സ്വതന്ത്രനായ മനുഷ്യാ, കടലിനെ നീയെന്നും സ്നേഹിക്കും!
കടൽ നിന്റെ കണ്ണാടി; നിന്റെയാത്മാവിനെ നീ കാണുന്നു,
അതിലനവരതമുരുണ്ടുമറിയുന്ന കൊടുംതിരക്കോളിൽ.
അതുപോലെ കടുത്തൊരു കയമാണു നിന്റെ മനസ്സും.
നിന്റെ പ്രതിബിംബത്തിന്റെ മാറിലേക്കെടുത്തുചാടാൻ,
കൈകളും കണ്ണുകളും കൊണ്ടതിനെപ്പുണരാൻ നിനക്കിഷ്ടം;
കടലിന്റെ കിരാതഗർജ്ജനം കേട്ടുനിൽക്കെച്ചിലനേരം
നിന്റെ ഹൃദയമതിന്റെ നീറുന്ന താളവും മറന്നുപോകുന്നു.
ഇരുണ്ടവരാണിരുവരും, അത്രയും മനസ്സു തുറക്കാത്തവരും;
മനുഷ്യാ, നിന്റെയാഴങ്ങളിലേക്കാരു കുഴിച്ചിറങ്ങിയിരിക്കുന്നു?
കടലേ, നിന്റെ കയങ്ങളിലൊളിപ്പിച്ച രത്നങ്ങളാരു കണ്ടിരിക്കുന്നു?
അത്ര ശുഷ്കാന്തിയോടെ രഹസ്യങ്ങൾ നിങ്ങൾ സൂക്ഷിക്കുന്നു!
എന്നിട്ടുമെത്ര യുഗങ്ങളായി നിങ്ങളന്യോന്യം മല്ലുപിടിക്കുന്നു,
ഒരു കുറ്റബോധവുമില്ലാതെ, ഒരു കണ്ണീരലിവുമില്ലാതെ!
അത്രയുമാസക്തരാണു നിങ്ങൾ, മരണത്തിൽ, സംഹാരത്തിൽ.
ആജന്മവൈരികളേ, കഠിനഹൃദയരായ സഹോദരങ്ങളേ!
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ-14)
L'Homme et la mer
Homme libre, toujours tu chériras la mer!
La mer est ton miroir; tu contemples ton âme
Dans le déroulement infini de sa lame,
Et ton esprit n'est pas un gouffre moins amer.
Tu te plais à plonger au sein de ton image;
Tu l'embrasses des yeux et des bras, et ton coeur
Se distrait quelquefois de sa propre rumeur
Au bruit de cette plainte indomptable et sauvage.
Vous êtes tous les deux ténébreux et discrets:
Homme, nul n'a sondé le fond de tes abîmes;
Ô mer, nul ne connaît tes richesses intimes,
Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets!
Et cependant voilà des siècles innombrables
Que vous vous combattez sans pitié ni remords,
Tellement vous aimez le carnage et la mort,
Ô lutteurs éternels, ô frères implacables!
— Charles Baudelaire
Man and the Sea
Free man, you will always cherish the sea!
The sea is your mirror; you contemplate your soul
In the infinite unrolling of its billows;
Your mind is an abyss that is no less bitter.
You like to plunge into the bosom of your image;
You embrace it with eyes and arms, and your heart
Is distracted at times from its own clamoring
By the sound of this plaint, wild and untamable.
Both of you are gloomy and reticent:
Man, no one has sounded the depths of your being;
O Sea, no person knows your most hidden riches,
So zealously do you keep your secrets!
Yet for countless ages you have fought each other
Without pity, without remorse,
So fiercely do you love carnage and death,
O eternal fighters, implacable brothers!
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
Man and the Sea
Free man, you'll always love the sea — for this,
That it's a mirror, where you see your soul
In its eternal waves that chafe and roll;
Nor is your soul less bitter an abyss.
in your reflected image there to merge,
You love to dive, its eyes and limbs to match.
Sometimes your heart forgets its own, to catch
The rhythm of that wild and tameless dirge.
The two of you are shadowy, deep, and wide.
Man! None has ever plummeted your floor —
Sea! None has ever known what wealth you store —
Both are so jealous of the things you hide!
Yet age on age is ended, or begins,
While you without remorse or pity fight.
So much in death and carnage you delight,
Eternal wrestlers! Unrelenting twins!
— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)
No comments:
Post a Comment