്വാദ് - സ്വാതന്ത്ര്യം

---

എന്റെ നോട്ടുബുക്കുകളുടെ താളുകളിൽ
എന്റെ മേശ മേൽ മരങ്ങൾക്കു മേൽ
മഞ്ഞിനും മണലിനും മേൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

വായിച്ചുകഴിഞ്ഞ താളുകളിൽ
ഒഴിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന താളുകളിൽ
ചോരയിൽ ചാമ്പലിൽ കല്ലിൽ കടലാസ്സിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

വാർത്തെടുത്ത സ്വർണ്ണവിഗ്രഹങ്ങളിൽ
സൈനികരുടെ ആയുധങ്ങളിൽ
രാജാക്കന്മാരുടെ കിരീടങ്ങളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

കാട്ടിൽ മരുഭൂമിയിൽ
ചെടികളിൽ കിളിക്കൂടുകളിൽ
എന്റെ ബാല്യത്തിന്റെ പ്രതിദ്ധ്വനികളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

രാത്രിയിലെ അത്ഭുതങ്ങളിൽ
പകലുകളിലെ വെളുത്ത അപ്പങ്ങളിൽ
പരിണീതഋതുക്കളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

എന്റെ നീലക്കൂറകളിൽ
കുളത്തിൽ തളം കെട്ടിയ സൂര്യനിൽ
നിലാവത്തു ജീവൻ വച്ച തടാകത്തിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

വിദൂരചക്രവാളത്തിലെ പാടങ്ങളിൽ
കിളികളുടെ തൂവൽച്ചിറകുകളിൽ
നിഴലടഞ്ഞ കാറ്റാടിമില്ലുകളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

പുലർകാലത്തെ തെന്നലുകളിൽ
കടലിൽ നൌകകളിൽ
മലകളുടെ ഉന്മാദത്തിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

അട്ടിയിട്ട മേഘങ്ങൾക്കു മേൽ
കൊടുങ്കാറ്റുകളുടെ വിയർപ്പിൽ
വിളർത്തു കനത്ത മഴയിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

ഇക്കിളിപ്പെടുത്തുന്ന വടിവുകളിൽ
മേടകളിൽ ചായം തേച്ച ഗോപുരങ്ങളിൽ
ആത്യന്തികയാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

നടന്നുതുടങ്ങിയ വഴികളിൽ
പാതി മറന്ന പാതകളിൽ
കവിഞ്ഞൊഴുകുന്ന കവലകളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

കൊളുത്തിവച്ച വിളക്കിൽ
കരിന്തിരി കെട്ട വിളക്കിൽ
ഒരുമിച്ചുചേർന്ന വീടുകളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

എന്റെ മുറിയിലെ കണ്ണാടി പോലെ
ഇരുപാതികളായിപ്പിളർന്ന പഴത്തിൽ
എന്റെ കിടക്കയുടെ ഒഴിഞ്ഞ ഓട്ടിയിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

എന്റെ വിശ്വസ്ഥനായ പൊണ്ണൻനായയിൽ
അവനെടുത്തുപിടിച്ച ചെവികളിൽ
അവന്റെ അചതുരമായ പാദങ്ങളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

എന്റെ വാതിൽക്കലെ ചവിട്ടുമെത്തയിൽ
എനിക്കത്ര പരിചിതമായ വസ്തുക്കളിൽ
അഗ്നിയുടെ ധന്യതരംഗങ്ങളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

എനിക്കു വഴങ്ങിയ ഉടലുകളിൽ
എന്റെ സ്നേഹിതന്മാരുടെ നെറ്റികളിൽ
എനിക്കു നേർക്കു നീട്ടിയ കൈകളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

ആശ്ചര്യങ്ങളിലേക്കു തുറക്കുന്ന ജാലകത്തിൽ
വ്യഗ്രമായി നോറ്റിരിക്കുന്ന ചുണ്ടുകളിൽ
അറിഞ്ഞിട്ടും മൗനം പൂണ്ട ചുണ്ടുകളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

എന്റെ വിളക്കുമാടങ്ങളുടെ തകർന്ന ശേഷിപ്പുകളിൽ
തട്ടിനിരത്തിയ അഭയസങ്കേതങ്ങളിൽ
എന്റെ മടുപ്പിന്റെ ചുമരുകളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

ആസക്തികളറ്റ അസാന്നിദ്ധ്യത്തിൽ
ഏകാന്തതയുടെ നൈരാശ്യത്തിൽ
മരണത്തിന്റെ ചവിട്ടുപടികളിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

തിരിച്ചുപിടിച്ച ആരോഗ്യത്തിൽ
പൊയ്പ്പോയ അപകടങ്ങളിൽ
ഖേദമേയില്ലാത്ത പ്രത്യാശയിൽ
നിന്റെ പേരു ഞാനെഴുതുന്നു

ഒറ്റ വാക്കിന്റെ കരുത്തിൽ
എന്റെ ജീവിതമെനിക്കു തിരിച്ചുകിട്ടുന്നു
ഞാൻ പിറന്നതു നിന്നെയറിയാൻ
നിനക്കു പേരിടാൻ

സ്വാതന്ത്ര്യമേ!

---

Liberté

On my school notebooks
On my desk and on the trees
On the sands of snow
I write your name
On the pages I have read
On all the white pages
Stone, blood, paper or ash
I write your name
On the images of gold
On the weapons of the warriors
On the crown of the king
I write your name
On the jungle and the desert
On the nest and on the brier
On the echo of my childhood
I write your name
On all my scarves of blue
On the moist sunlit swamps
On the living lake of moonlight
I write your name 
On the fields, on the horizon
On the birds’ wings
And on the mill of shadows
I write your name
On each whiff of daybreak
On the sea, on the boats
On the demented mountaintop
I write your name
On the froth of the cloud
On the sweat of the storm
On the dense rain and the flat
I write your name
On the flickering figures
On the bells of colors
On the natural truth
I write your name
On the high paths
On the deployed routes
On the crowd-thronged square
I write your name
On the lamp which is lit
On the lamp which isn’t
On my reunited thoughts
I write your name
On a fruit cut in two
Of my mirror and my chamber
On my bed, an empty shell
I write your name
On my dog, greathearted and greedy
On his pricked-up ears
On his blundering paws
I write your name
On the latch of my door
On those familiar objects
On the torrents of a good fire
I write your name
On the harmony of the flesh
On the faces of my friends
On each outstretched hand
I write your name 
On the window of surprises
On a pair of expectant lips
In a state far deeper than silence
I write your name
On my crumbled hiding-places
On my sunken lighthouses
On my walls and my ennui
I write your name
On abstraction without desire
On naked solitude
On the marches of death
I write your name
And for the want of a word
I renew my life
For I was born to know you
To name you
Liberty.

