അതീതത്തിലെ ശക്തികളിൽ നിന്നൊരു കല്പനയിൻ പ്രകാരം
ഈ മടുപ്പിക്കുന്ന ലോകത്തു കവി വന്നു പിറന്നതില്പിന്നെ
അവന്റെ അമ്മ, രോഷവും മാനക്കേടും കൊണ്ടു കണ്ണിരുട്ടടച്ചവൾ,
ദൈവത്തിനു നേർക്കു മുഷ്ടി ചുരുട്ടി തന്റെ ശകാരമഴിച്ചുവിടുന്നു:
“ഹ! ഈ ചിണുങ്ങുന്ന, അറയ്ക്കുന്ന സത്വത്തെക്കാൾ
എന്തുകൊണ്ടു ഞാനൊരണലിപ്പറ്റത്തെ ഗർഭം ധരിച്ചില്ല!
ഇടിത്തീ വീഴട്ടെ, ക്ഷണികാനന്ദങ്ങളുടെ ആ രാത്രിയ്ക്കു മേൽ,
ശപ്തമാവട്ടെ, ഈ പ്രായശ്ചിത്തമെന്റെ വയറ്റിൽ കുരുത്ത രാത്രി!
സങ്കടപ്പെടുന്നൊരു ഭർത്താവിന്റെ അവജ്ഞയ്ക്കു പാത്രമാവാൻ
മറ്റാരെയുമല്ലാതെന്നെത്തന്നെ നീ കണ്ടുവച്ചുവെന്നിരിക്കെ,
കാലഹരണപ്പെട്ട പ്രണയലേഖനം തീയിലേക്കെടുത്തിടുന്നപോലെ
ഈ കോലം കെട്ട ജന്തുവിനെ വലിച്ചെറിയാനാവില്ലെന്നിരിക്കെ,
എനിക്കു മേൽ നീ കെട്ടിയേല്പിച്ച കഠിനവിദ്വേഷമത്രയും
നിന്റെ ദ്രോഹബുദ്ധിക്കുദാഹരണമായ ഇവന്നു മേൽ ഞാൻ ഛർദ്ദിക്കും;
ഈ നികൃഷ്ടവൃക്ഷകീടത്തെ ഞാൻ പിരിച്ചൊടിച്ചു തകർക്കും,
ഒരു തളിരില പോലും പൊടിയ്ക്കാതതു മുരടിച്ചുപോകട്ടെ!”
നുരച്ചുപൊന്തുന്ന വിദ്വേഷത്തിന്റെ പതയത്രയും കുടിച്ചിറക്കി,
ദൈവഹിതത്തിന്റെ ഗൂഢലക്ഷ്യമിന്നതെന്നു തിരിച്ചറിയാതെ,
ഗെഹെന്നായുടെ ഗർത്തങ്ങളിലവൾ തനിയ്ക്കായൊരുക്കുന്നു
ഒരമ്മ ചെയ്യുന്ന കൊടുംപാപങ്ങൾക്കു സമുചിതമായൊരു ചിത.
എന്നിട്ടുമദൃശ്യനായൊരു മാലാഖയുടെ കാവൽക്കണ്ണിനു ചോടെ
സൂര്യവെളിച്ചമാവോളം മോന്തിക്കൊണ്ടാഭ്രഷ്ടബാലൻ വളരുന്നു;
കുടിയ്ക്കാൻ കിട്ടുന്നതെന്തുമവനു മദിപ്പിക്കുന്ന സോമരസം,
കഴിയ്ക്കാൻ കിട്ടുന്നതെന്തുമവനു സ്വാദിഷ്ടമായ മധുരാമൃതം.
കാറ്റുണ്ടവനു കൂടിക്കളിയ്ക്കാൻ, മേഘങ്ങൾ കാര്യം പറയാൻ,
ആടിയും പാടിയുമവൻ തന്റെ കുരിശിന്റെ വഴി നടന്നുതീർക്കുന്നു;
കിളിക്കുഞ്ഞിനെപ്പോലാഹ്ളാദിച്ചവൻ നടക്കുന്നതു കാണുമ്പോൾ
തേങ്ങിക്കരഞ്ഞുപോവുകയാണവന്റെ കാവൽമാലാഖ.
