നെരൂദ-എന്നെക്കാത്തു നില്ക്കുക, ഭൂമീ

 

 

 

നീ മടക്കുക. ഹേ, സൂര്യ,
എന്റെ ഗ്രാമ്യനിയോഗത്തിലേക്കെന്നെ,
പ്രാക്തനവനങ്ങളിലെ മഴയിലേക്കെന്നെ.
തിരിയെത്തരിക,യതിന്റെ സൗരഭം,
മാനം പൊഴിക്കുന്ന വാളുകൾ,
പുല്ലുമേടുകളുടെ, കല്പ്പുറങ്ങളുടെ
നിർജനമായ ശാന്തത,
ആറ്റിറമ്പുകളുടെ നനവും,
ദേവതാരങ്ങളുടെ ഗന്ധവും,
നെടുമരങ്ങളുടെ നിബിഡവിഹ്വലതയിൽ
ഹൃദയം പോലെ ത്രസിക്കുന്ന തെന്നലും.

തിരിയെത്തരിക ഹേ, ഭൂമീ,
നിന്റെ നിർമ്മലോപഹാരങ്ങൾ,
വേരുകളുടെ പ്രൗഢിയിലൂന്നിയുയർന്ന
നിശ്ശബ്ദഗോപുരങ്ങൾ.
ഞാനാകാതെപോയതിലേക്കെനിക്കു
തിരിയെപ്പോകണം.
അതിന്നാഴങ്ങളിൽ നിന്നു മടങ്ങാ-
നെനിക്കു പഠിക്കണം.
പ്രകൃതിയൊത്തു ജീവിക്കാൻ,
ജീവനില്ലാതെയും കഴിക്കാനെനിക്കാകട്ടെ.
കല്ലുകൾക്കിടയിലൊരു
കല്ലായിക്കോട്ടെ ഞാൻ,
ഒരിരുണ്ട കല്ല്,
ഒഴുക്കെടുത്തുപോകുന്ന
വെറുമൊരു കല്ല്.

 

 

link to image