---

Sur mes cahiers d'écolier
Sur mon pupitre et les arbres
Sur le sable sur la neige
J'écris ton nom
Sur toutes les pages lues
Sur toutes les pages blanches
Pierre sang papier ou cendre
J'écris ton nom
Sur les images dorées
Sur les armes des guerriers
Sur la couronne des rois
J'écris ton nom
Sur la jungle et le désert
Sur les nids sur les genêts
Sur l'écho de mon enfance
J'écris ton nom
Sur les merveilles des nuits
Sur le pain blanc des journées
Sur les saisons fiancées
J'écris ton nom
Sur tous mes chiffons d'azur
Sur l'étang soleil moisi
Sur le lac lune vivante
J'écris ton nom
Sur les champs sur l'horizon
Sur les ailes des oiseaux
Et sur le moulin des ombres
J'écris ton nom
Sur chaque bouffée d'aurore
Sur la mer sur les bateaux
Sur la montagne démente
J'écris ton nom
Sur la mousse des nuages
Sur les sueurs des orages
Sur la pluie épaisse et fade
J'écris ton nom
Sur les formes scintillantes
Sur les cloches des couleurs
Sur la vérité physique
J'écris ton nom
Sur les sentiers éveillés
Sur les routes déployées
Sur les places qui débordent
J'écris ton nom
Sur la lampe qui s'allume
Sur la lampe qui s'éteint
Sur mes raisons réunies
J'écris ton nom
Sur le fruit coupé en deux
Du miroir et de ma chambre
Sur mon lit coquille vide
J'écris ton nom
Sur mon chien gourmand et tendre
Sur ses oreilles dressées
Sur sa patte maladroite
J'écris ton nom
Sur le tremplin de ma porte
Sur les objets familiers
Sur le flot du feu béni
J'écris ton nom
Sur toute chair accordée
Sur le front de mes amis
Sur chaque main qui se tend
J'écris ton nom
Sur la vitre des surprises
Sur les lèvres attendries
Bien au-dessus du silence
J'écris ton nom
Sur mes refuges détruits
Sur mes phares écroulés
Sur les murs de mon ennui
J'écris ton nom
Sur l'absence sans désir
Sur la solitude nue
Sur les marches de la mort
J'écris ton nom
Sur la santé revenue
Sur le risque disparu
Sur l'espoir sans souvenir
J'écris ton nom
Et par le pouvoir d'un mot
Je recommence ma vie
Je suis né pour te connaître
Pour te nommer
Liberté.

 

റോബർട്ട് ദിസ്നോസ് - ഭൂദൃശ്യം

---

പ്രണയം ഞാൻ സ്വപ്നം കണ്ടു, സ്വപ്നമായതു ശേഷിച്ചു;
ലൈലാക്കുകളും പനിനീർപ്പൂക്കളുമല്ലിന്നു പ്രണയം,
അവയുടെ പരിമളമുന്മത്തമാക്കുന്നുമില്ല,
കവല പിരിയാത്തൊരു പാതയുടെയൊടുവിൽ
ഒരു തിരിനാളം കെടാതെരിയുന്ന കാടകത്തെ.

പ്രണയം ഞാൻ സ്വപ്നം കണ്ടു, സ്വപ്നമായതു ശേഷിച്ചു;
കൊടുങ്കാറ്റു തൊടുക്കുന്ന മിന്നൽപ്പിണറല്ലിന്നു പ്രണയം,
കോട്ടകൾക്കു മേലതു ചിത കൊളുത്തുന്നില്ല,
പാത പിരിയുന്നിടത്തു വെളിച്ചം വീശുന്നുമില്ല.

രാത്രിയിലെന്റെ കാലടിയിൽ ഞെരിയുന്ന നക്ഷത്രമാണിന്നു പ്രണയം,
ഒരു നിഘണ്ടുവിലും നിർവചനമില്ലാത്ത പദം,
വെളുത്ത കടൽനുര, കൂമ്പാരം കൂടിയ മേഘങ്ങൾ.

പ്രായമേറുമ്പോൾ സർവതുമുറയുന്നു, കട്ട പിടിയ്ക്കുന്നു,
തെരുവുകൾക്കു പേരു മായുന്നു, ചരടിലെ കെട്ടുകളഴിയുന്നു,
ചായം കട്ട പിടിച്ചൊരു  ഭൂദൃശ്യമാണു ഞാൻ- വരണ്ടതും.

---

link to Robert Desnos

---

ബോദ്‌ലെയർ - ചോരയുടെ ജലധാര

---

ഉടലു പൊട്ടിയൊഴുകുന്നു ചോരയെന്നെനിയ്ക്കു തോന്നുന്നു,
നെടുവീർപ്പിന്റെ താളത്തിലൊരു ജലധാരയെന്നപോലെ;
അതൊലിച്ചിറങ്ങുന്ന ദീർഘമർമ്മരം ഞാൻ കേൾക്കുന്നു,
ഏതു മുറിവാണതിനുറവയെന്നെനിക്കറിയുന്നുമില്ല.

കുരുതിക്കളത്തിലൂടെന്നപോലെ നഗരത്തിലൂടതൊഴുകുന്നു,
പാതയിൽ പാകിയ കല്ലുകളിലതു തുരുത്തുകൾ തീർക്കുന്നു,
മൃഗവും മനുഷ്യനും പ്രാണികളുമതിൽ ദാഹം തീർക്കുന്നു,
സർവപ്രപഞ്ചത്തെയുമതു ചെഞ്ചായം പൂശുന്നു.

മദിരയെനിക്കാശ്വാസമേകുമെന്നു ഞാൻ കരുതി,
എന്റെയുൾക്കിടിലത്തെ പാടിയുറക്കുമെന്നു ഞാൻ കരുതി-
കണ്ണിനും കാതിനും പക്ഷേ, തെളിച്ചം കൂടിയതേയുള്ളു!

പ്രണയത്തിന്റെ വിസ്മൃതിയിൽ ഞാനഭയം തേടി,
പ്രണയവുമെനിക്കൊരു മുൾമെത്തയായതേയുള്ളു,
കനിവറ്റ വേശ്യകളതിൽ ദാഹം തീർത്തതേയുള്ളു.

---

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ - 113)

---

La Fontaine de Sang

Il me semble parfois que mon sang coule à flots,
Ainsi qu'une fontaine aux rythmiques sanglots.
Je l'entends bien qui coule avec un long murmure,
Mais je me tâte en vain pour trouver la blessure.

À travers la cité, comme dans un champ clos,
Il s'en va, transformant les pavés en îlots,
Désaltérant la soif de chaque créature,
Et partout colorant en rouge la nature.

