ബോദ്‌ലെയർ - അലഞ്ഞും കരഞ്ഞും

അഗഥാ, പറയൂ, നിന്റെ ഹൃദയം ചിലനേരം പറന്നു പോകാറുണ്ടോ,
ഈയിരുണ്ട നഗരത്തിൽ നിന്ന്, ഈ ദുഷിച്ച കടലിൽ നിന്ന്,
ഏതൊരാകാശവും പോലെ നീലിച്ച മറ്റൊരു കടലിലേക്ക്,
കന്യകാത്വം പോലെ സ്വച്ഛവുമഗാധവുമായതൊന്നിലേക്ക്?
അഗഥാ, പറയൂ, നിന്റെ ഹൃദയം ചിലനേരം പറന്നുപോകാറുണ്ടോ?

നമ്മുടെ യാതനകളിൽ നമുക്കു സാന്ത്വനമാകുന്നതു പെരുംകടൽ..
ഏതു ചെകുത്താനാണാ കഠോരഗായകനെ, കടലിനെ
കാറ്റിന്റെ ഹുങ്കാരം മുഴക്കുന്ന പക്കമേളവുമേർപ്പെടുത്തി,
സങ്കടങ്ങൾ മറന്നു നമുക്കുറങ്ങാൻ താരാട്ടു പാടാനേല്പിച്ചു?
നമ്മുടെ യാതനകളിൽ നമുക്കു സാന്ത്വനമാകുന്നതു പെരുംകടൽ.

തീവണ്ടികളേ! കപ്പലുകളേ! അതിദൂരേയ്ക്കെന്നെക്കൊണ്ടുപോകൂ!
ഞങ്ങളുടെ കണ്ണീരിൽ കുഴഞ്ഞു ചെളി കെട്ടുന്നതാണിവിടെ മണ്ണു പോലും!
നേരല്ലേ, അഗഥായുടെ കരയുന്ന ഹൃദയവും ചിലനേരം പറയാറില്ലേ,
“ദുഃഖത്തിൽ നിന്നു ദൂരെ, പാപത്തിൽ നിന്നു ദൂരെ, ഭീതിയിൽ നിന്നു ദൂരെ,
തീവണ്ടികളേ! കപ്പലുകളേ! അതിദൂരേയ്ക്കെന്നെക്കൊണ്ടുപോകൂ!“

എത്രയകലെയാണു നീ, പരിമളങ്ങൾ വിതറുന്ന പറുദീസാ,
നീലാകാശത്തിനു ചോടെ പ്രണയവുമാനന്ദവും കൈകോർക്കുന്നതവിടെ,
ഞങ്ങൾ സ്നേഹിക്കുന്നവ ഞങ്ങളുടെ സ്നേഹത്തിനർഹമാകുന്നതവിടെ,
കലർപ്പറ്റ പ്രഹർഷത്തിൽ ഹൃദയങ്ങൾ മുങ്ങിത്താഴുന്നതുമവിടെ!
എത്രയകലെയാണു നീ, പരിമളങ്ങൾ വിതറുന്ന പറുദീസാ!

പക്ഷേ നമ്മുടെയാ കൈശോരസ്നേഹങ്ങളുടെ പച്ചപ്പറുദീസ,
-ഉല്ലാസയാത്രകൾ, പാട്ടുകൾ, പൂക്കൾ, കട്ടെടുത്ത ചുംബനങ്ങൾ,
മലകൾക്കു പിന്നിലൊരു വിദൂരഗാനം പാടിയടങ്ങുന്ന വയലിനുകൾ,
സന്ധ്യയുടെ നിഴലടഞ്ഞ തോപ്പുകളിൽ മദിരയുടെ ഭാജനങ്ങൾ-
പക്ഷേ നമ്മുടെയാ കൈശോരസ്നേഹങ്ങളുടെ പച്ചപ്പറുദീസ,

