ഇരുളുന്ന നിലമേ,
ഞങ്ങൾ പണിത ചുമരുകളെയിത്രനാളും സഹിച്ചുവല്ലോ നീ,
നഗരങ്ങൾക്കു നീയൊരു മണിക്കൂറനുവദിച്ചുവെന്നാവാം,
പള്ളികൾക്കും മഠങ്ങൾക്കും രണ്ടു മണിക്കൂറും.
പണിയെടുക്കുന്നവർ- അവർക്കതിൽ മുഴുകാൻ
അഞ്ചല്ലെങ്കിലേഴു മണിക്കൂർ നീ കൊടുക്കുമോ,
പിന്നെയും നീ വനവും പുഴയും പടരുന്ന മണൽക്കാടുമാവും മുമ്പേ,
സർവ്വതിൽ നിന്നും നീ നിന്റെ നാമം തിരിച്ചെടുക്കുന്ന
അവാച്യഭീതിയുടെ മുഹൂർത്തമെത്തും മുമ്പേ?
അതിലുമൊരൽപം കൂടി നേരമെനിക്കു തരേണമേ!
ആരുമവയെയിന്നേവരെ സ്നേഹിക്കാത്ത മാതിരി
എനിക്കു സ്നേഹിക്കാണുണ്ടു വസ്തുക്കളെ,
അങ്ങനെയവ നിനക്കർഹമാവട്ടെ, യഥാർത്ഥവുമാവട്ടെ.
ഒരേഴു നാൾ പോരുമെനിക്ക്‌,
ആരും തന്നെയെഴുതാത്തൊരേഴ്‌-
ഏകാന്തതയുടെ ഏഴുനാളുകൾ.
ഏഴുതാളുകളവ തുന്നിക്കെട്ടി ഞാനൊരു പുസ്തകമാക്കും,
അതു കൈയിലെടുത്തവൻ
അതുമുറ്റുനോക്കിനോക്കിയിരിക്കും,
ഒടുവിലവനറിയും,
നീയവനെ കൈയിലെടുത്തിരിക്കുന്നുവെന്നും,
അവനെയെഴുതുകയാണു നീയെന്നും.
ദൈവത്തിനുള്ള സ്നേഹഗീതങ്ങൾ - I, 61
No comments:
Post a Comment