ബോദ്‌ലെയർ - ദിനാവസാനം

വിളറിയ വെളിച്ചത്തിലാർത്തുവിളിച്ചും കൊണ്ടു
നിർല്ലജ്ജമോടിനടക്കുന്നു ജീവിതം,
കാരണമില്ലാതതു പുളച്ചുനൃത്തം വയ്ക്കുന്നു.
ചക്രവാളത്തിലൊരു മദാലസയപ്പോലെ,

സർവതും, വിശപ്പു പോലുമടക്കിയും,
സർവതും, നാണക്കേടു പോലും മായ്ച്ചും,
പിന്നെ രാത്രി വന്നുകയറുമ്പോൾ
കവി നെടുവീർപ്പിടുന്നു:“ അവസാനം!

എന്റെയാത്മാവുമെന്റെ തണ്ടെല്ലിനെപ്പോലെ
തളർന്നു വിശ്രമത്തിനായിക്കേഴുന്നു;
ഒരു ഹൃദയം നിറയെ നിഴലടഞ്ഞ സ്വപ്നങ്ങളുമായി

നിവർന്നൊന്നു കിടക്കാൻ ഞാൻ പോവുകയായി.
നിന്റെ തിരശ്ശീലകളിൽ ഞാനെന്നെപ്പൊതിയും,
ഉന്മേഷമേകുന്ന നിബിഡാന്ധകാരമേ!”
___________________________________________________________________________

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ - 124)

La Fin de la Journée

Sous une lumière blafarde
Court, danse et se tord sans raison
La Vie, impudente et criarde.
Aussi, sitôt qu'à l'horizon

La nuit voluptueuse monte,
Apaisant tout, même la faim,
Effaçant tout, même la honte,
Le Poète se dit: «Enfin!

Mon esprit, comme mes vertèbres,
Invoque ardemment le repos;
Le coeur plein de songes funèbres,

Je vais me coucher sur le dos
Et me rouler dans vos rideaux,
Ô rafraîchissantes ténèbres!»

— Charles Baudelaire

The End of the Day

Under a pallid light, noisy,
Impudent Life runs and dances,
Twists and turns, for no good reason
So, as soon as voluptuous

Night rises from the horizon,
Assuaging all, even hunger,
Effacing all, even shame,
The Poet says to himself: "At last!

My spirit, like my vertebrae,
Passionately invokes repose;
With a heart full of gloomy dreams,

I shall lie down flat on my back
And wrap myself in your curtains,
O refreshing shadows!"

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

__________________________________________________________

link tom image