അവൻ സ്നേഹിക്കുന്നവർ ഭീതിയോടവനെ മാറിനടക്കുന്നു,
ഇനിയവന്റെ ശാന്തസ്വഭാവം കണ്ടു ധൈര്യം സംഭരിച്ചാൽ,
അവർ തക്കം നോക്കുന്നു, തങ്ങളുടെ ക്രൌര്യമവന്റെ മേൽ പരീക്ഷിക്കാൻ,
ഒരു ദയനീയരോദനമവനിൽ നിന്നൂറ്റിയെടുക്കാൻ.
അവനു കുടിക്കാനുള്ള വീഞ്ഞിൽ അവർ തുപ്പിവയ്ക്കുന്നു,
അവനു തിന്നാനുള്ള അപ്പത്തിൽ അവർ ചാരം വാരിയിടുന്നു;
അവൻ തൊട്ടതൊക്കെ അശുദ്ധമെന്നവർ ദൂരെയെറിയുന്നു,
അവന്റെ വഴിയിലൂടെ നടന്നതിനു സ്വന്തം കാലടികളെ അവർ പഴിക്കുന്നു.
കവലയിൽ ചെന്നുനിന്നവന്റെ പെണ്ണിങ്ങനെ വിളിച്ചുകൂവുന്നു:
“തന്റെ ആരാധനയ്ക്കർഹയായയാൾ കണ്ടുവച്ചതെന്നെയല്ലേ,
എങ്കിൽ പണ്ടത്തെ വിഗ്രഹങ്ങളെപ്പോലെ ഞാനൊന്നായിക്കോട്ടെ,
അവയെപ്പോലെ മേലാസകലം ഞാൻ പൊന്നു പൂശിനടക്കട്ടെ;
കസ്തൂരിയും സാമ്പ്രാണിയും ജടാമാഞ്ചിയും കൊണ്ടു ഞാൻ മദിക്കും,
മുഖസ്തുതിയും ദണ്ഡനമസ്കാരവും വീഞ്ഞും കൊണ്ടു ഞാൻ പുളയ്ക്കും,
മുഖത്തു നോക്കിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ടവനിൽ നിന്നു ഞാൻ തട്ടിയെടുക്കും
ദൈവത്തിനെന്നും പറഞ്ഞവൻ മാറ്റിവയ്ച്ച പ്രണാമങ്ങൾ!
പിന്നെ, ഈ ദൈവദൂഷണപ്രഹസനങ്ങളെനിക്കു മടുത്തതില്പിന്നെ,
എന്റെ ലോലമായ, കരുത്തുറ്റ കൈകൾ ഞാനവന്റെ മേൽ വയ്ക്കും,
അവന്റെ നെഞ്ചിൽ ഞാനെന്റെ കഴുകിൻനഖരങ്ങൾ കുത്തിയിറക്കും,
അവന്റെ തുടിയ്ക്കുന്ന ഹൃദയത്തിലേക്കൊരു വഴി ഞാൻ തുറക്കും;
അവന്റെ നെഞ്ചിൻകൂട്ടിൽ നിന്നവന്റെ ഹൃദയം ഞാൻ പറിച്ചെടുക്കും:
കിളിക്കുഞ്ഞിനെപ്പോലെ പിടച്ചും കൊണ്ടു ചോരയിറ്റുന്ന ഹൃദയം;
എത്രയുമവജ്ഞയോടെ ഞാനതു മണ്ണിലേക്കു വലിച്ചെറിയും,
എനിക്കത്ര പ്രിയപ്പെട്ട വളർത്തുനായയ്ക്കു വെട്ടിവിഴുങ്ങാൻ!“
ആകാശത്തൊരു ദീപ്തപീഠമിരിക്കുമിടത്തേക്കു കണ്ണുകളുയർത്തി
പ്രാർത്ഥനാപൂർവം കവി തന്റെ കൈകൾ നീട്ടിപ്പിടിക്കുന്നു,
തന്റെ പ്രദീപ്തമനസ്സിന്റെ സ്ഫുരണങ്ങളെങ്ങും പ്രസരിക്കുമ്പോൾ
നെറികെട്ട ലോകത്തിന്റെ കാഴ്ചകളവൻ കാണാതെയാവുന്നു.
