...നിന്നെ ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്നു, ഫെലിസ്, ഒരു മനുഷ്യജീവിയെന്ന നിലയിൽ എന്നിൽ നല്ലതായിട്ടുള്ളതൊക്കെയും വച്ച്, ജീവനുള്ള മനുഷ്യർക്കിടയിൽ ജീവനുള്ളതായിരിക്കാൻ എന്നെ അർഹനാക്കുന്നതൊക്കെയും വച്ച്. അതത്രയധികമില്ലെങ്കിൽ അത്രയ്ക്കേയുള്ളു ഞാൻ. നിന്നെ നീയായ മാതിരി ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്നു; നിന്നിൽ എനിക്കു സമ്മതമായിട്ടുള്ളതിനെ, സമ്മതമല്ലാത്തതിനെയും, സർവതിനെയും, സർവതിനെയും. മറ്റെന്തൊക്കെ ശരിയാണെങ്കിലും പക്ഷേ, നിനക്കെന്നോടുള്ള മനോഭാവം ഈ വിധമല്ല. എന്നിൽ നിനക്കതൃപ്തിയുണ്ട്, എന്നെ സംബന്ധിച്ച പല കാര്യങ്ങളിലും നിനക്കു പ്രതിഷേധമുണ്ട്, എന്നെ മറ്റൊരാളാക്കണമെന്ന് നിനക്കാഗ്രഹമുണ്ട്. ഞാൻ ‘കുറേക്കൂടി യഥാർത്ഥലോകത്തു ജീവിക്കണം’, ‘കാര്യങ്ങളെ വരുന്നപോലെ കാണണം’, എന്നിങ്ങനെ. ഇങ്ങനെ ഒരാഗ്രഹം നിന്റെ ഉള്ളിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നാണു വരുന്നതെങ്കിൽ, നിനക്കു ബോദ്ധ്യമാകുന്നില്ലേ, ഫെലിസ്, നിനക്കെന്നെ വേണ്ടാതായിരിക്കുന്നുവെന്ന്, എന്നെ പിന്നിലാക്കി കടന്നുപോകാനാണു നിന്റെ ആഗ്രഹമെന്ന്? ആളുകളെ മാറ്റാൻ നോക്കുന്നതെന്തിനാണു ഫെലിസ്? അതു ശരിയല്ല. ആളുകളെ ഒന്നുകിൽ അവരെന്താണോ, അതുപോലെ കൈക്കൊള്ളുക, അല്ലെങ്കിൽ അങ്ങനെതന്നെ വിട്ടുകളയുക. അവരെ മാറ്റാൻ പറ്റില്ല, അതവരുടെ സന്തുലനം തകർക്കുകയേയുള്ളു. ഒറ്റയൊറ്റ ഭാഗങ്ങൾ ഇണക്കിച്ചേർത്തല്ലല്ലോ, ഒരു മനുഷ്യജീവിയെ സൃഷ്ടിച്ചിരിക്കുന്നത്; ഏതെങ്കിലുമൊരു ഭാഗം അടർത്തിയെടുത്തിട്ട് പകരം മറ്റേതെങ്കിലും വയ്ക്കാൻ പറ്റില്ല. മറിച്ച്, ഒരു പൂർണ്ണതയാണയാൾ; ഒരറ്റത്തു പിടിച്ചു വലിച്ചാൽ നിങ്ങൾക്കിഷ്ടപ്പെട്ടാലുമില്ലെങ്കിലും, മറ്റേയറ്റം പിടയ്ക്കാൻ തുടങ്ങും. എന്നാൽക്കൂടി, ഫെലിസ്- നിനക്കു സമ്മതമല്ലാത്ത പലതും എന്നിലുണ്ടെന്ന, അവയെ മാറ്റിയെടുക്കണമെന്ന ആഗ്രഹം നിനക്കുണ്ടെന്ന വസ്തുത, അതിനെപ്പോലും ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്നു; നീ അതറിയണം എന്നേ എനിക്കുള്ളു.
ഇനി തീരുമാനിക്കൂ, ഫെലിസ്! നിന്റെ ഒടുവിലത്തെ കത്ത് കൃത്യമായ ഒരു തീരുമാനമായിരുന്നില്ല; ചില ചോദ്യചിഹ്നങ്ങളെങ്കിലും അതിൽ ശേഷിക്കുന്നു. ഞാൻ എന്നെ കാണുന്നതിനെക്കാൾ വ്യക്തമായി നീ നിന്നെക്കണ്ടിരുന്നതാണല്ലോ. അക്കാര്യത്തിൽ ഇപ്പോൾ നീ എന്നെക്കാൾ താഴെയാവരുത്.
ഇനി അവസാനമായി, ഈ കത്തു താഴെയിടുന്ന ആ കൈയിൽ ഞാനൊന്നു ചുംബിക്കട്ടെ.
(1914 ജനുവരി 2ന്‌ ഫെലിസിനയച്ച കത്തിൽ നിന്ന്)
No comments:
Post a Comment