തീപ്പെട്ടിക്കോലുകളുപയോഗിച്ച് ഞങ്ങൾ നറുക്കിട്ടു: അയാളെ ആരു പോയിക്കാണും?
നറുക്കു വീണതെനിക്ക്. ഞാൻ മേശക്കരികിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റു.
സന്ദർശകർക്കുള്ള സമയമാകാൻ പോകുന്നു.
ഞാൻ ഹലോ പറഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾ മിണ്ടിയതേയില്ല.
ഞാൻ കൈ പിടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ അയാൾ കൈ വലിച്ചു,
എല്ലു വിട്ടുകൊടുക്കാത്ത വിശന്ന നായയെപ്പോലെ.
മരണം അയാൾക്കൊരു നാണക്കേടാണെന്നപോലെ.
അങ്ങനെയൊരാളോട് നിങ്ങളെന്തു പറയാൻ?
ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകളിടഞ്ഞതേയില്ല, കൃത്രിമമായ ഒരു ഫോട്ടോയിലെന്നപോലെ.
എന്നോടയാൾ നിൽക്കാനോ പോകാനോ പറഞ്ഞില്ല.
മറ്റുള്ളവരെക്കുറിച്ച് അയാൾ ഒന്നും ചോദിച്ചുമില്ല.
ഇല്ല ബാരീ, ഹാരീ, ലാരീ, ആരെക്കുറിച്ചും അയാൾ ചോദിച്ചില്ല.
എന്റെ തലയ്ക്കു കനം വച്ചുതുടങ്ങി. ആര്‌ ആർക്കു വേണ്ടിയാണു മരിക്കുന്നത്?
ഞാൻ മോഡേൺ മെഡിസിനെക്കുറിച്ചും ഗ്ളാസ്സിലെ മൂന്നു വയലറ്റു പൂക്കളെക്കുറിച്ചും സംസാരിച്ചു.
സൂര്യനെക്കുറിച്ചു സംസാരിക്കുമ്പോൾ എന്റെയുള്ളിൽ ചിന്തകളിരുളുകയായിരുന്നു.
നന്നായി, ഓടിയിറങ്ങാൻ പടവുകളുണ്ടായത്.
നന്നായി, പുറത്തു കടക്കാൻ ഗെയ്റ്റുണ്ടായത്.
നന്നായി, എന്നെയും കാത്തു നിങ്ങൾ മേശക്കു ചുറ്റുമുണ്ടായത്.
ആശുപത്രിയുടെ മണമടിക്കുമ്പോൾ എനിക്കു മനം പുരട്ടും.
Report from the Hospital
We used matches to draw lots: who would visit him.
And I lost. I got up from our table.
Visiting hours were just about to start.
When I said hello he didn’t say a word.
I tried to take his hand—he pulled it back
like a hungry dog that won’t give up his bone.
He seemed embarrassed about dying.
What do you say to someone like that?
Our eyes never met, like in a faked photograph.
He didn’t care if I stayed or left.
He didn’t ask about anyone from our table.
Not you, Barry. Or you, Larry. Or you, Harry.
My head started aching. Who’s dying on whom?
I went on about modern medicine ad the three violets in a jar.
I talked about the sun and faded out.
It’s a good thing they have stairs to run down.
It’s a good thing they have gates to let you out.
It’s a good thing you’re all waiting at our table.
The hospital smell makes me sick.
No comments:
Post a Comment