”സ്വസ്തി നിനക്ക്, ദൈവമേ, യാതന ഞങ്ങളിലേക്കയക്കുന്നവനേ,
ഞങ്ങളുടെ പാപങ്ങൾക്കതത്രേ, ഉചിതമായ ശമനൌഷധം;
അന്യഥാ ഞങ്ങൾക്കു താങ്ങരുതാത്ത ദിവ്യപ്രഹർഷങ്ങളേറ്റുവാങ്ങാൻ
ഞങ്ങൾക്കു കരുത്തും വീര്യവും പകരുന്ന ശുദ്ധസത്തുമതു തന്നെ.
എനിക്കറിയാം, കവിയ്ക്കൊരിരിപ്പിടം നീയൊഴിച്ചിട്ടിരിക്കുന്നുവെന്ന്,
നിന്റെ മാലാഖമാരുടെ ഗണത്തിനും, പുണ്യവാന്മാർക്കുമിടയിൽ;
എനിക്കറിയാം, നിത്യവിരുന്നിനവനെ നീ ക്ഷണിച്ചിരിക്കുന്നുവെന്ന്,
സിംഹാസനങ്ങൾക്കും നന്മകൾക്കും ആധിപത്യങ്ങൾക്കുമിടയിൽ.
എനിക്കറിയാം, യാതനയാണൊരേയൊരു കുലീനതയെന്ന്,
അതിനെ മലിനപ്പെടുത്താനാവില്ല ഭൂമിയ്ക്കും നരകത്തിനുമെന്ന്,
എനിക്കറിയാം, യുഗങ്ങളെ, പ്രപഞ്ചത്തെ ഞാൻ പീഡിപ്പിക്കണം
കവിയുടെ നിഗൂഢമായ ദിവ്യകിരീടം പണിതെടുക്കാനെന്ന്.
പാമിരായെന്ന പ്രാചീനദേശത്തെ വിനഷ്ടമായ നിധികൾ,
സമുദ്രഗർഭത്തിലെ മുത്തുകൾ, രത്നങ്ങൾ, അനർഘലോഹങ്ങൾ,
ഇവയൊക്കെ ദൈവമേ, സ്വന്തം കൈ കൊണ്ടു നീ പതിച്ചാലും
എനിക്കറിയാം, ഈ കിരീടത്തിന്റെ ദീപ്തിയ്ക്കതു തുല്യമാവില്ലെന്ന്.
ശുദ്ധവെളിച്ചമുരുക്കിയെടുത്താണതു പണിതിരിക്കുന്നതെന്നതിനാൽ,
ആദിരശ്മികളുടെ ദിവ്യസ്രോതസ്സാണതിനു ചൂളയായതെന്നതിനാൽ;
ആ വെളിച്ചം തട്ടിത്തിളങ്ങുന്ന മങ്ങിയ ദയനീയദർപ്പണങ്ങൾ,
ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ, അവയിനിയെത്ര തെളിഞ്ഞു കത്തിയാലും.“
(പാപത്തിന്റെ പൂക്കൾ - 1)
ഗെഹെന്ന- ജറുസലേമിനു തെക്കുള്ള ഹിന്നോൺ താഴ്വര; പണ്ടുകാലത്ത് ഇവിടെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ ബലി കൊടുത്തിരുന്നു.
സിംഹാസനങ്ങൾക്കും നന്മകൾക്കും ആധിപത്യങ്ങൾക്കുമിടയിൽ...- മാലാഖമാരുടെ ശ്രേണി
പാമിര- നിധികൾക്കു പേരു കേട്ട സിറിയയുടെ പ്രാചീനതലസ്ഥാനം
Bénédiction
Lorsque, par un décret des puissances suprêmes,
Le Poète apparaît en ce monde ennuyé,
Sa mère épouvantée et pleine de blasphèmes
Crispe ses poings vers Dieu, qui la prend en pitié:
— «Ah! que n'ai-je mis bas tout un noeud de vipères,
Plutôt que de nourrir cette dérision!
Maudite soit la nuit aux plaisirs éphémères
Où mon ventre a conçu mon expiation!