J'ai demandé souvent à des vins captieux
D'endormir pour un jour la terreur qui me mine;
Le vin rend l'oeil plus clair et l'oreille plus fine!

J'ai cherché dans l'amour un sommeil oublieux;
Mais l'amour n'est pour moi qu'un matelas d'aiguilles
Fait pour donner à boire à ces cruelles filles!

— Charles Baudelaire

The Fountain of Blood

It seems to me at times my blood flows out in waves
Like a fountain that gushes in rhythmical sobs.
I hear it clearly, escaping with long murmurs,
But I feel my body in vain to find the wound.

Across the city, as in a tournament field,
It courses, making islands of the paving stones,
Satisfying the thirst of every creature
And turning the color of all nature to red.

I have often asked insidious wines
To lull to sleep for a day my wasting terror;
Wine makes the eye sharper, the ear more sensitive!

I have sought in love a forgetful sleep;
But love is to me only a bed of needles
Made to slake the thirst of those cruel prostitutes!

---

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

ബോദ്‌ലേർ - ഏകാകിയുടെ മദിര

---

അലസസൗന്ദര്യവുമായി മുങ്ങിനിവരാനൊരുങ്ങുമ്പോൾ
വിറകൊണ്ട തടാകത്തിനു മേൽ ചന്ദ്രൻ വീശുന്ന രശ്മി പോലെ
നമുക്കു നേർക്കു ചാഞ്ഞും കൊണ്ടു തെന്നിയെത്തുന്ന
ഒരഭിസാരികയുടെ അനന്യമോഹകമായ കടാക്ഷം.

ഒരു ചൂതാട്ടക്കാരന്റെ കൈയിലെ ശേഷിച്ച നാണയങ്ങൾ;
അഡലീനാ, മെലിഞ്ഞവളുടെ തീ പാറുന്ന ചുംബനം;
നോവുന്നൊരു ഹൃദയത്തിന്റെ വിദൂരരോദനം പോലെ
ഒരു സംഗീതശകലത്തിന്റെ കാതരകരലാളനം;

ഇതൊക്കെച്ചേർന്നാലുമാവില്ല, ഗഹനചഷകമേ,
ഭക്തനായ കവിയുടെ ദാഹാർത്തഹൃദയത്തിനായി
ഉദരത്തിൽ നീ കാത്തുവച്ച ശമനൌഷധമാവാൻ.

നീയവനു പകരുന്നു, ജീവനുമാശയും യൗവനവും,
പിന്നെ യാചകരുടെ നിധിയായ സ്വാഭിമാനവും-
ദേവകളെപ്പോലവനജയ്യനാകുന്നതുമങ്ങനെ!

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ-107)

---

Le Vin du solitaire
Le regard singulier d'une femme galante
Qui se glisse vers nous comme le rayon blanc
Que la lune onduleuse envoie au lac tremblant,
Quand elle y veut baigner sa beauté nonchalante;
Le dernier sac d'écus dans les doigts d'un joueur;
Un baiser libertin de la maigre Adeline;
Les sons d'une musique énervante et câline,
Semblable au cri lointain de l'humaine douleur,
Tout cela ne vaut pas, ô bouteille profonde,
Les baumes pénétrants que ta panse féconde
Garde au coeur altéré du poète pieux;
Tu lui verses l'espoir, la jeunesse et la vie,
— Et l'orgueil, ce trésor de toute gueuserie,
Qui nous rend triomphants et semblables aux Dieux!
— Charles Baudelaire
The Wine of the Solitary
The strange look of a lady of pleasure
Turned slyly toward us like the white beam
Which the undulous moon casts on the trembling lake
When she wishes to bathe her nonchalant beauty;
The last bag of crowns between a gambler's fingers;
A lustful kiss from slender Adeline;
The sound of music, tormenting and caressing,
Resembling the distant cry of a man in pain,
All that is not worth, O deep, deep bottle,
The penetrating balm that your fruitful belly
Holds for the thirsty heart of the pious poet;
You pour out for him hope, and youth, and life
— And pride, the treasure of all beggary,
Which makes us triumphant and equal to the gods!
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

---

link to image

---

റേക്കെൽ ഹെലെൻ റോസ് ഹൊഹെബ് വില്ല്യംസ് - എന്റെ ജനാലയ്ക്കൽ നിന്ന്

---

നോക്കൂ, അവ കൊഴിയുന്നതു നോക്കൂ,
തടുക്കരുതാത്ത ശരൽക്കാലത്തിലെ
കരിയിലകളാണവ.
അവയെച്ചൊല്ലി ഖേദിക്കേണ്ട,
ദീപ്തവസന്തമെത്തുമ്പോൾ
പുനർജ്ജനിച്ചുകൊള്ളുമവ.

നഷ്ടസ്വപ്നങ്ങൾക്കു ഹാ, കഷ്ടം!
ഹൃദയവൃക്ഷത്തിൽ നിന്നു
കൊഴിഞ്ഞുവീണവയാണവ.
പുനർജ്ജനിക്കുകയുമില്ലവ;
മനുഷ്യന്റെ ജീവിതഹേമന്തത്തിൽ
അടിഞ്ഞുവീണുകിടക്കുമവ.

---

 

ബോദ്‌ലെയർ - പാവപ്പെട്ടവരുടെ മരണം

---

ഞങ്ങൾക്കു സാന്ത്വനം മരണം, ഞങ്ങളുടെ ജീവനം മരണം,
ഞങ്ങൾക്കതു ജീവിതലക്ഷ്യം, അതേ ഞങ്ങളുടെ പ്രത്യാശയും.
വീര്യമേറിയ മദിര പോലെ ഞങ്ങൾക്കതൊരുത്തേജകം,
അതിന്റെ ബലത്തിലത്രേ, രാത്രിയിലേക്കു ഞങ്ങൾ ചുവടു വയ്ക്കുന്നതും.

കാറ്റിൽ, മഞ്ഞിൽ, മഴയിൽ, മൂടലിൽ ഞങ്ങൾ തുഴഞ്ഞുപോകുമ്പോൾ
ഇരുണ്ട ചക്രവാളത്തിലതു വഴി കാട്ടുന്ന വിളക്കുമാടം,
അതു തന്നെ, ഗ്രന്ഥത്തിലെഴുതിവച്ചിരിക്കുന്ന വഴിയമ്പലം,
ഞങ്ങൾക്കു തീന്മേശയവിടെ, സ്വപ്നം കണ്ടു ഞങ്ങളുറങ്ങുന്നതുമവിടെ.

ഒരു മാലാഖയവൻ, മാന്ത്രികകരങ്ങളിലവൻ വച്ചിരിക്കുന്നു,
ഞങ്ങൾക്കു നിദ്രയും, ഉന്മത്തസ്വപ്നങ്ങളുടെ പാരിതോഷികവും,
യാചകന്റെ കിടക്കയിലെ ചുളിവുകൾ നീർത്തുന്നതുമവൻ.