നിഗൂഢാനന്ദങ്ങൾ നിറഞ്ഞ, പാപബോധമില്ലാത്ത പറുദീസ,
-ഇന്ത്യയെക്കാൾ, ചൈനയെക്കാൾ നമുക്കതകലെയായെന്നോ?
കരഞ്ഞും വിലപിച്ചും തിരിച്ചുവരുത്താനാവുമോ, നമുക്കതിനെ,
രജതഗാനങ്ങൾ പാടി ജീവൻ കൊടുക്കാനാവുമോ, നമുക്കതിനെ,
നിഗൂഢാനന്ദങ്ങൾ നിറഞ്ഞ, പാപബോധമില്ലാത്ത പറുദീസയെ?
_______________________________________________________________________________

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ-62)
___________________________________________________________________________________________

Moesta et errabunda

Dis-moi ton coeur parfois s'envole-t-il, Agathe,
Loin du noir océan de l'immonde cité
Vers un autre océan où la splendeur éclate,
Bleu, clair, profond, ainsi que la virginité?
Dis-moi, ton coeur parfois s'envole-t-il, Agathe?

La mer la vaste mer, console nos labeurs!
Quel démon a doté la mer, rauque chanteuse
Qu'accompagne l'immense orgue des vents grondeurs,
De cette fonction sublime de berceuse?
La mer, la vaste mer, console nos labeurs!

Emporte-moi wagon! enlève-moi, frégate!
Loin! loin! ici la boue est faite de nos pleurs!
— Est-il vrai que parfois le triste coeur d'Agathe
Dise: Loin des remords, des crimes, des douleurs,
Emporte-moi, wagon, enlève-moi, frégate?

Comme vous êtes loin, paradis parfumé,
Où sous un clair azur tout n'est qu'amour et joie,
Où tout ce que l'on aime est digne d'être aimé,
Où dans la volupté pure le coeur se noie!
Comme vous êtes loin, paradis parfumé!

Mais le vert paradis des amours enfantines,
Les courses, les chansons, les baisers, les bouquets,
Les violons vibrant derrière les collines,
Avec les brocs de vin, le soir, dans les bosquets,
— Mais le vert paradis des amours enfantines,

L'innocent paradis, plein de plaisirs furtifs,
Est-il déjà plus loin que l'Inde et que la Chine?
Peut-on le rappeler avec des cris plaintifs,
Et l'animer encor d'une voix argentine,
L'innocent paradis plein de plaisirs furtifs?

— Charles Baudelaire

Grieving and Wandering

Tell me, does your heart sometimes fly away, Agatha,
Far from the black ocean of the filthy city,
Toward another ocean where splendor glitters,
Blue, clear, profound, as is virginity?
Tell me, does your heart sometimes fly away, Agatha?

The sea, the boundless sea, consoles us for our toil!
What demon endowed the sea, that raucous singer,
Whose accompanist is the roaring wind,
With the sublime function of cradle-rocker?
The sea, the boundless sea, consoles us for our toil!

Take me away, carriage! Carry me off, frigate!
Far, far away! Here the mud is made with our tears!
— Is it true that sometimes the sad heart of Agatha
Says: Far from crimes, from remorse, from sorrow,
Take me away, carriage, carry me off, frigate?

How far away you are, O perfumed Paradise,
Where under clear blue sky there's only love and joy,
Where all that one loves is worthy of love,
Where the heart is drowned in sheer enjoyment!
How far away you are, O perfumed Paradise!

But the green Paradise of childhood loves
The outings, the singing, the kisses, the bouquets,
The violins vibrating behind the hills,
And the evenings in the woods, with jugs of wine
— But the green Paradise of childhood loves,

That sinless Paradise, full of furtive pleasures,
Is it farther off now than India and China?
Can one call it back with plaintive cries,
And animate it still with a silvery voice,
That sinless Paradise full of furtive pleasures?

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

_______________________________________________________________

link to image