Puisque tu m'as choisie entre toutes les femmes
Pour être le dégoût de mon triste mari,
Et que je ne puis pas rejeter dans les flammes,
Comme un billet d'amour, ce monstre rabougri,
Je ferai rejaillir ta haine qui m'accable
Sur l'instrument maudit de tes méchancetés,
Et je tordrai si bien cet arbre misérable,
Qu'il ne pourra pousser ses boutons empestés!»
Elle ravale ainsi l'écume de sa haine,
Et, ne comprenant pas les desseins éternels,
Elle-même prépare au fond de la Géhenne
Les bûchers consacrés aux crimes maternels.
Pourtant, sous la tutelle invisible d'un Ange,
L'Enfant déshérité s'enivre de soleil
Et dans tout ce qu'il boit et dans tout ce qu'il mange
Retrouve l'ambroisie et le nectar vermeil.
II joue avec le vent, cause avec le nuage,
Et s'enivre en chantant du chemin de la croix;
Et l'Esprit qui le suit dans son pèlerinage
Pleure de le voir gai comme un oiseau des bois.
Tous ceux qu'il veut aimer l'observent avec crainte,
Ou bien, s'enhardissant de sa tranquillité,
Cherchent à qui saura lui tirer une plainte,
Et font sur lui l'essai de leur férocité.
Dans le pain et le vin destinés à sa bouche
Ils mêlent de la cendre avec d'impurs crachats;
Avec hypocrisie ils jettent ce qu'il touche,
Et s'accusent d'avoir mis leurs pieds dans ses pas.
Sa femme va criant sur les places publiques:
«Puisqu'il me trouve assez belle pour m'adorer,
Je ferai le métier des idoles antiques,
Et comme elles je veux me faire redorer;
Et je me soûlerai de nard, d'encens, de myrrhe,
De génuflexions, de viandes et de vins,
Pour savoir si je puis dans un coeur qui m'admire
Usurper en riant les hommages divins!
Et, quand je m'ennuierai de ces farces impies,
Je poserai sur lui ma frêle et forte main;
Et mes ongles, pareils aux ongles des harpies,
Sauront jusqu'à son coeur se frayer un chemin.
Comme un tout jeune oiseau qui tremble et qui palpite,
J'arracherai ce coeur tout rouge de son sein,
Et, pour rassasier ma bête favorite
Je le lui jetterai par terre avec dédain!»
Vers le Ciel, où son oeil voit un trône splendide,
Le Poète serein lève ses bras pieux
Et les vastes éclairs de son esprit lucide
Lui dérobent l'aspect des peuples furieux:
— «Soyez béni, mon Dieu, qui donnez la souffrance
Comme un divin remède à nos impuretés
Et comme la meilleure et la plus pure essence
Qui prépare les forts aux saintes voluptés!
Je sais que vous gardez une place au Poète
Dans les rangs bienheureux des saintes Légions,
Et que vous l'invitez à l'éternelle fête
Des Trônes, des Vertus, des Dominations.
Je sais que la douleur est la noblesse unique
Où ne mordront jamais la terre et les enfers,
Et qu'il faut pour tresser ma couronne mystique
Imposer tous les temps et tous les univers.
Mais les bijoux perdus de l'antique Palmyre,
Les métaux inconnus, les perles de la mer,
Par votre main montés, ne pourraient pas suffire
A ce beau diadème éblouissant et clair;
Car il ne sera fait que de pure lumière,
Puisée au foyer saint des rayons primitifs,
Et dont les yeux mortels, dans leur splendeur entière,
Ne sont que des miroirs obscurcis et plaintifs!»
— Charles Baudelaire
Benediction
When, after a decree of the supreme powers,
The Poet is brought forth in this wearisome world,
His mother terrified and full of blasphemies
Raises her clenched fist to God, who pities her:
— "Ah! would that I had spawned a whole knot of vipers
Rather than to have fed this derisive object!
Accursed be the night of ephemeral joy
When my belly conceived this, my expiation!
Since of all women You have chosen me
To be repugnant to my sorry spouse,
And since I cannot cast this misshapen monster
Into the flames, like an old love letter,
I shall spew the hatred with which you crush me down
On the cursed instrument of your malevolence,
And twist so hard this wretched tree
That it cannot put forth its pestilential buds!"
