ചാറ്റമഴ പോലെ നമ്മെപ്പൊതിയുന്നു പ്രായം;
ശോകാകുലം, കാലത്തിനില്ലവസാനം,
ഉപ്പു ചുവയ്ക്കുന്നൊരു തൂവലുരുമ്മുന്നു നിന്റെ മുഖം,
ഒരു നീർച്ചാലൊലിച്ചു കുതിരുന്നെന്റെ കുപ്പായം.
എന്റെ കൈകൾ, ഓറഞ്ചുകൂടയേന്തിയ നിന്റെ കൈകൾ:
കാലത്തിനു ഭേദമില്ല രണ്ടും തമ്മിൽ;
മഞ്ഞും പാരയുമായി ജീവിതം ചെത്തിയെടുക്കുന്നു,
നിന്റെ ജീവിതം, എന്റേതുമായ ജീവിതം.
നിന്റെ ജീവിതം, ഞാൻ നിനക്കു ദാനം ചെയ്ത ജീവിതം,
വർഷങ്ങളതിൽ നിറയുന്നു മുന്തിരിക്കുല പോലെ.
മുന്തിരിപ്പഴങ്ങൾ പിന്നെ മണ്ണിലേക്കു മടങ്ങുമല്ലോ,
അവിടെയുമുണ്ട് കാലം, കാത്തിരിക്കുന്ന കാലം,
പൊടിമണ്ണിൽപ്പെയ്യും മഴയായി,
അഭാവവും മായ്ക്കാൻ വ്യഗ്രമായി.
(പ്രണയഗീതകം-91)
1 comment:
ചാറ്റമഴ പോലെ നമ്മെപ്പൊതിയുന്നു പ്രായം;
ശോകാകുലം, കാലത്തിനില്ലവസാനം,
ഉപ്പു ചുവയ്ക്കുന്നൊരു തൂവലുരുമ്മുന്നു നിന്റെ മുഖം,
ഒരു നീർച്ചാലൊലിച്ചു കുതിരുന്നെന്റെ കുപ്പായം.
Post a Comment