എന്നാൽ ഞാൻ മറന്നു, വേരുകൾക്കു നീരു പകർന്നതു നീയെന്ന്,
പിണഞ്ഞുകേറിയ പനിനീർച്ചെടികൾക്കു വെള്ളം തേവിയതു നീയെന്ന്;
ഞാനതറിയുന്നതു പ്രകൃതിയുടെ നിറഞ്ഞ ശാന്തിയിൽ
നിന്റെ വിരലടയാളങ്ങൾ പൂക്കളായി വിരിഞ്ഞതു കണ്ടപ്പോൾ.
വീട്ടുമൃഗങ്ങളെപ്പോലെയായിരുന്നു നിന്റെ മൺവെട്ടിയും വെള്ളത്തൊട്ടിയും;
മണ്ണിനെ നക്കിയും കടിച്ചും കൊണ്ടവർ നിന്റെയൊപ്പം വന്നു.
നിന്റെ പ്രവൃത്തി കൊണ്ടത്രേ, ഈ സമൃദ്ധിയെ,
ലവംഗപുഷ്പങ്ങളുടെ ആഗ്നേയജ്വാലകളെ നീ കെട്ടഴിച്ചുവിട്ടതും.
നിന്റെ കൈകൾക്കു ഞാൻ നേരുന്നു തേനീച്ചകളുടെ കുലീനതയും സ്നേഹവും,
മണ്ണിൽ തെളിഞ്ഞ തുടക്കങ്ങൾ വിതറുന്നതവയാണല്ലോ,
എന്റെ ഹൃദയമുഴുതു വിതയിറക്കുന്നതവയാണല്ലോ.
പൊള്ളിക്കരിഞ്ഞ ശിലയായിരുന്നു ഞാൻ,
ചോലനീർ പോലെ നിന്റെ സ്വരമരികിൽ വരുമ്പോൾ
ഞാനൊരു ഗാനമായി പൊട്ടിത്തരിക്കുന്നു.
പ്രണയഗീതകം- 39
No comments:
Post a Comment