ദൈവങ്ങളുടെ മഹിമയത്, നിഗൂഢതകളുടെ കലവറയത്,
പാവപ്പെട്ടവന്റെ മടിശ്ശീലയത്, അവനോർമ്മവയ്ക്കുന്ന സ്വദേശമത്,
അറിയപ്പെടാത്തൊരാകാശത്തേക്കു തുറന്നുകിടക്കുന്ന പടിവാതിലത്.

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ - 122)

---

La Mort des pauvres

C'est la Mort qui console, hélas! et qui fait vivre;
C'est le but de la vie, et c'est le seul espoir
Qui, comme un élixir, nous monte et nous enivre,
Et nous donne le coeur de marcher jusqu'au soir;

À travers la tempête, et la neige, et le givre,
C'est la clarté vibrante à notre horizon noir
C'est l'auberge fameuse inscrite sur le livre,
Où l'on pourra manger, et dormir, et s'asseoir;

C'est un Ange qui tient dans ses doigts magnétiques
Le sommeil et le don des rêves extatiques,
Et qui refait le lit des gens pauvres et nus;

C'est la gloire des Dieux, c'est le grenier mystique,
C'est la bourse du pauvre et sa patrie antique,
C'est le portique ouvert sur les Cieux inconnus!

— Charles Baudelaire

The Death of the Poor

It's Death that comforts us, alas! and makes us live;
It is the goal of life; it is the only hope
Which, like an elixir, makes us inebriate
And gives us the courage to march until evening;

Through the storm and the snow and the hoar-frost
It is the vibrant light on our black horizon;
It is the famous inn inscribed upon the book,
Where one can eat, and sleep, and take his rest;

It's an Angel who holds in his magnetic hands
Sleep and the gift of ecstatic dreams
And who makes the beds for the poor, naked people;

It's the glory of the gods, the mystic granary,
It is the poor man's purse, his ancient fatherland,
It is the portal opening on unknown Skies!

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

---

link to image

---

റഫായെൽ അറൈവലോ മർത്തീനസ് - ഒരു ഗന്ധാനുഭൂതി

---

ഹാ, കുടിലമദിര പോലെന്റെ ചുണ്ടുകളിലേക്കു
ഞാനെടുത്തുയർത്തിയ വശ്യമുഖങ്ങൾ,
പൂത്ത മരച്ചില്ല പോലെന്റെ മടിയിൽ
ഞാൻ കയറ്റിയിരുത്തിയ മുഗ്ധകൾ.
പിന്നെയവൾ, ചെമ്പൻമുടിക്കാരിയൊരുവൾ, 
ഒരു പൂവിനെയോർമ്മിപ്പിക്കുന്നവൾ,
ഒരു ഗന്ധത്തിന്റെ അസ്പഷ്ടാനുഭൂതി
എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ശേഷിപ്പിച്ചുപോയവൾ.
അവളുടെ വജ്രക്കണ്ണുകളിലുണ്ടായിരുന്നു,
ശൂന്യത ജനിപ്പിക്കുന്നൊരസ്വസ്ഥഭാവം.
മറ്റൊരു പെണ്ണിൽ നിന്നും ഞാനറിഞ്ഞിട്ടില്ല,
ഇത്രയും പ്രബലമായൊരു മരണാനുഭൂതി,
അവളല്ലാതാരുമെനിയ്ക്കു നൽകിയിട്ടില്ല,
ഇതുപോലെരിയുന്നൊരു ജീവിതബോധം.

---

റഫായെൽ അറൈവലോ മർത്തീനസ് ( 1884-1975) - ഗ്വാട്ടിമാലൻ കവിയും നോവലിസ്റ്റും. “കുതിരയെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുന്നൊരാൾ” എന്ന കഥ ഏറ്റവും പ്രശസ്തമായ രചന. ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ഏറ്റവും പ്രശസ്തമായ ലാറ്റിനമരിക്കൻ ചെറുകഥ എന്നുപോലും പറയപ്പെടുന്നു.

---

wikilink to the poet

---

ബോദ്‌ലെയർ - തിരിച്ചും മറിച്ചും

---

ആനന്ദം തുളുമ്പുന്ന മാലാഖേ, നിനക്കറിയുമോ, ശോകത്തെ,
അവമാനത്തെ, പശ്ചാത്താപത്തെ, തേങ്ങലുകളെ, നൈരാശ്യത്തെ,
കൈവെള്ളയിലിട്ടു ചുരുട്ടിക്കൂട്ടുന്ന കടലാസുപന്തു പോലെ
ഹൃദയം ചുളുങ്ങിക്കൂടുന്ന രാത്രികളിലെ അസ്പഷ്ടഭീതികളെ?
ആനന്ദം തുളുമ്പുന്ന മാലാഖേ, നിനക്കറിയുമോ, ശോകത്തെ?

കാരുണ്യം തുളുമ്പുന്ന മാലാഖേ, നിനക്കറിയുമോ, വിദ്വേഷത്തെ?
ഇരുട്ടത്തു മുറുക്കിയ മുഷ്ടികളും, പൊള്ളുന്ന പകയുടെ കണ്ണീരുമായി,
പ്രതികാരമതിന്റെ പെരുമ്പറയിൽ പോർവിളി മുഴക്കുമ്പോൾ,
നമ്മുടെ ഭാഗധേയത്തിന്റെ വിധാതാവായി സ്വയമതവരോധിക്കുമ്പോൾ,
കാരുണ്യം തുളുമ്പുന്ന മാലാഖേ, നിനക്കറിയുമോ, വിദ്വേഷത്തെ?

ആരോഗ്യം തുളുമ്പുന്ന മാലാഖേ, നിനക്കറിയുമോ, ജ്വരങ്ങളെ,
ഒരു ധർമ്മാശുപത്രിയുടെ വിളറിയ ചുമരിൽ തപ്പിപ്പിടിച്ചും,
ചുണ്ടുകൾ കടിച്ചുപിടിച്ചും, തളർന്ന കാലുകൾ വലിച്ചിഴച്ചും,
ഭ്രഷ്ടനെപ്പോലൊരു വെയിൽനാളത്തിന്റെ ചൂടു തേടുന്ന ജ്വരബാധിതനെ?
ആരോഗ്യം തുളുമ്പുന്ന മാലാഖേ, നിനക്കറിയുമോ, ജ്വരങ്ങളെ?

