സെൻ കവിതകൾ

 

 

---

പാവോ-ചുവേ ത് സു-ഹ്സിൻ (1025-)

---

വാസനിക്കുന്ന വസന്തത്തിന്റെ മുപ്പതു നാൾ
നാടോടിത്തേനീച്ച പൂക്കൾ കുഴിച്ചുകുഴിച്ചു നടക്കും;
ആ പരിമളമൊക്കെയും തേനറകളിൽ സുരക്ഷിതമായിരിക്കെ
പൂവിതളുകൾ കൊഴിഞ്ഞു വീഴുന്നതെവിടെ?

---

റിയുഷു (1308-88)

---

ലോകത്തെക്കുറിച്ചെന്തിനു വേവലാതി?
കിഴക്കും പടിഞ്ഞാറുമോടി
അന്യരുടെ തല നരച്ചോട്ടെ.
ഈ മലയോരക്കോവിലിൽ
പാതിയകത്തും പാതി പുറത്തുമായിക്കിടക്കെ
എനിക്കില്ല സന്തോഷം, സങ്കടവും.

---

ബൈഹോ (1631-707)

---

പേരു കേൾപ്പിക്കാൻ കൊതിച്ചിട്ടില്ല ഞാൻ.
കലുഷമായൊരായുസ്സു പിന്നിൽ വിട്ട്,
ശവപ്പെട്ടിയിൽ ചമ്രം പടിഞ്ഞിരിക്കുന്നു ഞാൻ
ഈയുടലിന്റെ ഉറയൂരുവാനായി.

---

താവോ കെയ്

---

എഴുപത്താറായെനിക്ക്,
ഒരായുസ്സിന്റെ കർമ്മങ്ങൾ ചെയ്തും കഴിഞ്ഞു.
ജീവിച്ചിരിക്കെ സ്വർഗ്ഗത്തിനാർത്തി പിടിച്ചിട്ടില്ല ഞാൻ,
മരിച്ചാൽ നരകത്തെക്കുറിച്ചാധിപ്പെടുകയുമില്ല.
ഞാനെന്റെ പിടി വിടും, മലർന്നു കിടക്കും,
വിധിയ്ക്കെന്നെ വിട്ടുകൊടുക്കും, ഉപാധികളില്ലാതെ.

---

ഹക്കൂയിൻ

---

ചിറയിലെ ചന്ദ്രനെ പിടിക്കാൻ
കൈയെത്തിക്കുകയാണു മൊച്ച.
മരിക്കുന്ന നിമിഷം വരെയും
ഇതു തന്നെയാണവനു വേല.
ചില്ലയിലെ പിടിയവനൊന്നു വിട്ടുവെങ്കിൽ,
കയത്തിലവൻ മുങ്ങിമറഞ്ഞുവെങ്കിൽ
ലോകമാകെത്തിളങ്ങിയേനെ
കണ്ണഞ്ചിക്കുന്ന തെളിമയുമായി.

---