Thus she gulps down the froth of her hatred,
And not understanding the eternal designs,
Herself prepares deep down in Gehenna
The pyre reserved for a mother's crimes.
However, protected by an unseen Angel,
The outcast child is enrapt by the sun,
And in all that he eats, in everything he drinks,
He finds sweet ambrosia and rubiate nectar.
He cavorts with the wind, converses with the clouds,
And singing, transported, goes the way of the cross;
And the Angel who follows him on pilgrimage
Weeps to see him as carefree as a bird.
All those whom he would love watch him with fear,
Or, emboldened by his tranquility,
Emulously attempt to wring a groan from him
And test on him their inhumanity.
With the bread and the wine intended for his mouth
They mix ashes and foul spittle,
And, hypocrites, cast away what he touches
And feel guilty if they have trod in his footprints.
His wife goes about the market-places
Crying: "Since he finds me fair enough to adore,
I shall imitate the idols of old,
And like them I want to be regilded;
I shall get drunk with spikenard, incense, myrrh,
And with genuflections, viands and wine,
To see if laughingly I can usurp
In an admiring heart the homage due to God!
And when I tire of these impious jokes,
I shall lay upon him my strong, my dainty hand;
And my nails, like harpies' talons,
Will cut a path straight to his heart.
That heart which flutters like a fledgling bird
I'll tear, all bloody, from his breast,
And scornfully I'll throw it in the dust
To sate the hunger of my favorite hound!"
To Heav'n, where his eye sees a radiant throne,
Piously, the Poet, serene, raises his arms,
And the dazzling brightness of his illumined mind
Hides from his sight the raging mob:
— "Praise be to You, O God, who send us suffering
As a divine remedy for our impurities
And as the best and the purest essence
To prepare the strong for holy ecstasies!
I know that you reserve a place for the Poet
Within the blessed ranks of the holy Legions,
And that you invite him to the eternal feast
Of the Thrones, the Virtues, and the Dominations.
I know that suffering is the sole nobility
Which earth and hell shall never mar,
And that to weave my mystic crown,
You must tax every age and every universe.
But the lost jewels of ancient Palmyra,
The unfound metals, the pearls of the sea,
Set by Your own hand, would not be adequate
For that diadem of dazzling splendor,
For that crown will be made of nothing but pure light
Drawn from the holy source of primal rays,
Whereof our mortal eyes, in their fullest brightness,
Are no more than tarnished, mournful mirrors!"
— William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)
Benediction
When by an edict of the powers supreme
A poet's born into this world's drab space,
His mother starts, in horror, to blaspheme
Clenching her fists at God, who grants her grace.
"Would that a nest of vipers I'd aborted
Rather than this absurd abomination.
Cursed be the night of pleasures vainly sported
On which my womb conceived my expiation.
Since of all women I am picked by You
To be my Mate's aversion and his shame:
And since I cannot, like a billet-doux,
Consign this stunted monster to the flame,
I'll turn the hatred, which You load on me,
On the curst tool through which You work your spite,
And twist and stunt this miserable tree
Until it cannot burgeon for the blight."
She swallows down the white froth of her ire
And, knowing naught of schemes that are sublime,
Deep in Gehenna, starts to lay the pyre
That's consecrated to maternal crime.
Yet with an unseen Angel for protector
The outcast waif grows drunken with the sun,
And finds ambrosia, too, and rosy nectar
In all he eats or drinks, suspecting none.
He sings upon his Via Crucis, plays
With winds, and with the clouds exchanges words:
The Spirit following his pilgrim-ways
Weeps to behold him gayer than the birds.
Those he would love avoid him as in fear,
Or, growing bold to see one so resigned,
Compete to draw from him a cry or tear,
And test on him the fierceness of their kind.
In food or drink that's destined for his taste
They mix saliva foul with cinders black,
Drop what he's touched with hypocrite distaste,
And blame themselves for walking in his track.
His wife goes crying in the public way
— "Since fair enough he finds me to adore,
The part of ancient idols I will play
And gild myself with coats of molten ore.
I will get drunk on incense, myrrh, and nard,
On genuflexions, meat, and beady wine,
Out of his crazed and wondering regard,
I'll laugh to steal prerogatives divine.
