ബോദ്‌ലെയെർ - വിഷം

---

മദിരയുടെ ലഹരിയിലേതറയ്ക്കുന്ന മടയും
നമ്മുടെ കണ്ണുകളിലതിശയങ്ങളുടെ ഖനിയാകും;
മേഘാവൃതമായ മാനത്തു സൂര്യാസ്തമയത്തിലെന്നപോലെ
പുകഞ്ഞുയരുന്ന സൗവർണ്ണദീപ്തിയിൽ
ഐതിഹാസികരാജമണ്ഡപങ്ങൾ നമ്മൾ കാണും.
അവീൻസ്വപ്നങ്ങളനന്തതയെ വിപുലമാക്കും,
പരിധികളെ അളവുകൾക്കപ്പുറത്തേക്കു വലിച്ചുനീട്ടും,
കാലത്തെ ദീർഘിപ്പിക്കും, പ്രഹർഷങ്ങളിലേക്കു കുഴിച്ചിറങ്ങും,
ഇരുണ്ട പരമാനന്ദങ്ങൾ ചെടിക്കുവോളം ചെലുത്തി
സുഖാലസ്യത്തിന്റെ കയത്തിലാത്മാവിനെ മുക്കിത്താഴ്ത്തും.
ഇതൊന്നുമൊന്നുമല്ല നിന്റെ കണ്മഷിയുടെ വിഷത്തിനു മുന്നിൽ;
എന്റെയാത്മാവിന്റെ നൌക കമരുന്ന പച്ചത്തടാകങ്ങൾ നിന്റെ കണ്ണുകൾ...
നെടുവീർപ്പു കുടിച്ചു ദാഹനിവൃത്തി വരുത്താനെന്റെ സ്വപ്നങ്ങളവിടെയെത്തുന്നു.
അതിലും വീര്യമേറിയതത്രേ, നിന്റെയുമിനീരു, ബാലേ,
അതെന്റെയാത്മാവിനെ ദംശിക്കുന്നു, അതിനെ വിഭ്രാന്തമാക്കുന്നു,
കുറ്റബോധങ്ങളറ്റ വിസ്മൃതിയിലേക്കതിനെത്തള്ളിയിടുന്നു,
പിന്നെ മരണത്തിന്റെ കരയിലേക്കതിനെച്ചുഴറ്റിയെറിയുന്നു.

---

(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ-49)

---

Le Poison

Le vin sait revêtir le plus sordide bouge
D'un luxe miraculeux,
Et fait surgir plus d'un portique fabuleux
Dans l'or de sa vapeur rouge,
Comme un soleil couchant dans un ciel nébuleux.

L'opium agrandit ce qui n'a pas de bornes,
Allonge l'illimité,
Approfondit le temps, creuse la volupté,
Et de plaisirs noirs et mornes
Remplit l'âme au delà de sa capacité.

Tout cela ne vaut pas le poison qui découle
De tes yeux, de tes yeux verts,
Lacs où mon âme tremble et se voit à l'envers...
Mes songes viennent en foule
Pour se désaltérer à ces gouffres amers.

Tout cela ne vaut pas le terrible prodige
De ta salive qui mord,
Qui plonge dans l'oubli mon âme sans remords,
Et charriant le vertige,
La roule défaillante aux rives de la mort!

— Charles Baudelaire

Poison

Wine knows how to adorn the most sordid hovel
With marvelous luxury
And make more than one fabulous portal appear
In the gold of its red mist
Like a sun setting in a cloudy sky.

Opium magnifies that which is limitless,
Lengthens the unlimited,
Makes time deeper, hollows out voluptuousness,
And with dark, gloomy pleasures
Fills the soul beyond its capacity.

All that is not equal to the poison which flows
From your eyes, from your green eyes,
Lakes where my soul trembles and sees its evil side...
My dreams come in multitude
To slake their thirst in those bitter gulfs.

All that is not equal to the awful wonder
Of your biting saliva,
Charged with madness, that plunges my remorseless soul
Into oblivion
And rolls it in a swoon to the shores of death.

— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)

Poisons

Wine can conceal a sordid room
In rich, miraculous disguise,
And make such porticoes arise
Out of its flushed and crimson fume
As makes the sunset in the skies.

Opium the infinite enlarges,
And lengthens all that is past measure.
It deepens time, and digs its treasure,
With sad, black raptures it o'ercharges
The soul, and surfeits it with pleasure.

Neither are worth the drug so strong
That you distil from your green eyes,
Lakes where I see my soul capsize
Head downwards: and where, in one throng,
I slake my dreams, and quench my sighs.

But to your spittle these seem naught —
It stings and burns. It steeps my thought
And spirit in oblivious gloom,
And, in its dizzy onrush caught,
Dashes it on the shores of doom.

— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)

link to image

---