മാലാഖമാരിലാദ്യനേ, ജ്ഞാനത്തിലവരിൽ കേമനേ,
പതിതദേവനേ, സ്തുതി നിഷേധിക്കപ്പെട്ടവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
ഭ്രഷ്ടനായ രാജനേ, വഞ്ചനയ്ക്കിരയായവനേ,
തറ പറ്റിച്ചാലും ബലമിരട്ടിച്ചെഴുന്നേൽക്കുന്നവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
നിഗൂഢവിദ്യകൾക്കു തമ്പുരാനേ, സർവജ്ഞനേ,
മനുഷ്യന്റെ നോവുകൾക്കു ശമനൌഷധമായവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
കുഷ്ടരോഗിക്കും പേനരിക്കുന്ന യാചകനുമൊരുപോലെ
സ്നേഹത്തിലൂടെ സ്വർഗ്ഗദാഹമുണർത്തുന്നവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
മരണമെന്ന കിഴവിപ്പെണ്ണിന്റെ സന്തതിയായി
പ്രകൃതിചപലനായ പ്രതീക്ഷയെ ജനിപ്പിച്ചവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
തന്റെ കഴുമരത്തിനു ചുറ്റും ജനങ്ങളാർത്തുകൂടുമ്പോൾ
പുച്ഛത്തോടവരെ വീക്ഷിക്കാൻ തടവുകാരനു ബലം നൽകുന്നവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
ലുബ്ധയായ ഭൂമിയുടെ ഏതിരുണ്ട നിലവറകളിൽ
അസൂയക്കാരനായ ദൈവം രത്നങ്ങളൊളിപ്പിച്ചുവെന്നറിയുന്നവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
ലോഹങ്ങളുടെ ഗോത്രങ്ങൾ കുഴിമാടങ്ങളിലുറങ്ങുന്നതെവിടെ,
ആ വെടിപ്പുരകളിലേക്കു കഴുകൻകണ്ണു പായിച്ചെത്തുന്നവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
മേൽക്കൂരകളിലുറക്കത്തിലിറങ്ങിനടക്കുന്നവരിൽ നിന്നും
തന്റെ പരന്ന കൈത്തലം കൊണ്ടു താഴ്ചകൾ മറയ്ക്കുന്നവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
കിഴവന്മാരായ കുടിയന്മാർ നടപ്പാതകളിൽ വീണുറങ്ങുമ്പോൾ
കുതിരക്കുളമ്പുകളിൽ നിന്നവരെ രക്ഷപ്പെടുത്തുവോനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
മനുഷ്യർ ഭയഭീതരാവുമ്പോളവർക്കു സമാശ്വാസമേകാൻ
വെടിയുപ്പും ഗന്ധകവും കലർത്തുന്ന വിദ്യയവരെ പഠിപ്പിച്ചവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
ഹീനരും നിർദ്ദയരുമായ പണക്കാരുടെ മുഖങ്ങളിൽ
ഒരു നാളും മായാത്ത സ്വന്തം ചാപ്പ കുത്തുന്നവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
കീറത്തുണികളെയും മുറിവുകളെയുമനുതാപത്തോടെ പുണരാൻ
വേശ്യകളുടെ കണ്ണുകളെയും ഹൃദയത്തെയും പഠിപ്പിച്ചവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
ഭ്രഷ്ടനൂന്നുവടിയായവനേ, ജ്ഞാനിയ്ക്കു വഴിവിളക്കേ,
കൊലക്കയർ കാത്തിരിക്കുന്നവന്റെ കുമ്പസാരമേൽക്കുന്നവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
പിതാവായ ദൈവമേദൻതോട്ടത്തിൽ നിന്നു കുടിയിറക്കിയവർ,
ഞങ്ങൾക്കതിൽപ്പിന്നെ വളർത്തച്ഛനായവനേ,
സാത്താനേ, എന്റെ ദീർഘയാതനയിലെന്നോടു കരുണ വേണമേ!
പ്രാർത്ഥന
നിനക്കു സ്തോത്രം, മഹത്വവും സാത്താനേ,
ഒരുകാലം നീ വാണിരുന്ന സ്വർഗ്ഗത്തിലും,
ഇന്നു മൗനസ്വപ്നത്തിലാണ്ടു നീ കിടക്കുന്ന നരകത്തിലും!
