കുഞ്ഞുപനിനീർപ്പൂവേ,
പനിനീർപ്പൂക്കുഞ്ഞേ,
ചില നേരം
കൃശവും നഗ്നവുമായി
നിന്നെക്കാണുമ്പോളെനിക്കു തോന്നുന്നു,
എന്റെ ഒരു കൈയിലൊതുങ്ങും
നീയെന്ന്,
നിന്നെയിതുപോലെടുത്തെന്റെ
ചുണ്ടിലേക്കടുപ്പിക്കാമെന്ന്.
പെട്ടെന്നു പക്ഷേ,
ഞാനറിയുന്നു,
എന്റെ കാലടികൾ
നിന്റെ കാലടികളെ തൊടുന്നതും,
നിന്റെ ചുണ്ടുകളെന്റെ ചുണ്ടുകളെ തൊടുന്നതും.
നീ വളര്‍ന്നുപോയിരിക്കുന്നു,
നിന്റെ ചുമലുകൾ
രണ്ടു കുന്നുകൾ പോലുയര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നു,
നിന്റെ മുലകളെന്‍റെ നെഞ്ചത്തലയുന്നു,
അമ്പിളിക്കല പോലെ നേർത്ത
നിന്റെ ഇടുപ്പിനെ വരിഞ്ഞുപിടിയ്ക്കാൻ
എന്റെ കൈകള്‍ കൊണ്ടെത്തുന്നുമില്ല.
പ്രണയം കൊണ്ടു
കടൽവെള്ളം പോലെ നീ പരന്നുവല്ലോ:
ആകാശത്തിന്റെ വിശാലനേത്രങ്ങളളക്കാൻ
എന്റെ കണ്ണുകൾക്കാവുന്നില്ല,
നിന്റെ ചുണ്ടിലേക്കു ഞാൻ ചായുന്നു,
ഭൂമിയെ ചുംബിക്കാൻ.
No comments:
Post a Comment