ഒലാവ് എഛ്. ഹോഗ് - കവിതകൾ

---

ഇന്നു ഞാൻ കണ്ടു

---

ഇന്നു ഞാൻ കണ്ടു
രണ്ടു ചന്ദ്രന്മാരെ,
ഒന്നു പുതിയത്,
ഒന്നു പഴയത്.
ഞാനൊരുപാടു വിശ്വാസമർപ്പിക്കുന്നു
പുതിയ ചന്ദ്രനിൽ;
അതിനി പഴയതാകാനും മതി.

---

കറുത്ത കുരിശുകൾ

---

വെളുത്ത മഞ്ഞിൽ
കറുത്ത കുരിശുകൾ
മഴയത്തു ചാഞ്ഞും കുനിഞ്ഞും.
മുൾച്ചതുപ്പും കടന്ന്
മരിച്ചവർ ഇവിടെ വന്നു
തോളത്തു കുരിശുകളുമായി
എന്നിട്ടവ താഴെയിറക്കിവച്ച്
തങ്ങളുടെ തങ്ങളുടെ
മഞ്ഞു വീണ പുൽക്കറ്റയ്ക്കു താഴെ
വിശ്രമിക്കാനും പോയി.

---

എന്തൊക്കെപ്പറഞ്ഞാലും

---

വർഷം മുഴുവൻ പുസ്തകങ്ങൾക്കു മേൽ
കുനിഞ്ഞിരിക്കുകയാണു നിങ്ങൾ.
ഒമ്പതു ജന്മങ്ങൾക്കു വേണ്ടതിലധികം ജ്ഞാനം
നിങ്ങൾ സംഭരിച്ചും കഴിഞ്ഞു.
എന്തൊക്കെപ്പറഞ്ഞാലും
വേണ്ടതൊരിത്തിരി മാത്രം,
അതു ഹൃദയത്തിനു പണ്ടേയറിയുന്നതും.
ഈജിപ്തിൽ അറിവിന്റെ ദേവന്‌
ആൾക്കുരങ്ങിന്റെ ശിരസ്സായിരുന്നു.

---

നമ്മുടെ സ്വപ്നം

---

നാം രഹസ്യമായി കൊണ്ടുനടക്കുന്നൊരു സ്വപ്നമാണ്‌,
ഒരത്ഭുതം നടക്കുമെന്ന്,
അതു നടക്കണമെന്ന്-
കാലം തുറക്കുമെന്ന്
ഹൃദയം തുറക്കുമെന്ന്
വാതിലുകൾ തുറക്കുമെന്ന്
മലകൾ തുറക്കുമെന്ന്
അരുവികൾ പുറത്തുചാടുമെന്ന്-
സ്വപ്നം തുറക്കുമെന്ന്
പ്രഭാതത്തിൽ നാം ഒഴുകിയെത്തും
നമുക്കറിവില്ലാതിരുന്നൊരു
കടവിലേക്കെന്ന്.

---

കാറ്റു നീയായിരുന്നു

---

കാറ്റു കാത്തു കിടന്ന
തോണിയായിരുന്നു ഞാൻ.
കാറ്റു നീയായിരുന്നു.
എനിക്കു പോകേണ്ട-
താ ദിക്കിലേക്കായിരുന്നുവോ?
കാറ്റതുമാതിരിയാവുമ്പോൾ
ദിക്കുകളെക്കുറിച്ചാരോർക്കുന്നു!

---

പരവതാനി

---

ഒരു പരവതാനി നെയ്തുതരൂ, ബോദ്ൽ,
അതിനൂടും പാവുമിടട്ടെ സ്വപ്നങ്ങളും ദർശനങ്ങളും,
കാറ്റുമതിലിഴയോടട്ടെ,
പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോളൊരു ബദൂയിനെപ്പോലെ
എനിക്കതു നീർത്തിയിടാം,
ഉറങ്ങുമ്പോഴെനിക്കതു മൂടിപ്പുതയ്ക്കാം,
കാലത്തെനിക്കു പിന്നെ വിളിച്ചുപറയാം:
“മേശപ്പുറമേ, വിഭവങ്ങൾ നിരക്കട്ടെ!”
തണുപ്പത്തെനിക്കതു മേലങ്കി,
എന്റെ തോണിയ്ക്കു കാറ്റുപായ;
പിന്നെയൊരുനാൾ
ഞാനതിൽ ചെന്നിരിക്കും,
മറ്റൊരു ലോകത്തേക്കു പറന്നും പോകും.

---

മുഴുവൻ സത്യവും...

---

മുഴുവൻ സത്യവുമെനിയ്ക്കു വേണ്ട,
എനിയ്ക്കു ദാഹിക്കുമ്പോൾ
കടൽ കൊണ്ടുതരേണ്ട,
വെളിച്ചത്തിനു പറയുമ്പോൾ
ആകാശവും വേണ്ട;
ഒരു സൂചന മതി,
ഒരു തുള്ളി മഞ്ഞ്,
ഒരു പ്രകാശകണം,
കടൽ വിട്ടുപോവുമ്പോൾ
കിളികൾ ചില തുള്ളികളെടുക്കുമ്പോലെ,
കാറ്റൊരുപ്പുതരിയുമെടുക്കുമ്പോലെ.

---

സ്വപ്നം

---

ഉറക്കത്തിലേക്കു
നൂണ്ടുകടക്കുക നാം,
ഒരു ശാന്തസ്വപ്നത്തിലേക്കു
നൂണ്ടുകടക്കുക നാം-
രാത്രിയെന്നു നാം പേരിട്ട
ഒരപ്പച്ചെമ്പിൽ
കുഴച്ച മാവിന്റെ രണ്ടു പിടി.
പിന്നെ പ്രഭാതത്തിൽ
നാമുണരട്ടെ,
മൊരിഞ്ഞുതുടുത്ത
രണ്ടപ്പങ്ങളായി!

---

(ഒ ലാവ് എഛ് ഹോഗ്  Olav H Hauge-നോർവേയിലെ ഉൾവിക്കിൽ 1908-ൽ ജനനം; എമ്പതു കൊല്ലത്തിൽപ്പിന്നെ മരണവും അവിടെത്തന്നെ. പാരമ്പര്യമനുസരിച്ച് കുടുംബസ്വത്തൊക്കെ കവിയുടെ ജ്യേഷ്ഠനു കിട്ടി; മൂന്നേക്ര കൃഷി ചെയ്തു കിട്ടുന്നതു കൊണ്ട് ജീവിതകാലം കഴിച്ചു ഒ ലാവ്. മുപ്പതു വയസ്സിനടുപ്പിച്ച് ഒരു മനോരോഗാശുപത്രിയിൽ കഴിയുന്നുണ്ടദ്ദേഹം. വിവാഹം അറുപത്തഞ്ചാം വയസ്സിൽ; വളരെ വിരളമായിരുന്ന കവിതാവായനച്ചടങ്ങുകളിൽ ഒന്നിൽ വച്ചു കണ്ടുമുട്ടിയ ബോദ്ൽ എന്ന കലാകാരിയായിരുന്നു വധു. മരണവും പഴയ മട്ടിൽ; ഒരു രോഗവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പത്തു ദിവസം ആഹാരം കഴിക്കാതെ കിടന്ന് മരിക്കുകയായിരുന്നു. താൻ ജ്ഞാനസ്നാനമേറ്റ പള്ളിയിൽ തന്നെയാണ്‌ അദ്ദേഹത്തെ അടക്കിയിരിക്കുന്നതും.)