When by such impious farces bored at length,
I'll place my frail strong hand on him, and start,
With nails like those of harpies in their strength,
To plough myself a pathway to his heart.
Like a young bird that trembles palpitating,
I'll wrench his heart, all crimson, from his chest,
And to my favourite beast, his hunger sating,
Will fling it in the gutter with a jest."
Skyward, to where he sees a Throne blaze splendid,
The pious Poet lifts his arms on high,
And the vast lightnings of his soul extended
Blot out the crowds and tumults from his eye.
"Blessèd be You, O God, who give us pain,
As cure for our impurity and wrong —
Essence that primes the stalwart to sustain
Seraphic raptures that were else too strong.
I know that for the Poet You've a post,
Where the blest Legions take their ranks and stations,
Invited to the revels with the host
Of Virtues, Powers, and Thrones, and Dominations
That grief's the sole nobility, I know it,
Where neither Earth nor Hell can make attacks,
And that, to deck my mystic crown of poet,
All times and universes paid their tax.
But all the gems from old Palmyra lost,
The ores unmixed, the pearls of the abyss,
Set by Your hand, could not suffice the cost
Of such a blazing diadem as this.
Because it will be only made of light,
Drawn from the hearth of the essential rays,
To which our mortal eyes, when burning bright,
Are but the tarnished mirrors that they glaze."
— Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)
Benediction
When by decree of the almighty powers,
The Poet walks the world's wearisome sod,
His mother, blasphemous and fearful, cowers,
Clenching her fist against a pitying God:
— "Ah, would whole knots of vipers were my spawn
Rather than this woeful abomination!
Cursed be the sweet swift night and evil dawn
Wherein my womb conceived my expiation!
Since of all women Thou hast chosen me
To be my sorry husband's shame of shames,
Since I may not toss this monstrosity
Like an old billet-doux into the flames,
Thy heavy hatred I shall vomit back
On the damned tool of your malevolence,
Twisting this wretched tree until it crack,
Never to sprout in buds of pestilence!"
Thus she gulps down the froth of her despair,
Nor knowing the eternal paradigms,
Sinks deep into Gehenna to prepare,
Herself, the pyre set for a mother's crimes.
Yet guarded by an unseen Angel's favors,
The outcast child is fired by radiant suns,
In all he eats and all he drinks he savors
Ambrosial gifts and nectared benisons,
He sports with winds, he talks with clouds, he keeps
Singing along the road to Calvary,
While the bright Angel in his traces weeps,
Beholding him as free as birds are free.
All those whom he would love watch him with fear,
Or else, made bold by his serenity,
Wring groans from him that float sweet on the ear
Making him touchstone of their cruelty.
With his due bread and wine, hypocrites, they,
Mix ashes and fat gobs of spittle; grim,
What he has touched, these humbugs cast away,
Deeming it guilty but to follow him.
His wife cries in the market place: "Behold
Since he adores me, I am fair, and fain,
As idols did, and images of old,
To be regilded and adored again.
I shall be drunk with spikenard, incense, myrrh,
With genuflections, viands and wine to see
If, as a glad usurper, I may stir
His heart to pay God's homages to me!
Tired of these impious japes and of their butt,
My strong lithe hand's caress with subtle art
And my sharp nails like harpy claws shall cut
A mortal path straight to his quivering heart.
That heart which flutters like a fledgling bird,
I shall tear, bleeding, from his breast, to pitch
It blandly in the dust without a word
To slake the hunger of my favorite bitch."
To Heaven where he spies a splendent throne,
Serene, the Poet lifts rapt arms; and bright
Luminous thoughts that shine through him alone
Conceal the furious rabble from his sight:
— "Blessèd, O God, who send woe for a cure,
A balm divine for our impurities,
Of essences the noblest and most pure
To school the strong for holy ecstasies!
I know the Poet has his place above
Amid God's saintly hosts and congregations,
Guest at the everlasting banquet of
The Thrones, the Virtues and the Dominations.
Sorrow alone is noble and august,
A force nor earth nor hell shall ever mar,
To weave my mystic crown I know you must
Tax every age and universe that are.
