വീസ്വാവ സിംബോർസ്ക - ഒരു നൂറ്റാണ്ടു പടിയിറങ്ങുമ്പോൾ

---

മറ്റുള്ളവയെക്കാൾ ഭേദമാവുമെന്നു നാം കരുതിയതായിരുന്നു,
നമ്മുടെ ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ട്.
അതു തെളിയിക്കാൻ ഇനിയതിനു നേരം കിട്ടാൻ പോകുന്നില്ല.
അതിന്റെ വർഷങ്ങൾ എണ്ണപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു,
അതിനു കാലുറയ്ക്കാതായിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു,
അതിനു ശ്വാസം കിട്ടാതായിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

സംഭവിക്കരുതെന്നു വിചാരിച്ച പലതും
സംഭവിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു,
നടന്നുകാണാനാഗ്രഹിച്ചതൊന്നും
നടന്നിട്ടുമില്ല.

വസന്തമുണ്ടാവേണ്ടതായിരുന്നു,
ആനന്ദവും, പിന്നെ മറ്റെന്തൊക്കെയുമോ.

ഭീതി മലകളും തടങ്ങളും വിട്ടു പോകുമെന്നു നാം പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു.
സത്യം നുണയ്ക്കു മുമ്പേ സ്ഥാനമുറപ്പിക്കുമെന്നും.

ചില ദൌർഭാഗ്യങ്ങൾ
ഇനിയൊരിക്കലും തല നീട്ടില്ലെന്നു നാം കരുതി:
ഉദാഹരണത്തിനു വിശപ്പ്,
പിന്നെ, യുദ്ധം.

നിസ്സഹായരുടെ ദൈന്യം,
പരസ്പരവിശ്വാസം
ഇതൊന്നും പരിഹാസവിഷയമാവില്ലെന്നും നാം പ്രതീക്ഷിച്ചു.

ജീവിതം ആസ്വദിക്കാമെന്നുറപ്പിച്ചിരുന്നവർക്ക്
അതിനിയൊരു ഹതാശസ്വപ്നം.

വിഡ്ഡിത്തം പരിഹാസ്യമായിട്ടില്ല.
ജ്ഞാനം ഉന്മേഷദായകവുമായില്ല.

പ്രത്യാശ ആ പഴയ ബാലികയുമല്ല.
കഷ്ടം.

ദൈവത്തിനൊടുവിൽ വിശ്വാസം വരാൻ പോവുകയായിരുന്നു,
മനുഷ്യൻ നല്ലവനും ശക്തനുമാണെന്ന്.
നല്ലവനും ശക്തനും
ഇന്നും രണ്ടാളുകളാണു പക്ഷേ.

“നാമേതുവിധം ജീവിക്കണം?”
ഒരാളെന്നോടു കത്തെഴുതിച്ചോദിച്ചിരുന്നു.
അതേ ചോദ്യം
അയാളോടുതന്നെ ചോദിക്കാനിരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ.

വീണ്ടും, എന്നും,
ഞാനിതേവരെ പറഞ്ഞ പോലെയും,
ഏറ്റവും അടിയന്തിരമായ ചോദ്യങ്ങൾ
അതിസരളവുമായിരിക്കും.

---

The Turn of the Century

It was supposed to be better than the others, our 20th century,

But it won't have time to prove it.

Its years are numbered,

its step unsteady,

its breath short.

Already too much has happened

that was not supposed to happen.

What was to come about

has not.

Spring was to be on its way,

and happiness, among other things.

Fear was to leave the mountains and valleys.

The truth was supposed to finish before the lie.

Certain misfortunes

were never to happen again

such as war and hunger and so forth.

These were to be respected:

the defenselessness of the defenseless,

trust and the like.

Whoever wanted to enjoy the world

faces an impossible task.

Stupidity is not funny.

Wisdom isn't jolly.

Hope

Is no longer the same young girl

et cetera. Alas.

God was at last to believe in man:

good and strong,

but good and strong

are still two different people.

How to live--someone asked me this in a letter,

someone I had wanted

to ask that very thing.

Again and as always,

and as seen above

there are no questions more urgent

than the naive ones.

---