ഞങ്ങൾക്കറിയില്ല
ഇതിൻ മുമ്പുണ്ടായിട്ടില്ല
ഇതു പോലൊരു സൗന്ദര്യം.
നിന്റെ മുഖം, നിന്റെ കണ്ണുകൾ, നിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം.
നിന്റെ ചാരുത, നിന്റെയുദാരത,
ഏതിനെയേറെ സ്നേഹിക്കണമെന്നുറപ്പും ഞങ്ങൾക്കില്ല.
കൺകെട്ടുകാരന്റെ മന്ത്രച്ചരടു പോലെ
നിറയെ കെട്ടുകളായിരുന്നെന്റെ നെഞ്ചിൽ.
നിന്റെയൊരു തലോടലിലൊക്കെയുമഴിഞ്ഞു;
ഇന്നു ഞാൻ കാണുന്നതു ശിഷ്യന്റെ മഹിമ,
ഗുരുത്വത്തിന്റെ ഗരിമ.
നിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യത്തിന്നുള്ളിലിരിക്കുന്നു
ഈയുടലും അതിന്റെ പ്രണയവും;
ഒന്നുന്മത്തം, മറ്റേതു തകർന്നും.
നാം ചിരിക്കുന്നു, തേങ്ങിക്കരയുന്നു,
മരച്ചില്ലകൾ പൊടിയ്ക്കുന്നു, പന്തലിക്കുന്നു.
ഞങ്ങളെ നടത്തുന്നതു നിന്റെ ശക്തി.
കല്ലിനു പൂക്കാലത്തെക്കുറിച്ചെന്തറിയാൻ?
അതു ചോദിക്കേണ്ടതു പൂവിട്ട പുൽത്തട്ടിനോട്,
മുല്ലക്കൊടിയോട്, മൊട്ടുകൾ തുടുക്കുന്ന കൊമ്പിനോട്.
തുറന്ന ജാലകം
ഈ തുറന്ന ജാലകത്തിൻ പിന്നിൽ
നീ പൊടുന്നനേ വന്നുനിന്നാൽ?
എങ്കിലെന്റെ കൈകാലുകളുടെ കെട്ടുകളഴിയും,
ജീവനെന്റെ സിരകളിലാർത്തിരമ്പും.
നീ പോയതിൽപ്പിന്നെ ചിരിച്ചിട്ടില്ല ഞാൻ,
ഒന്നു മന്ദഹസിച്ചിട്ടില്ല ഞാൻ,
ലഹരി കൊണ്ടൊന്നിളകീട്ടുമില്ല ഞാൻ.
അത്രയ്ക്കൊരു ശോകമോ?
നീയെന്നെ കളിയാക്കും.
പിന്നെ ഞാനെന്റെ ശവക്കോടി ചുരുട്ടിയെടുക്കും,
എന്റെ തല നിന്റെ വാളിനു വച്ചുതരും.
ഈ തലവേദനയെന്നെന്നേക്കുമായൊന്നു മാറ്റിത്തരൂ.
എന്റെ കണ്ണുകളിലാത്മാവിന്റെ വെളിച്ചമല്ലേ നീ.
വാക്കുകൾ വായുവിൽ പാറിനടക്കുന്നു.
വാദ്യക്കാരൊക്കെ വന്നു നിരക്കട്ടെ.
തന്ത്രിവാദ്യങ്ങൾ, തംബുരു, മൃദംഗങ്ങൾ,
പുല്ലാങ്കുഴലൂതുന്നവനെത്തിയിട്ടുമില്ല.
No comments:
Post a Comment