സാധു നീ, അഗതി നീ.
കിടക്കാനിടമില്ലാത്ത കല്ലു നീ.
തൊടാൻ ഞങ്ങളറയ്ക്കുന്ന രോഗി.
കാറ്റു മാത്രം
നിനക്കുള്ളതായി.
സാധു നീ,
നഗരം തഴുകിപ്പോയ പുതുമഴ പോലെ;
ഒരു ലോകവും കൈക്കൊള്ളാനില്ലാതെ
തടവറയിൽ താഴ്ന്നുകേട്ട മോഹങ്ങൾ പോലെ;
ചരിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ദീനക്കാരനെപ്പോലെ;
തീവണ്ടിയിരമ്പിപ്പായുമ്പോൾ
പാളങ്ങൾക്കരികുപറ്റിനിന്നു വിറയ്ക്കുന്ന
പൂക്കൾ പോലെ;
കരയുമ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ മുഖം പൊത്തുന്ന
കൈ പോലെ- സാധു നീ.
തണുക്കുന്ന രാത്രികളിൽ
കിളികളുടെ യാതന നിന്റേത്,
നാളുകൾ വിശന്നുനടക്കുന്ന
നായ്ക്കളുടെ കഷ്ടത നിന്റേത്.
അഴിച്ചുവിടാൻ മറന്ന മൃഗങ്ങളുടെ
നീണ്ട കാത്തുനിൽപ്പിന്റെ വിഷാദം നിന്റേത്.
മുഖം തിരിയ്ക്കുന്ന യാചകൻ നീ,
കൈ നീട്ടാൻ കൂട്ടാക്കാത്ത അഗതി;
കൊടുങ്കാറ്റൂതുമ്പോൾക്കേൾക്കുന്നു
നിന്റെ ഓരിയിടൽ...
III, 18
ചിത്രം - വിശുദ്ധനായ മാര്‍ട്ടിനും യാചകനും – എല്‍ഗ്രെക്കോ
No comments:
Post a Comment