രൂപരഹിതമായ അന്ധകാരത്തിലെവിടെയോ
ഒരു ഹാർമോണിയത്തിന്റെ നേർത്ത മരണരോദനം.
ഹാ, സംഗീതത്തിന്റെ യാദൃച്ഛികശകലങ്ങൾ,
ഹൃദയത്തിന്റെ മൃദുലപേശികളിലതാഴ്ന്നിറങ്ങുന്നു!
കാറ്റു പിടിച്ച മരച്ചില്ലകൾ, തിര പെരുകുന്ന കടൽ,
ഓടപ്പുല്ലുകളുടെ ഭയാനകമൌനം,ഒരു ദീനസ്വരം,
ഒരു ഗിത്താർ, ഇതൊക്കെയും ആത്മാവിനെ തേടിച്ചെല്ലുന്നു,
തന്റെ തന്നെ ആഴങ്ങളിൽ ഏകാകിയായ ആത്മാവിനെ!
സ്നേഹമറിയാത്ത നമ്മെ അവ വന്നു മുറിപ്പെടുത്തുമ്പോൾ
എത്ര വ്യാമിശ്രമാണു നമ്മുടെ സത്തയെന്നു തോന്നിപ്പോവുന്നു!
നിലയ്ക്കൂ, ദ്രവരൂപമായ ബോധപ്രവാഹമേ!
വെറുമൊരു നിഴലാവൂ, ഉള്ളു തട്ടിയ ശോകമേ!
1930 ആഗസ്റ്റ് 4
No comments:
Post a Comment