ചെരുപ്പുകൾ ഞാൻ
വഴിയിലുപേക്ഷിച്ചു.
കാലുറകളാവട്ടെ,
തലപ്പോളമുയരത്തിൽ
മരങ്ങൾക്കു മേലിട്ടു.
കുപ്പായം കൊണ്ടു
കാറ്റിനെ പുതപ്പിച്ചു.
പഴയൊരു തൊപ്പിയുള്ളത്
ആ വഴിക്കാദ്യം വന്ന
മേഘത്തിന്റെ തലയിലും വച്ചു.
പിന്നെ ഞാൻ
മരണത്തിലേക്കൊരു ചുവടു
പിന്നാക്കം വച്ചു,
എങ്ങനെയുണ്ടു ഞാനെന്നു നോക്കാൻ.
അത്രയ്ക്കു താദാത്മ്യമായിരുന്നു
ഞാനും എന്റെ ചിത്രവും തമ്മിൽ.
ആളുകൾ സ്വമേധയാ തന്നെ
-ഒപ്പു വയ്ക്കാൻ ഞാൻ മറന്നുപോയിരുന്നു-
ഒരു കല്ലിന്മേൽ
എന്റെ പേരെഴുതിവയ്ക്കുകയും ചെയ്തു
No comments:
Post a Comment