ചരിത്രത്തിലൂടെ വികാസം പ്രാപിക്കുന്ന നിയോഗങ്ങളുണ്ടാവാം, അങ്ങനെയല്ലാത്തവയും. താനറിയാതെ ട്രോയിയിലെത്തിപ്പെട്ട ഒരു ഗ്രീക്കുകാരനെ ചിലപ്പോൾ ഒരു രസത്തിനു വേണ്ടി ഞാൻ ഭാവനയിൽ കാണാറുണ്ട്. താനെവിടെ നിൽക്കുന്നു എന്ന് അയാൾക്കു പിടി കിട്ടുമ്പോഴേക്കും പൊരിഞ്ഞ യുദ്ധത്തിനിടയിൽ പെട്ടുപോവുകയാണയാൾ. യുദ്ധത്തിനു വിഷയമായതെന്താണെന്ന് ദേവന്മാർ തന്നെ അറിയാൻ പോകുന്നതേയുള്ളു; ഈ മനുഷ്യനെ പക്ഷേ ട്രോജൻ പടയാളികൾ തങ്ങളുടെ തേരിനു പിന്നിൽ കൊളുത്തിയിട്ട് നഗരത്തിലൂടെ വലിച്ചിഴയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. പിന്നെയും കാലം കഴിഞ്ഞേ ഹോമർ തന്റെ ഗാഥകൾക്കു തുടക്കമിടുകയുള്ളു; എന്നാൽ നിർജ്ജീവമായ ആ കണ്ണുകളുമായി അദ്ദേഹം കിടപ്പുണ്ട്- ട്രോയിയിലെ പൊടിയിലല്ലെങ്കിൽ ഒരു ചാരുകസേരയിലെ പതുപതുത്ത മെത്തയിൽ. ഹെക്കൂബ അയാൾക്കാരുമല്ല. ഹെലൻ പോലും അയാൾക്കൊരു നിർണ്ണായകഘടകമല്ല. ദേവന്മാരുടെ വിളി കേട്ട് ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെടുകയും, അവരുടെ രക്ഷാകവചത്തിൻ കീഴിൽ യുദ്ധം ചെയ്യുകയും ചെയ്ത മറ്റു ഗ്രീക്കുകാരെപ്പോലെ ഈയാളും ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെടുകയായിരുന്നു; ഒരച്ഛന്റെ തൊഴിയായിരുന്നു പക്ഷേ, അയാൾക്കു പ്രേരകമായത്; അയാൾ യുദ്ധം ചെയ്തതോ, പിതൃശാപത്തിൻ കീഴിലും. മറ്റു ഗ്രീക്കുകാരും അവിടെയുണ്ടായതു ഭാഗ്യമായി; അല്ലെങ്കിൽ അയാളുടെ പിതൃഭവനത്തിലെ രണ്ടു മുറികളിലും അവയ്ക്കിടയിലെ വാതിലിലുമായി ലോകചരിത്രം പരിമിതപ്പെട്ടുപോയേനേ.
(1921ൽ ഏപ്രിലിൽ മാക്സ് ബ്രോഡിനയച്ച കത്തിൽ നിന്ന്)
No comments:
Post a Comment