സൗന്ദര്യം തുളുമ്പുന്ന മാലാഖേ, നിനക്കറിയുമോ, ചുളിവുകളെ?
ആസന്നവാർദ്ധക്യത്തെച്ചൊല്ലി നമുക്കുള്ള നിഗൂഢഭീതിയെ,
നമ്മുടെ കണ്ണുകളിത്രനാൾ ദാഹം തീർത്തിരുന്ന കണ്ണുകളിൽ
പ്രണയത്തിന്റെ സ്ഥാനത്താത്മബലി കാണുമ്പോഴത്തെ കിടിലത്തെ?
സൗന്ദര്യം തുളുമ്പുന്ന മാലാഖേ, നിനക്കറിയുമോ, ചുളിവുകളെ?

നന്മയുമാനന്ദവും, വെളിച്ചവും തുളുമ്പുന്ന മാലാഖേ,
മരണശയ്യയിൽ കിടന്നു വൃദ്ധനായ ദാവീദപേക്ഷിച്ചിരിക്കാം,
നിന്റെയുടലിന്റെ വശ്യതയിൽ നിന്നു നിർഗ്ഗമിക്കുന്ന യൗവനത്തെ;
നിന്റെ പ്രാർത്ഥനകളൊന്നേ ഞാൻ ചോദിക്കുന്നുള്ളു, മാലാഖേ,
നന്മയുമാനന്ദവും, വെളിച്ചവും തുളുമ്പുന്ന മാലാഖേ!

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ - 44)

---

Réversibilité

Ange plein de gaieté, connaissez-vous l'angoisse,
La honte, les remords, les sanglots, les ennuis,
Et les vagues terreurs de ces affreuses nuits
Qui compriment le coeur comme un papier qu'on froisse?
Ange plein de gaieté, connaissez-vous l'angoisse?

Ange plein de bonté, connaissez-vous la haine,
Les poings crispés dans l'ombre et les larmes de fiel,
Quand la Vengeance bat son infernal rappel,
Et de nos facultés se fait le capitaine?
Ange plein de bonté connaissez-vous la haine?

Ange plein de santé, connaissez-vous les Fièvres,
Qui, le long des grands murs de l'hospice blafard,
Comme des exilés, s'en vont d'un pied traînard,
Cherchant le soleil rare et remuant les lèvres?
Ange plein de santé, connaissez-vous les Fièvres?

Ange plein de beauté, connaissez-vous les rides,
Et la peur de vieillir, et ce hideux tourment
De lire la secrète horreur du dévouement
Dans des yeux où longtemps burent nos yeux avide!
Ange plein de beauté, connaissez-vous les rides?

Ange plein de bonheur, de joie et de lumières,
David mourant aurait demandé la santé
Aux émanations de ton corps enchanté;
Mais de toi je n'implore, ange, que tes prières,
Ange plein de bonheur, de joie et de lumières!

— Charles Baudelaire

Reversibility

Angel full of gaiety, do you know anguish,
Shame, remorse, sobs, vexations,
And the vague terrors of those frightful nights
That compress the heart like a paper one crumples?
Angel full of gaiety, do you know anguish?

Angel full of kindness, do you know hatred,
The clenched fists in the darkness and the tears of gall,
When Vengeance beats out his hellish call to arms,
And makes himself the captain of our faculties?
Angel full of kindness, do you know hatred?

Angel full of health, do you know Fever,
Walking like an exile, moving with dragging steps,
Along the high, wan walls of the charity ward,
And with muttering lips seeking the rare sunlight?
Angel full of health, do you know Fever?

Angel full of beauty, do you know wrinkles,
The fear of growing old, and the hideous torment
Of reading in the eyes of her he once adored
Horror at seeing love turning to devotion?
Angel full of beauty, do you know wrinkles?

Angel full of happiness, of joy and of light,
David on his death-bed would have appealed for health
To the emanations of your enchanted flesh;
But of you, angel, I beg only prayers,
Angel full of happiness, of joy and of light!

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

---

 

ബോദ്‌ലെയർ - സർപ്പനർത്തകി

---

എത്രമേലെനിക്കിഷ്ടമലസാംഗീ,
അത്ര സുന്ദരമായ നിന്റെയുടലിൽ
പട്ടുനൂലിന്റെ പൊൻവല പോലെ
സ്നിഗ്ധചർമ്മത്തിന്റെ മിനുക്കം!

തീക്ഷ്ണപരിമളങ്ങൾ മുങ്ങിത്താഴുന്ന
നിന്റെയിരുണ്ട ചുരുൾമുടിത്തഴപ്പിൽ,
നീലവുമൂതവുമായ തിരകളുമായി
വാസനിക്കുന്നൊരു പുറംകടലിൽ,

പ്രഭാതത്തിലിളംകാറ്റിളകുമ്പോ-
ളനക്കം വയ്ക്കുന്ന നൗക പോലെ,
എന്റെയാത്മാവു യാത്രയാകുന്നു,
സ്വപ്നം കണ്ട ചക്രവാളം തേടി.

നിന്റെ കണ്ണുകളിൽ വെളിപ്പെടുന്നില്ല,
മധുരവും പരുഷവുമായിട്ടൊന്നും,
പൊന്നുമിരുമ്പുമൊരുപോലെ മിന്നുന്ന
വെറുങ്ങലിച്ച രണ്ടു രത്നങ്ങളാണവ.

മോഹിപ്പിക്കുന്നൊരലക്ഷ്യത്തോടെ
താളത്തിൽ നിന്റെ നട കാണുമ്പോൾ
ഞാൻ കാണുന്നു, മകുടിയ്ക്കൊപ്പം
നൃത്തം വയ്ക്കുന്നൊരു സർപ്പത്തെ.

ആലസ്യം കനത്ത ഭാരത്താൽ
തൂങ്ങുന്നു നിന്റെ കൈശോരശീർഷം,
വിളംബതാളത്തിലതിളകിയാടുന്നു
ഒരാനക്കുട്ടിയുടെ മസ്തകം പോലെ.

നിന്റെയുടൽ ചായുന്നു, നിവരുന്നു,
അതിലോലമൊരു യാനം പോലെ,
വളവരകൾ കടലിൽ മുക്കിക്കൊ-
ണ്ടിരുപുറത്തേക്കുമതുലഞ്ഞാടുന്നു.

ഹിമാനികളുരഞ്ഞുരുകുമ്പോൾ
പുഴവെള്ളമിരമ്പിയുയരുമ്പോലെ
ദന്തനിരകളെക്കവിഞ്ഞു നിന്റെ
വദനജലം നുരഞ്ഞുപൊന്തുമ്പോൾ,

അതെനിയ്ക്കു ബൊഹീമിയൻമദിര-
എരിക്കുന്നതും, കൈക്കുന്നതും,  കീഴടക്കുന്നതും,
എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ താരകൾ വിതറുന്ന
ദ്രാവകരൂപത്തിലൊരാകാശവും.