ജ്ഞാനവൃക്ഷത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ നിനക്കരികിൽ ശയിക്കുമാറാകട്ടെ ഞാൻ,
നിന്റെ തലയ്ക്കു മേൽ പുത്തനൊരു ദേവാലയം പോലെ
ഇനിയൊരുനാളതിന്റെ ചില്ലകൾ പടരുമ്പോൾ!
Les Litanies de Satan
Ô toi, le plus savant et le plus beau des Anges,
Dieu trahi par le sort et privé de louanges,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Ô Prince de l'exil, à qui l'on a fait tort
Et qui, vaincu, toujours te redresses plus fort,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui sais tout, grand roi des choses souterraines,
Guérisseur familier des angoisses humaines,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui, même aux lépreux, aux parias maudits,
Enseignes par l'amour le goût du Paradis,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Ô toi qui de la Mort, ta vieille et forte amante,
Engendras l'Espérance, — une folle charmante!
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui fais au proscrit ce regard calme et haut
Qui damne tout un peuple autour d'un échafaud.
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui sais en quels coins des terres envieuses
Le Dieu jaloux cacha les pierres précieuses,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi dont l'oeil clair connaît les profonds arsenaux
Où dort enseveli le peuple des métaux,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi dont la large main cache les précipices
Au somnambule errant au bord des édifices,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui, magiquement, assouplis les vieux os
De l'ivrogne attardé foulé par les chevaux,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui, pour consoler l'homme frêle qui souffre,
Nous appris à mêler le salpêtre et le soufre,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui poses ta marque, ô complice subtil,
Sur le front du Crésus impitoyable et vil,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Toi qui mets dans les yeux et dans le coeur des filles
Le culte de la plaie et l'amour des guenilles,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Bâton des exilés, lampe des inventeurs,
Confesseur des pendus et des conspirateurs,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Père adoptif de ceux qu'en sa noire colère
Du paradis terrestre a chassés Dieu le Père,
Ô Satan, prends pitié de ma longue misère!
Prière
Gloire et louange à toi, Satan, dans les hauteurs
Du Ciel, où tu régnas, et dans les profondeurs
De l'Enfer, où, vaincu, tu rêves en silence!
Fais que mon âme un jour, sous l'Arbre de Science,
Près de toi se repose, à l'heure où sur ton front
Comme un Temple nouveau ses rameaux s'épandront!
— Charles Baudelaire
The Litany of Satan
O you, the wisest and fairest of the Angels,
God betrayed by destiny and deprived of praise,
O Satan, take pity on my long misery!
O Prince of Exile, you who have been wronged
And who vanquished always rise up again more strong,
O Satan, take pity on my long misery!
You who know all, great king of hidden things,
The familiar healer of human sufferings,
O Satan, take pity on my long misery!
You who teach through love the taste for Heaven
To the cursed pariah, even to the leper,
O Satan, take pity on my long misery!
You who of Death, your mistress old and strong,
Have begotten Hope, — a charming madcap!
O Satan, take pity on my long misery!
You who give the outlaw that calm and haughty look
That damns the whole multitude around his scaffold.
O Satan, take pity on my long misery!
You who know in what nooks of the miserly earth
A jealous God has hidden precious stones,
O Satan, take pity on my long misery!
You whose clear eye sees the deep arsenals
Where the tribe of metals sleeps in its tomb,
O Satan, take pity on my long misery!
You whose broad hand conceals the precipice
From the sleep-walker wandering on the building's ledge,
O Satan, take pity on my long misery!
You who soften magically the old bones
Of belated drunkards trampled by the horses,
O Satan, take pity on my long misery!
You who to console frail mankind in its sufferings
Taught us to mix sulphur and saltpeter,
O Satan, take pity on my long misery!
You who put your mark, O subtle accomplice,
Upon the brow of Croesus, base and pitiless,
O Satan, take pity on my long misery!
You who put in the eyes and hearts of prostitutes
The cult of sores and the love of rags and tatters,
O Satan, take pity on my long misery!
Staff of those in exile, lamp of the inventor,
Confessor of the hanged and of conspirators,
O Satan, take pity on my long misery!
Adopted father of those whom in black rage
— God the Father drove from the earthly paradise,
O Satan, take pity on my long misery!
Prayer
Glory and praise to you, O Satan, in the heights
Of Heaven where you reigned and in the depths
Of Hell where vanquished you dream in silence!
Grant that my soul may someday repose near to you
Under the Tree of Knowledge, when, over your brow,
Its branches will spread like a new Temple!
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
No comments:
Post a Comment