link to image പാടത്തൂടുള്ള വഴിയിൽ ഒരു വണ്ടു ചത്തുകിടക്കുന്നു.
അടിവയറ്റിൽ വെടിപ്പായി മടക്കിവച്ച മൂന്നു ജോഡി കാലുകൾ.
കുഴഞ്ഞുമറിഞ്ഞ മരണമല്ല, അടുക്കും ചിട്ടയുമാണിവിടെ.
ഈ ദൃശ്യത്തിന്റെ ഭയാനകത മിതമത്രെ,
തികച്ചും പ്രാദേശികമാണതിന്റെ പരിധി,
ഒരു മുത്തങ്ങാപുൽക്കൊടിയിൽ നിന്ന് അടുത്ത പുതിനയില വരെ.
ഈ ശോകം പകരുന്നതല്ല.
ആകാശത്തിനു നീലനിറവുമാണ്‌.
നമ്മുടെ മനസ്സമാധാനം നഷ്ടപ്പെടരുതെന്നതിനായി
ജന്തുക്കളുടെ മരണം നമുക്കു ഗഹനത കുറഞ്ഞതായി:
അവ അന്തരിക്കുകയല്ല, ചത്തുപോവുകയാണ്‌.
നമുക്കുള്ളത്ര ബോധവും ലോകവും അവയ്ക്കു നഷ്ടപ്പെടാനില്ല-
എന്നു വിശ്വസിക്കാൻ നാം മോഹിക്കുന്നു;
ദുരന്തങ്ങളുടെ അരങ്ങല്ല അവ വിട്ടുപോകുന്നത്-
എന്നു നമുക്കു തോന്നുന്നു.
അവയുടെ വിനീതാത്മാക്കൾ നമ്മുടെ സ്വപ്നങ്ങളെ വന്നലട്ടാനും പോകുന്നില്ല.
അവയ്ക്കകലം പാലിക്കാനറിയാം,
അവയ്ക്കറിയാം,തങ്ങൾ നിൽക്കേണ്ടിടവും.
അങ്ങനെയിതാ, വഴിയിൽ ഒരു വണ്ടു ചത്തുകിടക്കുന്നു,
ആരും വിലപിക്കാനില്ലാതെ വെയിലത്തതു കിടന്നു തിളങ്ങുന്നു.
അതിനെ ഒന്നു നോക്കിയാൽ മതി, നമുക്കാലോചനയിൽ മുഴുകാൻ-
അതിപ്രധാനമായിട്ടൊന്നും തനിക്കു സംഭവിച്ചിട്ടില്ലെന്നപോലെ അതു കിടക്കുന്നു.
അതിപ്രധാനമായതൊക്കെ നമുക്കായി മാറ്റിവച്ചിരിക്കുകയല്ലേ.
നമ്മുടെ മാത്രം ജീവിതത്തിനും നമ്മുടെ മാത്രം മരണത്തിനുമായി,
എന്നും മുൻഗണന അവകാശപ്പെടുന്നൊരു മരണത്തിനായി.
Seen From Above —
A dead beetle lies on the path through the field.
Three pairs of legs folded neatly on its belly.
Instead of death's confusion, tidiness and order.
The horror of this sight is moderate,
its scope is strictly local, from the wheat grass to the mint.
The grief is quarantined.
The sky is blue.
To preserve our peace of mind, animals die
more shallowly: they aren't deceased, they're dead.
They leave behind, we'd like to think, less feeling and less
world,
departing, we suppose, from a stage less tragic.
Their meek souls never haunt us in the dark,
they know their place,
they show respect.
And so the dead beetle on the path
lies unmourned and shining in the sun.
One glance at it will do for meditation—
clearly nothing much has happened to it.
Important matters are reserved for us,
for our life and death, a death
that always claims the right of way.
No comments:
Post a Comment