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ- 28)

---

Le Serpent qui danse

Que j'aime voir, chère indolente,
De ton corps si beau,
Comme une étoffe vacillante,
Miroiter la peau!

Sur ta chevelure profonde
Aux âcres parfums,
Mer odorante et vagabonde
Aux flots bleus et bruns,

Comme un navire qui s'éveille
Au vent du matin,
Mon âme rêveuse appareille
Pour un ciel lointain.

Tes yeux, où rien ne se révèle
De doux ni d'amer,
Sont deux bijoux froids où se mêle
L'or avec le fer.

À te voir marcher en cadence,
Belle d'abandon,
On dirait un serpent qui danse
Au bout d'un bâton.

Sous le fardeau de ta paresse
Ta tête d'enfant
Se balance avec la mollesse
D'un jeune éléphant,

Et ton corps se penche et s'allonge
Comme un fin vaisseau
Qui roule bord sur bord et plonge
Ses vergues dans l'eau.

Comme un flot grossi par la fonte
Des glaciers grondants,
Quand l'eau de ta bouche remonte
Au bord de tes dents,

Je crois boire un vin de Bohême,
Amer et vainqueur,
Un ciel liquide qui parsème
D'étoiles mon coeur!

— Charles Baudelaire

The Dancing Serpent

Indolent darling, how I love
To see the skin
Of your body so beautiful
Shimmer like silk!

Upon your heavy head of hair
With its acrid scents,
Adventurous, odorant sea
With blue and brown waves,

Like a vessel that awakens
To the morning wind,
My dreamy soul sets sail
For a distant sky.

Your eyes where nothing is revealed
Of bitter or sweet,
Are two cold jewels where are mingled
Iron and gold.

To see you walking in cadence
With fine abandon,
One would say a snake which dances
On the end of a staff.

Under the weight of indolence
Your child-like head sways
Gently to and fro like the head
Of a young elephant,

And your body stretches and leans
Like a slender ship
That rolls from side to side and dips
Its yards in the sea.

Like a stream swollen by the thaw
Of rumbling glaciers,
When the water of your mouth rises
To the edge of your teeth,

It seems I drink Bohemian wine,
Bitter and conquering,
A liquid sky that scatters
Stars in my heart!

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

---

link to image

---

ബോദ്‌ലെയർ - കടന്നുപോയവൾ

---

കാതടയ്ക്കുമാറലറുകയായിരുന്നു, തെരുവെനിക്കു ചുറ്റും.
ഒരുവളെന്നെക്കടന്നുപോയി, കിളരത്തിൽ, ചടച്ചവൾ,
അഭിജാതശോകമെടുത്തണിഞ്ഞും, ഒരു ധൃഷ്ടചേഷ്ടയോടെ
തന്റെ പുടവത്തുമ്പിന്റെ തൊങ്ങലെടുത്തുപിടിച്ചും.

സുഭഗമായ ചടുലചലനങ്ങൾ, ശില്പഭദ്രമായ കാൽവണ്ണകൾ.
കൊടുങ്കാറ്റു മുളയ്ക്കുന്ന വിവർണ്ണാകാശം, അവളുടെ കണ്ണുകൾ;
മത്തനെപ്പോലെ പിടഞ്ഞും കൊണ്ടവയിൽ  നിന്നു ഞാൻ കുടിച്ചു,
ത്രസിപ്പിക്കുന്ന മാധുര്യം, ജീവനെടുക്കുന്ന പരമാനന്ദം.

ഒരു മിന്നൽ പാളീ- അന്ധകാരം പിന്നെ! ക്ഷണികസൗന്ദര്യമേ,
ഒരേയൊരു ദർശനത്താലെനിക്കു പുനർജ്ജന്മം നല്കിയവളേ,
നിത്യതയ്ക്കിങ്ങേക്കരയിൽ വച്ചിനിക്കാണില്ല നാമെന്നോ?

ഇങ്ങുനിന്നകലെ! ഏറെ വൈകിയൊരു വേളയിൽ! ഒരിക്കലുമില്ലെന്നും!
നാമെവിടെയ്ക്കു പോകുന്നുവെന്നന്യോന്യം നമുക്കറിയില്ല,
ഞാൻ പ്രണയിക്കുമായിരുന്നവളേ, ഹാ, അതറിയുമായിരുന്നവളേ!

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ -93)

---

À une passante

La rue assourdissante autour de moi hurlait.
Longue, mince, en grand deuil, douleur majestueuse,
Une femme passa, d'une main fastueuse
Soulevant, balançant le feston et l'ourlet;

Agile et noble, avec sa jambe de statue.
Moi, je buvais, crispé comme un extravagant,
Dans son oeil, ciel livide où germe l'ouragan,
La douceur qui fascine et le plaisir qui tue.

Un éclair... puis la nuit! — Fugitive beauté
Dont le regard m'a fait soudainement renaître,
Ne te verrai-je plus que dans l'éternité?

Ailleurs, bien loin d'ici! trop tard! jamais peut-être!
Car j'ignore où tu fuis, tu ne sais où je vais,
Ô toi que j'eusse aimée, ô toi qui le savais!

— Charles Baudelaire

To a Passer-By

The street about me roared with a deafening sound.
Tall, slender, in heavy mourning, majestic grief,
A woman passed, with a glittering hand
Raising, swinging the hem and flounces of her skirt;

Agile and graceful, her leg was like a statue's.
Tense as in a delirium, I drank
From her eyes, pale sky where tempests germinate,
The sweetness that enthralls and the pleasure that kills.

A lightning flash... then night! Fleeting beauty
By whose glance I was suddenly reborn,
Will I see you no more before eternity?

Elsewhere, far, far from here! too late! never perhaps!
For I know not where you fled, you know not where I go,
O you whom I would have loved, O you who knew it!

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

A Passer-by

The deafening street roared on. Full, slim, and grand
In mourning and majestic grief, passed down
A woman, lifting with a stately hand
And swaying the black borders of her gown;

Noble and swift, her leg with statues matching;
I drank, convulsed, out of her pensive eye,
A livid sky where hurricanes were hatching,
Sweetness that charms, and joy that makes one die.

A lighting-flash — then darkness! Fleeting chance
Whose look was my rebirth — a single glance!
Through endless time shall I not meet with you?

Far off! too late! or never! — I not knowing
Who you may be, nor you where I am going —
You, whom I might have loved, who know it too!

— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)

To a Woman Passing By

The deafening road around me roared.
Tall, slim, in deep mourning, making majestic grief,
A woman passed, lifting and swinging
With a pompous gesture the ornamental hem of her garment,

Swift and noble, with statuesque limb.
As for me, I drank, twitching like an old roué,
From her eye, livid sky where the hurricane is born,
The softness that fascinates and the pleasure that kills,

A gleam... then night! O fleeting beauty,
Your glance has given me sudden rebirth,
Shall I see you again only in eternity?

