എന്നെ മണ്ണിലടക്കുക, എന്നെയടക്കുക, കാറ്റേ!
എന്റെ ബന്ധുക്കളിനിയുമെത്തിയിട്ടില്ലാരും.
എനിക്കു മേലലഞ്ഞുപോകുന്നു സന്ധ്യ,
മണ്ണിന്റെ പതിഞ്ഞ നിശ്വാസവും.
നിന്നെപ്പോലെ സ്വതന്ത്രയായിരുന്നു ഞാനും,
ജീവിക്കാനത്രമേൽ ദാഹിച്ചതാണു ഞാൻ പക്ഷേ.
കാണുന്നുവോ നീയെന്റെ തണുത്ത ജഡം, കാറ്റേ?
ആരുമില്ലെന്റെ കൈയൊന്നു മടക്കിവയ്ക്കാനും.
അന്തിമൂടലിൽ നിന്നൊരു ശവക്കോടി മുറിച്ചെടുക്കൂ
ഈ കറുത്ത മുറിവിനെ പുതപ്പിയ്ക്കാൻ;
നീലിച്ച മൂടൽമഞ്ഞിനോടാജ്ഞാപിക്കൂ
എനിക്കു മേൽ സങ്കീർത്തങ്ങൾ ചൊല്ലാൻ.
അന്ത്യസ്വപ്നത്തിലേക്കൊറ്റയ്ക്കു ഞാനിറങ്ങിപ്പോകുമ്പോൾ
എനിക്കു വഴി സുഗമമാകേണമേ, കാറ്റേ;
വായ്ച്ച കോരപ്പുല്ലിനോടാർത്തുവിളിയ്ക്കുവാനും പറയൂ
വന്നെത്തിയല്ലോ വസന്തം, എന്റെ വസന്തമെന്നും.
1909 ഡിസംബർ
No comments:
Post a Comment