ബോദ്‌ലെയർ - ഛായാചിത്രം

 

---

രോഗവും മരണവും വെറും പൊടിയും ചാരവുമാക്കുന്നു,
യൗവനത്തിൽ നമുക്കായാളിക്കത്തിയ അഗ്നിയെ;
പ്രണയമാർദ്രമായെരിഞ്ഞ വിപുലനേത്രങ്ങൾ,
എന്റെ ഹൃദയം കയങ്ങൾ തേടിപ്പോയ വദനം,

വശ്യത്തിലെന്നെ വീഴ്ത്തിയ ദീർഘചുംബനങ്ങൾ,
ജ്വലിക്കുന്ന സൂര്യനെക്കാളുഷ്ണിക്കുന്ന രതിമൂർച്ഛകൾ-
ഇന്നു ശേഷിക്കുന്നതെന്താണെന്റെയാത്മാവേ?
മൂന്നു നിറങ്ങളിൽ മങ്ങിത്തുടങ്ങിയൊരു ചിത്രം!

എന്നെപ്പോലേകാന്തതയിലതു പൊടിപിടിയ്ക്കുന്നു,
കാലമെന്ന ദുഷ്ടക്കിഴവൻ തന്റെ കെട്ട ചിറകുകളാൽ
ഓരോരോ ഭാഗമായി തുടച്ചുമാറ്റുകയുമാണതിനെ.

കാലമേ, കലയുടെയും ജീവിതത്തിന്റെയും കറുത്ത ഘാതകാ,
എന്റെ ഓർമ്മയിൽ നിന്നു കവരാനാവില്ല നിനക്കൊന്നിനെ-
അവളെ, എന്റെ ആനന്ദവും അഭിമാനവുമായിരുന്നവളെ.

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ-40(IV)

---

IV Le Portrait

La Maladie et la Mort font des cendres
De tout le feu qui pour nous flamboya.
De ces grands yeux si fervents et si tendres,
De cette bouche où mon coeur se noya,

De ces baisers puissants comme un dictame,
De ces transports plus vifs que des rayons,
Que reste-t-il? C'est affreux, ô mon âme!
Rien qu'un dessin fort pâle, aux trois crayons,

Qui, comme moi, meurt dans la solitude,
Et que le Temps, injurieux vieillard,
Chaque jour frotte avec son aile rude...

Noir assassin de la Vie et de l'Art,
Tu ne tueras jamais dans ma mémoire
Celle qui fut mon plaisir et ma gloire!

— Charles Baudelaire

IV The Portrait

Disease and Death make ashes
Of all the fire that flamed for us.
Of those wide eyes, so fervent and tender,
Of that mouth in which my heart was drowned,

Of those kisses potent as dittany,
Of those transports more vivid than sunbeams,
What remains? It is frightful, O my soul!
Nothing but a faint sketch, in three colors,

Which, like me, is dying in solitude,
And which Time, that contemptuous old man,
Grazes each day with his rough wing...

Black murderer of Life and Art,
You will never kill in my memory
The one who was my glory and my joy!

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

The Portrait

Disease and Death, these are the ashes of
All that was fire, and warmed us heretofore.
Of those big eyes, so full of faith and love,
That mouth which stopped my heart, that endless store

Of kisses strong as dittany — that whole
Transport, that passion hotter than the sun,
What now remains? A sorry thing, my soul!
A faded sketch, in three pale crayons done;

Which, like myself, in dusty solitude
Subsides, and which with his injurious wing
Time daily rubs against. O black and rude

Assassin of proud Life and powerful Art:
You cannot rob my memory of one thing, —
Her, that was all my triumph, all my heart.

(The original publication only includes this last section of the poem.)

— Edna St. Vincent Millay, Flowers of Evil (NY: Harper and Brothers, 1936)

---

link to image

---