Somewhere else, very far from here! Too late! Perhaps never!
For I do not know where you flee, nor you where I am going,
O you whom I would have loved, O you who knew it!

— Geoffrey Wagner, Selected Poems of Charles Baudelaire (NY: Grove Press, 1974)

---

link to image

---

ബോദ്‌ലെയർ - ഒരു മലബാറുകാരിപെൺകുട്ടിയോട്

---

നിന്റെ കൈകൾ പോലെ ചടച്ചവയാണു നിന്റെ കാലടികൾ,
ഏതു വെള്ളക്കാരിയേയുമസൂയപ്പെടുത്തും നിന്റെ കനത്ത ജഘനങ്ങൾ;
കലാകാരന്റെ ഭാവനയ്ക്കോമനയാണു നിന്റെയുടലിന്റെ വടിവുകൾ,
നിന്റെ ചർമ്മത്തിലുമിരുണ്ടവയാണു നിന്റെ സൂര്യപടക്കണ്ണുകൾ.
നിന്റെ ദൈവം നിന്നെ ജനിപ്പിച്ച ഉഷ്ണദേശത്തെ നീലിമയിൽ
നിന്റെ ചുമതലയായിരുന്നു, യജമാനന്റെ ഹൂക്ക കൊളുത്തിവയ്ക്കുക,
വാസനിയ്ക്കുന്ന തണ്ണീർക്കുടങ്ങളിൽ പുതുവെള്ളം കോരിനിറയ്ക്കുക,
കിടപ്പറകളുപരോധിയ്ക്കുന്ന കൊതുകുകളെയാട്ടിയോടിയ്ക്കുക,
തെങ്ങിൻതോപ്പുകൾ പാടിത്തുടങ്ങുന്ന പുലർകാലവേളകളിൽ
കൈതച്ചക്കയും നേന്ത്രപ്പഴവും തേടിയങ്ങാടിയിലേക്കു പോവുക.
നിന്റെ മനസ്സു പോകുന്നിടത്തേക്കു നിന്റെ കാലടികൾ പോയിരുന്നു,
അർത്ഥമറിയാത്ത പഴമ്പാട്ടുകളാരും കേൾക്കാതെ നീ പാടിയിരുന്നു.
ചെമ്പട്ടിന്റെ കഞ്ചുകമണിഞ്ഞും കൊണ്ടു സായാഹ്നസൂര്യനെത്തുമ്പോൾ
നിലത്തു വിരിച്ച പുല്പായയിൽ പിന്നെ നീ നിന്നെക്കിടത്തിയിരുന്നു;
ഒഴുകുന്ന നിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളിൽ കുരുവികൾ പാറിനടന്നിരുന്നു,
നിന്നെപ്പോലവ പുഷ്കലവും മനോജ്ഞവുമായിരുന്നു.
അല്ലലറിയാത്ത കുഞ്ഞേ, നിനക്കു കൊതിയോ, ഫ്രാൻസു കാണാൻ,
ദുരിതങ്ങൾ ചാലു കീറുന്ന, ജനം പെരുകിയൊരു നാടു കാണാൻ?
നാവികരുടെ കരുത്തൻകരങ്ങളിൽ നിന്റെ ജീവനെ ഏല്പിക്കാൻ?
നിനക്കു പ്രിയപ്പെട്ട പുളിമരങ്ങളോടന്ത്യയാത്ര പറഞ്ഞുപോരാൻ?
അവിടെ നീ നേർത്ത മസ്ലിനും ധരിച്ചർദ്ധനഗ്നയായലയുമ്പോൾ,
ഫ്രാൻസിലെ ശീതക്കാറ്റിലും കുഴമഞ്ഞിലും നീ കുളിർന്നുവിറയ്ക്കുമ്പോൾ,
ഇടുങ്ങിയ മാർക്കഞ്ചുകങ്ങൾക്കുള്ളിൽ നിന്റെ മാറിടം ഞെരിയുമ്പോൾ,
അലസമായൊരു ഭൂതകാലത്തെയോർത്തു നീ ഖേദിച്ചുപോകില്ലേ,
ഞങ്ങളുടെ തെരുവുകളിൽ സൗന്ദര്യം വിറ്റുനടക്കണം നീയെങ്കിൽ,
തെരുവുകളിലെ ചേറിൽ നിന്നപ്പം പെറുക്കിയെടുക്കണം നീയെങ്കിൽ,
മലിനമായ മൂടൽമഞ്ഞിലൂടലയുന്ന കണ്ണുകൾ കൊണ്ടു തേടണം,
വിദൂരതയിൽ സ്വപ്നരൂപങ്ങൾ പോലുലയുന്ന തെങ്ങുകളെയെങ്കിൽ!

---

À une Malabaraise

Tes pieds sont aussi fins que tes mains, et ta hanche
Est large à faire envie à la plus belle blanche;
À l'artiste pensif ton corps est doux et cher;
Tes grands yeux de velours sont plus noirs que ta chair.
Aux pays chauds et bleus où ton Dieu t'a fait naître,
Ta tâche est d'allumer la pipe de ton maître,
De pourvoir les flacons d'eaux fraîches et d'odeurs,
De chasser loin du lit les moustiques rôdeurs,
Et, dès que le matin fait chanter les platanes,

D'acheter au bazar ananas et bananes.
Tout le jour, où tu veux, tu mènes tes pieds nus,
Et fredonnes tout bas de vieux airs inconnus;
Et quand descend le soir au manteau d'écarlate,
Tu poses doucement ton corps sur une natte,
Où tes rêves flottants sont pleins de colibris,
Et toujours, comme toi, gracieux et fleuris.

Pourquoi, l'heureuse enfant, veux-tu voir notre France,
Ce pays trop peuplé que fauche la souffrance,
Et, confiant ta vie aux bras forts des marins,
Faire de grands adieux à tes chers tamarins?
Toi, vêtue à moitié de mousselines frêles,
Frissonnante là-bas sous la neige et les grêles,
Comme tu pleurerais tes loisirs doux et francs
Si, le corset brutal emprisonnant tes flancs
Il te fallait glaner ton souper dans nos fanges
Et vendre le parfum de tes charmes étranges,
Oeil pensif, et suivant, dans nos sales brouillards,
Des cocotiers absents les fantômes épars!

— Charles Baudelaire

To a Malabar Woman

Your feet are as slender as your hands and your hips
Are broad; they'd make the fairest white woman jealous;
To the pensive artist your body's sweet and dear;
Your wide, velvety eyes are darker than your skin.