Old Tadmor's vanished gems beyond all price,
Metals unknown, pearls from the richest sea,
Set by Thy holy hand, cannot suffice
To match this dazzling chapter's splendency;
This diadem shall be of sheerest light,
Drawn from the sacred source of primal rays,
Whereof our mortal eyes, however bright,
Serve but as piteous mirrors dull with glaze."
— Jacques LeClercq, Flowers of Evil (Mt Vernon, NY: Peter Pauper Press, 1958)
Benediction
When, on a certain day, into this harassed world
The Poet, by decree of the high powers, was born,
His mother, overwhelmed by shame and fury, hurled
These blasphemies at God, clenching her fists in scorn:
"Would I had whelped a knot of vipers — at the worst
'Twere better than this runt that whines and snivels there!
Oh, cursèd be that night of pleasure, thrice accurst
My womb, that has conceived and nourished my despair!
"Since, of all mortal women, it would seem my fate
To be my saddened husband's horror and disgust;
And since I may not toss this monster in the grate —
Like any crumpled letter, reeking of stale lust —
"Upon his helpless form, whereby Thou humblest me,
I shall divert Thy hatred in one raging flood;
And I shall twist so well this miserable tree
That it shall not put forth one pestilential bud!"
Thus did she foam with anger, railing, swallowing froth;
And, unaware of what the mighty powers had willed,
She set about to draw Gehenna on them both,
Eyeing the fire, considering how he might be killed.
Meantime, above the child an unseen angel beats
His wings, and the poor waif runs laughing in the sun;
And everything he drinks and everything he eats
Are nectar and ambrosia to this hapless one.
Companioned by the wind, conversing with the cloud,
Along the highway to the Cross his song is heard;
And the bright Spirit, following him, weeps aloud
To see him hop so gaily, like a little bird.
Those whom he longs to love observe him with constraint
And fear, as he grows up; or, seeing how calm he is,
Grow bold, and seek to draw from him some sharp complaint,
Wreaking on him all day their dull ferocities.
Cinders are in his bread, are gritty in his teeth;
Spittle is in his wine. Where his footprints are seen
They hesitate to set their shoes, mincing beneath
Hypocrisy; all things he touched, they call unclean.
His wife in public places cries, "Since after all
He loves me so, that he's the laughingstock of men,
I'll make a business of it, be an idol, call
For gold, to have myself regilded now and then!
"And some day, when I'm drunk with frankincense, rich food,
Flattery, genuflexions, spikenard, beady wine,
I'll get from him (while laughing in his face, I could!)
That homage he has kept, so far, for things divine.
"And, when my pleasure in these impious farces fails,
My dainty, terrible hands shall tear his breast apart,
And these long nails of mine, so like to harpies' nails,
Shall dig till they have dug a tunnel to his heart.
"Then, like a young bird, caught and fluttering to be freed,
('Twill make a tasty morsel for my favorite hound)
I'll wrench his heart out, warm and bleeding — let it bleed! —
And drop it, with contempt and loathing, to the ground."
Meanwhile toward Heaven, the goal of his mature desire,
The Poet, oblivious, lifts up his arms in prayer;
His lucid essence flames with lightnings — veiled by fire
Is all the furious world, all the lewd conflict there.
"Be praised, Almighty God, that givest to faulty me
This suffering, to purge my spirit of its sin,
To fortify my puny strength, to bid me see
Pure Faith, and what voluptuous blisses dwell therein.
"I know that in those ranks on ranks of happy blest
The Poet shall have some place among Thy Seraphim;
And that Thou wilt at length to the eternal feast
Of Virtues, Thrones and Dominations, summon him.
"I know, Pain is the one nobility we have
Which not the hungry ground nor hell shall ever gnaw;
I know that space and time, beyond the temporal grave,
Weave me a mystic crown, free from all earthly flaw.
"Not emeralds, not all the pearls of the deep sea,
All the rare metals, every lost and buried gem
Antique Palmyra hides, could ever seem to me
So beautiful as that clear glittering diadem.
"Of Light, of Light alone, it will be fashioned, Light
Drawn from the holy fount, rays primitive and pure,
Whereof the eyes of mortal men, so starry bright,
Are but the mirrors, mirrors cloudy and obscure."
— Edna St. Vincent Millay, Flowers of Evil (NY: Harper and Brothers, 1936)
No comments:
Post a Comment