വെർലെയ്ൻ - സ്ത്രീകളുടെ സൌന്ദര്യം...

---

സ്ത്രീകളുടെ സൌന്ദര്യം, അവരുടെ ചാപല്യം, ആ വിളർത്ത കൈകൾ,
പലപ്പോഴും നന്മ ചെയ്യുന്നവ, ചിലനേരം ദ്രോഹിക്കുന്നവ.
ആ കണ്ണുകൾ, നൃശംസതയുടെ നിഴലു വീഴാത്തവ,
മതി മറന്ന പുരുഷനെ ‘മതി’യെന്നു വിലക്കാൻ മതിയായവ.

ആ സ്വരം, നുണ പറയുന്ന വേളകളിൽപ്പോലും
അമ്മയെപ്പോലെ വേദനകളെ പാടിയുറക്കുന്ന ഗാനം,,
ഒരു പ്രഭാതഗാനം, സൌമ്യമായൊരു സാന്ധ്യസങ്കീർത്തനം,
പുടവത്തുമ്പിന്റെ മടക്കുകളിൽ തേങ്ങിയടങ്ങുന്ന രോദനം.

പുരുഷന്റെ പാരുഷ്യം! നിന്ദ്യവും ദുഷ്ടവുമായ ജീവിതം!
ആശ്ളേഷങ്ങൾക്കും പ്രഹരങ്ങൾക്കുപ്പുറം ചിലതെങ്കിലും,
ഹാ, ചിലതെങ്കിലും നമുക്കു ശേഷിച്ചുവെങ്കിൽ,

നിർമ്മലശൈശവത്തിന്റെ അവശേഷങ്ങൾ ചിലതെങ്കിലും,
ഒരു നന്മ, ഒരാദരം. മരണം വന്നെത്തുന്ന നാൾ
എന്തു നാം ബാക്കി വയ്ക്കാൻ, എന്തു നാം കൂടെയെടുക്കാൻ?

---

Beauty of women, their frailty, and those pale hands

Which often do good yet can bring all suffering.

And those eyes where of the creature nothing

Is left but enough to say enough to man’s demands.

And forever, the maternal sleeper’s call,

Even when it lies, that voice! The dawn

Cry, when soft vespers are sung, signal new-born

Or sweet sob that dies in the folds of a shawl! ...

Harshness of man! Vile leaden life here below!

Ah! Let something at least, far from kisses and blows,

Let something survive for a moment on the slope,

Something the childlike subtle heart contains,

Goodness, respect! For dying what can we hope

To take with us, and truly, what when death comes remains?

---

ചിത്രം - ആൻഡ്രൂ സ്റ്റെവോവിച്ച്- സ്ത്രീയും പിശാചും

---