In the hot blue country where your God had you born
It is your task to light the pipe of your master,
To keep the flasks filled with cool water and perfumes,
To drive far from his bed the roving mosquitoes,
And as soon as morning makes the plane-trees sing, to
Buy pineapples and bananas at the bazaar.
All day long your bare feet follow your whims,
And, very low, you hum old, unknown melodies;
And when evening in his scarlet cloak descends,
You stretch out quietly upon a mat and there
Your drifting dreams are full of humming-birds and are
Like you, always pleasant and adorned with flowers.

Why, happy child, do you wish to see France,
That over-peopled country which suffering mows down,
And entrusting your life to the strong arms of sailors,
Bid a last farewell to your dear tamarinds?
You, half-dressed in filmy muslins,
Shivering over there in the snow and the hail,
How you would weep for your free, pleasant leisure, if,
With a brutal corset imprisoning your flanks,
You had to glean your supper in our muddy streets
And sell the fragrance of your exotic charms,
With pensive eye, following in our dirty fogs
The sprawling phantoms of the absent coco palms!

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

To a Girl from Malabar

Your feet are finer than your hands, and bigger
Your haunch than plumpest white ones are. Your figure
Is to a pensive artist dear and fresh.
Your velvet eyes are darker than your flesh.
In hot blue lands, where your God gave you being,
Your task, lighting your master's pipe, and seeing
The jars well filled with lymph, the flasks with scent,
Or switching the mosquitoes — there you went,
When dawn sang through the rustling planes, to buy
Plantains or pineapples from the nearby
Bazaar. All day, at will, barefoot you passed
Humming old unknown tunes: and when at last
The sun went down, bright red, across the flat,
You flung your body on the wicker mat;
And full of humming birds, your floating dream
Was gay and flowery as you always seem.

How, happy child, did you come here to France,
This overpeopled land, by what mischance,
When to your tamarinds you bade adieu
Confiding in the sailors of the crew?
But now half-clothed in muslin frail and thin,
While frost and sleet assail your shivering skin,
With brutal corsets prisoning you fast,
How you must long for the old, carefree past!
Now you must glean your dinners from the mud
And sell the perfumes of your flesh and blood,
In our foul mists, with pensive eye still straying
To catch a glimpse of phantom palm trees swaying.

— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)

To a Lady of Malabar

Your feet are slim as your hands, and your hips
Are the heavy envy of the most beautiful white woman;
To the thoughtful artist your body is soft and lovable;
Your great velvet eyes are darker than your skin.
In the warm blue climate where your God bore you,
Your task is to light the pipe of your master,
To keep the flasks of fresh water and spices,
To drive far from the bed raiding mosquitoes
And, when the plane-trees sing in the morning,
To buy pineapples and bananas at the bazaar.
All day long anywhere you lead your naked feet,
To low humming of old unknown tunes;
And when the scarlet cloak of evening drops
Softly you place your body on a mat,
Your floating dreams are full of humming birds,
Ever, like you, graceful and flowering.

O why, happy child, do, you want to see our France!
That populous country slashed by suffering,
To confide your life to the arms of strong sailors,
Bidding last farewells to your darling tamarind-trees?
There, clad in sleazy muslin,
Shivering in the snow and hailstorms,
How you would cry for your sweet free playtimes
If, with the cruel corset clasping your breasts,
You had to glean your supper from our mud,
To trade the perfume of your foreign charms
With your pensive eyes seeking amongst our dirty fogs
The slender ghosts of distant coco-palms!

— Geoffrey Wagner, Selected Poems of Charles Baudelaire (NY: Grove Press, 1974)

---

Baudelaire and the Girl from Malabar

---

 

ബോദ്‌ലെയർ - മറന്നിട്ടില്ല ഞാൻ...

---

മറന്നിട്ടില്ല ഞാൻ, നാമൊരുമിച്ചുകഴിഞ്ഞൊരാ സങ്കേതത്തെ,
തിരക്കിടുന്ന തെരുവുകൾക്കുമകലെ, വെൺചുമരിട്ട വീടിനെ;
നമ്മുടെ മുറ്റത്തെ ശുഷ്കിച്ച വള്ളിക്കുടിലിന്റെ പച്ചകളിൽ
കഷ്ടിച്ചു നഗ്നത മറച്ചിരുന്നു, ഒരു വീനസും ഒരു പൊമോണയും;
പ്രതാപിയായ സൂര്യൻ വൈകിയസ്തമിക്കുന്ന സന്ധ്യകളിൽ
മഴവിൽനിറങ്ങൾ പടർന്നിരുന്നു, നമ്മുടെ ജനാലച്ചില്ലുകളിൽ.
സ്വപ്നത്തിലെന്നപോൽ മൗനികളായി നാമത്താഴത്തിനിരിക്കുമ്പോൾ
ഒരു കുതുകനേത്രം പോലവൻ മാനത്തു നിന്നെത്തിനോക്കിയിരുന്നു.
മെഴുകുതിരികൾ പോലവന്റെ പൊൻകതിരുകൾ ദീപ്തമാക്കിയിരുന്നു,
നമ്മുടെ ജനാലകളുടെ പടുതകളെ, നമ്മുടെ മേശവിരികളെ.

---

പൊമോണ - ഫലവൃക്ഷങ്ങളുടെ റോമൻ ദേവത
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ -99)

---

Je n'ai pas oublié, voisine de la ville

Je n'ai pas oublié, voisine de la ville,
Notre blanche maison, petite mais tranquille;
Sa Pomone de plâtre et sa vieille Vénus
Dans un bosquet chétif cachant leurs membres nus,
Et le soleil, le soir, ruisselant et superbe,
Qui, derrière la vitre où se brisait sa gerbe
Semblait, grand oeil ouvert dans le ciel curieux,
Contempler nos dîners longs et silencieux,
Répandant largement ses beaux reflets de cierge
Sur la nappe frugale et les rideaux de serge.

— Charles Baudelaire

I Have Not Forgotten Our White Cottage

I have not forgotten our white cottage,
Small but peaceful, near the city,
Its plaster Pomona, its old Venus,
Hiding their bare limbs in a stunted grove.
In the evening streamed down the radiant sun,
That great eye which stares from the inquisitive sky.
From behind the window that scattered its bright rays
It seemed to gaze upon our long, quiet dinners,
Spreading wide its candle-like reflections
On the frugal table-cloth and the serge curtains.

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

Neighbouring on the City, I Recall

Neighbouring on the city, I recall
Our snow-white house, so full of peace and small:
The casts of Venus and Pomona too
Whose limbs a tiny thicket hid from view.
The sun at eve, cascading fire and gold,
Behind the glass, his sheaf of rays unrolled,
Then, like an eye, inquisitively seemed
To watch our long, hushed dinners as we dreamed;
Like candle-flames his glories, as they poured,
Lit our serge curtains and our simple board.

— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)

---

link to image

---