ജനാലയ്ക്കൽ നിന്ന വലിയ ആപ്പിൾമരം ഞാൻ മുറിച്ചുവീഴ്ത്തി.
ഒന്നാമതതു കാഴ്ച മറയ്ക്കുകയായിരുന്നു,
വേനലിലും പൂമുഖത്തിരുളു വീഴുകയായിരുന്നു,
തന്നെയുമല്ല, ആ തരം ആപ്പിളുകൾ
മൊത്തക്കച്ചവടക്കാർക്കു വേണ്ടെന്നുമായിരുന്നു.
എന്റെ അച്ഛൻ എന്തു പറയുമായിരുന്നുവെന്നു
ഞാൻ ആലോചിക്കായ്കയില്ല,
ആ ആപ്പിൾമരത്തെ അച്ഛനിഷ്ടമായിരുന്നു.
എന്നിട്ടും ഞാനതു മുറിച്ചുവീഴ്ത്തി.
ഇപ്പോൾ കുറേക്കൂടി വെട്ടവും വെളിച്ചവുമുണ്ട്,
കടലിലേക്കെനിയ്ക്കു നോട്ടം കിട്ടുന്നുണ്ട്,
കൂടുതലയൽക്കാർക്കു മേൽ കണ്ണു വയ്ക്കാനെനിക്കാവുന്നുണ്ട്,
വീടിനിപ്പോൾ നല്ല കാഴ്ച കിട്ടുന്നുണ്ട്,
തനിയ്ക്കുള്ളതതു മുമ്പത്തേതിലും കൂടുതലായി
വിളിച്ചുകാണിയ്ക്കുന്നുമുണ്ട്.
തുറന്നു പറയാനിഷ്ടമില്ലെങ്കിലും ഞാൻ പറയട്ടെ,
ആപ്പിൾമരം പോയതിൽ എനിക്കു നഷ്ടബോധം തോന്നുന്നു.
കാര്യങ്ങൾ പഴയപടിയാകാത്തപോലെ.
അവൻ നല്ല മറവു തന്നിരുന്നു,
നല്ല തണലു തന്നിരുന്നു,
അവന്റെ ചില്ലകൾക്കിടയിലൂടെ
തീൻമേശയിലേക്കു സൂര്യനൊളിഞ്ഞുനോക്കിയിരുന്നു,
പല രാത്രികളിലും
കാറ്റു പിടിച്ച ഇലകൾക്കു കാതോർത്തു ഞാൻ കിടന്നിരിക്കുന്നു.
ആപ്പിൾപ്പഴങ്ങളോ-
വസന്തകാലത്തവയെക്കാൾ കേമം വേറെയില്ല,
ആ വാസനിക്കുന്ന രുചിയുമൊക്കെയായി.
അതിന്റെ കുറ്റി കാണുമ്പോഴൊക്കെ
എന്റെ മനസ്സു നോവുന്നു:
അതൊന്നടങ്ങുമ്പോൾ
ഞാനതു വെട്ടിക്കീറി വിറകാക്കും.
1 comment:
I was not regular in visiting ur blog for a long time, because the page seemed to be rather heavy and it needed a quite long time to get opened in my slow net-connection. But after having changed the apperance of the blog it seems to work fast. Thank you! And this is a touching poem beautifully translated. Great!
Post a Comment